Nex Benedict, een non-binaire 16-jarige scholier uit Oklahoma, stierf in februari nadat die en een andere transgender scholier werden aangevallen in een vrouwentoilet door drie oudere scholieren. Deze woordenwisseling was geen geïsoleerd incident, maar maakt deel uit van een patroon van een escalatie van pesterijen en geweld tegen transpersonen. Nex en anderen werden daar in de loop van het schooljaar steeds meer het slachtoffer van.
Artikel door Addison Langhorst en Sophie Scholl (Socialist Alternative, ISA in de VS)
De tragische dood van Nex was niet slechts het ongelukkige resultaat van gewelddadige pesterijen die tot het uiterste gingen. De transfobe aanvallen en pesterijen waren een direct gevolg van Oklahoma’s rechtse, anti-trans toiletwet, die afgelopen mei werd opgenomen en die alle leerlingen dwingt het toilet te gebruiken dat overeenkomt met het geslacht op hun geboorteakte. Leerlingen meldden een toename van pesterijen toen die wet aan het begin van dit schooljaar van kracht werd. Deze gewelddadige tragedie is het resultaat van een gezamenlijke en georganiseerde inspanning van rechts om, door middel van hatelijke propaganda en juridische aanvallen, transpersonen te dwingen zich terug te trekken uit het openbare leven en veel van de progressieve verworvenheden van de LGBTQ+ rechtenbeweging terug te schroeven.
Hoe kon dit gebeuren?
Rechts voelde zich gesterkt door het voorbeeld van de “Don’t Say Gay”-wet in Florida, die gesprekken over gender en seksualiteit op scholen ernstig beperkt en die in 2022 werd aangenomen. Gouverneur Stitt van Oklahoma stelde dat hij “standpunt inneemt tegen de uit hand gelopen genderideologie die de basis van onze samenleving uitholt” en “de essentie van het betekent om een vrouw te zijn beschermt.” Stitt en andere Republikeinen geloven dat aanvallen op transjongeren hen stemmenwinst opleveren. Er zijn nochtans peilingen waaruit blijkt dat de meerderheid van de Amerikanen deze aanvallen een “groot probleem” vindt. Amper 1% zegt dat transpersonen de “belangrijkste kwestie voor het land” zijn en 57% denkt dat aanvallen op families van transkinderen “een groot probleem” zijn.
Dit schooljaar is een recordaantal van 30 wetsvoorstellen tegen transjongeren van kracht geworden. Oklahoma is een van de 11 staten met een actieve wet die de toegang tot toiletten voor transpersonen beperkt. Daarnaast heeft gouverneur Stitt wetgeving ondertekend die de toegang tot genderbevestigende zorg ernstig beperkt, non-binaire markeringen op geboortebewijzen en officiële documenten verbiedt en transatleten belet om deel te nemen aan competities van schoolsporten. Sinds het begin van 2024 zijn er bijna 500 wetsvoorstellen ingediend in 41 staten, steeds meer gericht tegen transjongeren op openbare scholen. Veel van deze wetgeving, gemodelleerd naar de wetgeving in Florida, verbiedt alle discussies over gender en seksualiteit in de klas en het gebruik van vrij gekozen voornaamwoorden op school zonder toestemming van de ouders.
De rechtervleugel richt zich op kwesties van ‘cultuuroorlogen’, zoals het aanvallen van LGBTQ+ jongeren en het ‘beschermen’ van scholen tegen ‘genderideologie’. Ze doet dit omdat ze niets concreets hebben om de echte problemen in het leven van werkende en jonge mensen aan te pakken. Ze hebben geen plan voor de verandering die we wanhopig nodig hebben: dingen zoals een massale verhoging van het federale minimumloon, betaalbare huisvesting en huurcontrole, Medicare for All, kwijtschelding van studieschulden en gratis openbaar onderwijs, om er maar een paar te noemen.
Het enige wat rechtse politici als Kevin Stitt, Ron DeSantis en zelfs Donald Trump doen om de aandacht hiervan af te leiden, is een zondebok aanwijzen als de ‘echte’ vijand van werkende mensen. Soms wakkeren ze de angst aan dat transpersonen kinderen klaarstomen met genderideologie, soms zeggen ze dat migranten zonder papieren een nieuw soort Hanibal Lecter-achtige groep supercriminelen zijn. Het doel van dit alles is om de aandacht af te leiden van de echte problemen die alle mensen uit de arbeidersklasse verenigen, zoals het feit dat de lonen al tientallen jaren stagneren of de huidige crisis in de kosten van levensonderhoud. Desondanks vormen deze aanvallen een reële en serieuze bedreiging, omdat ze bij gebrek aan een echt links alternatief dat bereid is om onverbloemd te vechten tegen onderdrukking en voor eisen die het leven van de werkende klasse echt veranderen, vaak onbeantwoord blijven en de kans krijgen om wortel te schieten en te woekeren. Deze aanvallen van de rechtervleugel kunnen maar al te vaak dodelijke gevolgen hebben. Nex en hun familie en vrienden betalen nu de prijs voor deze hatelijke wetten en retoriek.
Hoe kunnen we terugvechten tegen rechtse transfobie?
De Democratische Partij is verdeeld over hoe ze aanvallen op LGBTQ+ jongeren moet aanpakken. Gevestigde politici zoals Biden en Pelosi ondernemen minimale, vaak symbolische, actie. Vorig jaar kwam Biden over het beleid in Florida tegen transjongeren niet verder dan de stelling dat het “bijna zondig” was. Sommige politici, zoals Zooey Zephyr in Montana en Megan Hunt in Nebraska, probeerden wetgeving op staatsniveau tegen te houden, maar kregen weinig steun van het partijestablishment. Op nationaal niveau heeft Alexandria Ocasio-Cortez voorstellen in het Huis weliswaar luidkeels bestreden, maar ze heeft geen concrete stappen ondernomen om protesten of stakingen te organiseren of een beweging op te bouwen om terug te vechten.
Bewegingen tegen onderdrukking worden vaak gerecupereerd tot campagnes om voor de Democraten te stemmen. Dat levert echter geen concrete resultaten op. De Democratische politici die verkozen worden op basis van ontevredenheid tegen het establishment, houden zich niet aan de eisen van de beweging. Het maakt dat wie protesteert geen verandering ziet.
Massale protesten, stakingsacties en zelfs stakingen van arbeiders en studenten kunnen een enorme druk op politici uitoefenen om de eisen van bewegingen tegen onderdrukking in te willigen. Al deze acties zouden echter de normale gang van zaken moeten verstoren en de normale winststroom naar de miljardairs die profiteren van de status quo en die zowel de Democratische als de Republikeinse Partij financieren. Hoewel Democratische politici onder extreme dwang gedwongen kunnen worden om de eisen van bewegingen te steunen, is de Democratische Partij een instrument van de rijksten in de samenleving, niet van werkende mensen of onderdrukten.
Dit is een van de belangrijkste redenen waarom onze bewegingen tegen onderdrukking moeten breken met de Democratische Partij en zich moeten richten op het inzetten van de macht van de arbeidersklasse bij het stellen van onze eisen, inclusief het opbouwen van een nieuwe partij die echt vecht voor de belangen van de werkende mensen en tegen onderdrukking.
We moeten absoluut doortastende en beslissende actie ondernemen om elke vorm van onderdrukking onder het kapitalisme te bestrijden. Dit systeem steunt op verdeel-en-heers ideologieën zoals queerfobie, seksisme en racisme. Maar om een wereld op te bouwen die hier echt vrij van is, hebben we een socialistische transformatie van de samenleving nodig die een einde maakt aan de methoden van uitbuiting en onderdrukking die eigen zijn aan het kapitalisme.
Op korte termijn hebben we walkouts en massaprotesten nodig om de beweging voor LGBTQ+-rechten nieuw leven in te blazen. Door politiek onafhankelijke bewegingen tegen onderdrukking op te bouwen die verbonden zijn met de inherente kracht van de arbeidersbeweging, kunnen we grote stappen zetten in de richting van een rechtvaardigere samenleving voor arbeiders en jongeren.
