Het actiecomité ‘Santé en Lutte’ (Zorg in strijd) in België verspreidde onderstaand persbericht.
Vandaag, zaterdag 21 maart, kijken we terug op de gebeurtenissen van deze lange week: gebrek aan uitrusting, oproepen tot giften, zorgpersoneel in de frontlinie, …
Het gebrek aan uitrusting
Het is duidelijk dat we, ondanks de geruststellende woorden van de overheid, een tekort hebben aan beschermingsmiddelen. Dit tekort wordt verborgen en gecompenseerd door een neerwaartse bijstelling van de voorzorgsnormen en een beleid van voorraadbesparing. Om te voorkomen dat er te veel materiaal wordt verbruikt, geeft het ziekenhuismanagement namelijk zeer restrictieve richtlijnen aan zijn personeel met betrekking tot het dragen van bescherming, wat hen en hun patiënten in gevaar brengt. Op die manier keren ze het discours om door de verantwoordelijkheid voor het tekort aan materiaal bij het verplegend personeel te leggen. Volgens hen is het blijkbaar het personeel dat misbruik maakt van het materiaal, terwijl de realiteit is dat de overheid heeft nagelaten te produceren en nog steeds niet van plan is voldoende materiaal ter beschikking te stellen om al het ziekenhuispersoneel en het personeel van buiten het ziekenhuis te beschermen.
Het resultaat is alarmerend: in de meeste zorginstellingen beschikt het personeel niet over adequate en voldoende uitrusting! Erger nog, het personeel wordt onder druk gezet om NIET de nodige bescherming te bieden, onder het voorwendsel van verspilling!
Wat zijn de gevolgen van een dergelijk beleid?
In de eerste plaats zijn de gezondheidswerkers, ook al zijn ze niet getest, zeer zeker dragers van Covid-19. Ze zijn immers niet opgesloten en staan in direct contact met potentiële dragers van het virus (patiënten en collega’s). Kortom, zorgpersoneel dat in contact komt met niet-geteste besmette patiënten is mogelijk niet alleen besmet, maar kan zelf ook anderen besmetten! In de loop van hun werk respecteren de zorgwerkers de normen van sociale afstandelijkheid NIET. Ze MOETEN zichzelf dus beschermen. Als dit personeel geen eenvoudig chirurgisch masker mag dragen, is dit een gezondheidsschandaal!
Dan gaat ditzelfde zorgpersoneel op het eind van de dag naar huis met een risico om de mensen om zich heen te besmetten.
Het rantsoeneringsbeleid stelt patiënten, gezondheidspersoneel en hun entourage dus bloot aan een ernstig gezondheidsrisico! Het is een gevaarlijk beleid dat bijdraagt aan de verspreiding van de pandemie! Wij eisen onmiddellijk bescherming voor iedereen, naar het voorbeeld van verschillende Aziatische landen die erin geslaagd zijn de epidemie in te dammen door het verstrekken van beschermingsmiddelen aan al diegenen die de quarantaine niet kunnen respecteren (caissières, conciërges, onderhoudspersoneel, vuilnisophalers, enz.).
Zorgen en werken in essentiële sectoren JA, maar NEE we zijn geen kanonnenvoer!
Gebrek aan beademingsapparaten
De situatie in China en vervolgens in Italië heeft ons gewaarschuwd: wat zal ontbreken zijn ook ademhalingsapparatuur. Kritische luchtwegbeschadiging vereist dat patiënten een beademingsapparaat krijgen.
Hoe meer we ademhalingsapparatuur hebben, hoe meer we in staat zullen zijn om levens te redden! Eenvoudig.
Anders zullen we keuzes moeten maken. Vreselijk.
Aan de andere kant lijkt het ons een beetje eigenaardig om de bevolking te vragen deze behoefte aan apparatuur in te vullen. Natuurlijk zijn gebaren van solidariteit welkom, en ze zijn hartverwarmend. Maar zou het niet beter zijn dat de overheid in de basisbehoeften van de ziekenhuizen voorziet?
De oproep tot giften gedaan door het CHU Saint-Pierre, en verschillende andere ziekenhuizen sindsdien, heeft ons verbaasd! De sector heeft al jaren een gebrek aan middelen. We wisten het, we hebben het aan de kaak gesteld, maar de overheid investeert liever in de commercialisering van de zorg dan in de herfinanciering van de gezondheidssector. Het is in het kader van de strijd tegen deze logica dat we erin geslaagd zijn om eind 2019 een herfinanciering van 400 miljoen euro voor de sector te verkrijgen (we komen hier later op terug).
De besparingen die de sector al lange tijd treft, hebben hun tol geëist in de ziekenhuisbudgetten. Het is in deze context dat het CHU Saint-Pierre, dat het nog moeilijker heeft door deze crisis, afhankelijk wordt van de welwillendheid van de bevolking. Ongelooflijk! Ongelooflijk om zover te komen, ongelooflijk om de gezondheidszorg afhankelijk te maken van aalmoezen… Als je denkt dat een beademingsapparaat 50.000 euro kost en dat de sector, onder het mandaat van De Block, met de zegen van de toenmalige minister van Begroting, Sophie Wilmès, meer dan 2 miljard euro heeft moeten inleveren!
Waarom kan de apparatuur, die dus beschikbaar is omdat ze door farmaceutische bedrijven wordt verkocht, niet worden opgeëist van de bedrijven die ze leveren, zoals in tijden van oorlog? Deze goederen zijn van primordiaal belang, en wij denken dat de situatie dit rechtvaardigt. Moet de notie van winst niet opzij worden gezet als we het hebben over het leven van honderden of zelfs duizenden mensen?
Solidariteit ja, maar niet dom!
De achtergrond van de witte woede
Tijdens onze strijd voor een herfinanciering van de gezondheidszorg in 2019 hadden we van de overheid een fonds van 400 miljoen euro per jaar gekregen om het tekort aan personeel in de ziekenhuizen op te vangen. Dit fonds, dat nog steeds niet is toegepast, was bedoeld om tegemoet te komen aan de moeilijkheid om steeds meer patiënten met minder personeel te verzorgen. Het resultaat (we herhalen onszelf) van jaren besparen in de sector.
Vandaag lijkt het erop dat dit fonds door de overheid, met de zegen van bepaalde vakbondsleiders, zal worden gebruikt om de strijd tegen Covid-19 aan te gaan. Hadden we niet elders geld kunnen vinden dan in onze sociale verworvenheden? Bij de fiscale cadeaus aan de grote farmaceutische bedrijven, in de honderden miljarden die bijvoorbeeld in belastingparadijzen verborgen zijn?
We geven ons elke dag om te genezen, schoon te maken, patiënten te vervoeren, te bevoorraden, … Is dat niet genoeg? Moeten we ook de weinige middelen die we door onze strijd hebben verkregen opofferen?
Na de Covid-19-crisis zal het zorgpersoneel uitgeput, berooid en nog steeds met een tekort aan mankracht achterblijven, waardoor het na een jaar van strijd, stakingen en betogingen de weinige sociale vooruitgang dat het had bekomen opnieuw zal moeten afdwingen…
Bedankt, we zullen het niet vergeten.
Een “voorschot” van een miljard euro:
Ten slotte leidt de afname van de ‘traditionele’ ziekenhuisactiviteiten tot een aanzienlijke daling van de ‘inkomsten’. Daarom gaat het Ministerie van Volksgezondheid een “voorschot” van een miljard euro geven aan de ziekenhuizen om de “verliezen” op te vangen. “Het voorschot van één miljard euro zal de ziekenhuizen voldoende liquiditeit verschaffen om hun uitgaven te kunnen blijven dekken. De betaling van de lonen van het personeel is van primair belang, maar omvat ook bijvoorbeeld uitgaven voor het bestellen van medische en andere apparatuur. Een deel van het budget zal worden gebruikt om de afname van de activiteit van zorgverleners te compenseren”. Dit “voorschot” zal dus moeten worden terugbetaald, het RIZIV zal er “later” voor zorgen. Steeds weer dezelfde logica: het ziekenhuis zal nog ‘winstgevender’ moeten zijn om de schulden af te lossen…
De overheid leent aan de bevolking zodat deze voor zichzelf kan zorgen (overleven?), maar de bevolking moet dit terugbetalen.
Tot slot stellen we vast dat achter een discours van nationale eenheid, solidariteit, wederzijdse hulp altijd dezelfde mensen zitten die effectief hun handen uit de mouwen steken: de werkenden; dezelfde mensen die steeds meer lijden: de precaire, daklozen, vluchtelingen, kleine zelfstandigen, …
Het is tijd om onze schaal van waarden te herzien en de basis te leggen voor een meer egalitaire samenleving. De crisis confronteert ons met de inconsistenties van dit systeem en de sociale hiërarchie die daaruit voortvloeit, dit alles lijkt ons steeds ondraaglijker.
Dank voor uw applaus elke avond, maar we vragen vooral niet te vergeten wat er nu gebeurt en ons te blijven steunen in onze toekomstige mobilisaties. Zodra de lockdown voorbij is, hebben we iets te zeggen en iets te doen. En we zullen je nodig hebben!
Vergeet niet om naast het applaus vooral onze eisen voor concrete oplossingen door te geven.
Dat is wat wij in deze crisisperiode eisen:
- Middelen en herfinanciering in overeenstemming met de behoeften.
- Een beheer van de voorraden op nationaal niveau, een vordering van private voorraden en een herverdeling naar gelang van de behoeften.
- Het opeisen van ademhalingsapparatuur waar deze wordt geproduceerd, in plaats van het verhogen van de winst van de fabrikanten met geld dat door het publiek wordt aangeboden.
- Beschermingsmiddelen voor alle werknemers die werken om de basisbehoeften van de bevolking te waarborgen (supermarkten, ziekenhuizen, vuilnisophaling, thuiszorg, huishouding, etc.).
- Screening van al het risicopersoneel en maatregelen inzake organisatie van het werk om de gezondheid van het personeel niet in gevaar te brengen en om het niet uit te putten.
