Pride viert dit jaar in Nederland een 25-jarig jubileum. Helaas valt er niet alleen iets te vieren: terwijl Pride steeds meer een commercieel feestje is geworden, nemen de problemen van LHBTQ+-mensen worden alleen maar erger. Discriminatie en geweld tegen LHBTQ+-mensen neemt toe, de zware mishandeling van de 14-jarige Fredrique onlangs was daar een schokkend voorbeeld van. Transmensen protesteerden eerder deze zomer al tegen tekortschietende transgenderzorg. Geen reden voor een feestje, maar om een protest te laten horen. Gelukkig vindt op 7 augustus de Pride Walk plaats. Pride is a protest!
Door Barbara Veger, Rotterdam
Het aantal geregistreerde meldingen van discriminatie en geweld tegen LHBTQ+-mensen steeg tussen 2009 en 2020 enorm, van 428 naar 2336. De zware mishandeling van de 14-jarige Frederique door een groepje jonge jongens enkele weken geleden zorgde voor een schokgolf door het land. Haar weigering om te zeggen of ze een jongen of een meisje was, omdat ze er zelf nog niet uit is wat ze het liefste wil zijn, kwam haar op een gebroken neus en gebroken kaak te staan. Ze kreeg enorm veel steunbetuigingen, tienduizenden kaartjes om haar een hart onder de riem te steken.
Helaas probeerden racisten als Geert Wilders een slaatje uit dit drama te slaan, door de vermeende Marokkaanse achtergrond van de verdachten als oorzaak voor het geweld aan te wijzen. Maar hoe hypocriet kan je zijn? Wilders is een grote fan van de Hongaarse premier Orbán, die onlangs een enorme aanval heeft gelanceerd op de rechten van LHBTQ+-mensen: vorige maand gebood de Hongaarse regering dat onderwijsmateriaal, films en advertenties gericht op kinderen geen „afwijking van genderidentiteit, geslachtsverandering of het promoten of vertonen van homoseksualiteit” mogen bevatten…….
LHBTQ+-fobie moet je niet bestrijden met racisme, maar met solidariteit! Het probleem is niet dat “andere culturen” intolerant zijn, het kapitalisme promoot voortdurend heteronormen en het heterogezin. Dat geldt in het “tolerante” Nederland evengoed.
Het falen van het kapitalistisch systeem wordt ook duidelijk in de zorg. Deze zomer protesteerden transmensen tegen de lange wachtlijsten in de transgenderzorg en de verkeerde rol van psychologen bij het behandelingsproces. Wachtlijsten lopen op tot twee jaar en dat levert enorme psychische problemen op. Een jongen maakte zelfs een eind aan zijn leven omdat hij het wachten niet meer aan kon.
Oorspronkelijk waren de Roze Zaterdagen in Nederland de momenten om protest tegen LHBTQ+-fobie te laten horen, en om Stonewall in 1969 in de VS te herdenken. Toen ontstonden grote rellen tussen de politie en de LHBTQ+-gemeenschap, na voortdurende intimidatie, geweld en pesterijen door de politie. In Nederland is de herdenking van Stonewall echter steeds meer overschaduwd door Pride, dat vervolgens meer en meer het karakter heeft gekregen van een feestje, waarbij grote bedrijven op hypocriete wijze voorop lopen om zich te profileren als “gay-friendly”. Maar de RAI, die zich op de borst klopte dat ze de regenboogvlag gehesen hadden en de Pride Walk op hun parkeerterrein mocht beginnen, vroeg daar wel 20.000 euro voor aan de organisatie van Pride Walk. “Gay-friendly?”
Ook ervaren LHBTQ+-mensen nog steeds discriminatie op de arbeidsmarkt, de woningmarkt, pesterijen en geweld zowel thuis als op straat….. Corona en de lockdowns hebben de situatie voor veel jongeren ongetwijfeld nog moeilijker gemaakt, als ze niet geaccepteerd worden door hun ouders lopen ze meer risico op huiselijk geweld.
Racisme, seksisme en LHBTQ+-fobie verdelen ons en verzwakken ons in onze gezamenlijke strijd tegen het systeem. LHBTQ+-rechten zijn ook in Nederland niet cadeau gegeven door de heersende elite, ze zijn er door strijd gekomen. We kunnen in onze strijd voor onze rechten niet vertrouwen op de traditionele kapitalistische partijen of op grote bedrijven. Zij zijn onze bondgenoten niet. Onze werkelijke bondgenoot is de werkende klasse en haar strijdorganisaties, zoals de vakbeweging. We moeten de strijd voor onze rechten verbinden met sociale eisen, zoals voldoende opvang voor slachtoffers van (huiselijk) geweld, een hoger minimumloon en voldoende betaalbare woningen, zodat LHBTQ+-jongeren de mogelijkheid hebben op een zelfstandig bestaan als ze door hun ouders niet geaccepteerd worden. We moeten op de scholen de strijd aangaan voor fatsoenlijke seksuele voorlichting, inclusief voldoende aandacht besteden aan niet-heteroseksuele oriëntaties en verschillende genderidentiteiten.
Bovenal moeten we de strijd aangaan voor een democratisch socialistische maatschappij, waar discriminatie, ongelijkheid, armoede en onderdrukking tot het verleden behoren!
Het homohuwelijk werd in 2001 wettelijk mogelijk in Nederland, en toen werd gezegd dat ons land voorop zou lopen in de wereld. Wat weinig mensen echter weten, is dat in de Sovjet Unie het homohuwelijk al ingevoerd werd enkele jaren na de Russische revolutie van 1917, evenals de mogelijkheid om als transgender je eigen identiteit te kiezen. Onder het stalinistisch bewind zijn deze verworvenheden weer teruggedraaid, net als veel andere verworvenheden van de Russische revolutie. Maar het toont wel aan dat de echte socialisten altijd voorop hebben gelopen in de strijd voor LHBTQ+-rechten.
Socialistisch Alternatief en ISA zetten die strijd voort, sluit je bij ons aan!
