In Amsterdam demonstreerden 5000 mensen tegen de bezuinigingen van het kabinet. Een hele stap vooruit, als je beziet dat in het afgelopen half jaar vooral vluchtelingen en thuiszorgmedewerkers de kar tegen het kabinetsbeleid moesten trekken. Maar het zal duidelijk zijn dat dit bikkelharde bezuinigingskabinet niet opzij gaat voor een demon-stratie alleen. De demonstratie moet dan ook de basis zijn voor een campagne naar een grote vakbondsdemonstratie op 30 november. En vervolgens moeten we door naar een 24-uursstaking tegen dit kabinet. De demonstratie gaf eindelijk een uitlaatklep aan de woede van veel mensen over het kabinetsbeleid, de groeiende armoede, de werkloosheid, de dalende pensioenen, de afhankelijkheid van voedselbanken, het gebrek aan werk bij ZZP’ers, de nulurencontracten en de afbraak van de zorg.
Artikel door Pieter Brans
De opkomst van de demonstratie was zeker niet slecht als je bijvoorbeeld in aanmerking neemt dat “De Volkskrant” bijvoorbeeld zo ongeveer een propaganda offensief afdrukte om niet te gaan demonstreren. Zo was er een tendentieus artikel dat de domme en hebberige pensionado’s niet moeten zeuren (want dat doen de ouders van de schrijfster ook niet…), het commentaar van columnist Martin Sommer die premier Rutte op de redactie was tegengekomen, hij vindt nu dat schulden en echtscheiding toch dingen zijn die je zelf veroorzaakt (“mensen vinden te veel te vaak dat de overheid voor hun sores moet betalen”), bovendien moet het nu maar eens afgelopen zijn dat de bingo in het bejaardenhuis door de overheid wordt betaald… en een hoofdredactioneel commentaar dat het afschaffen van de verzorgingsstaat “onvermijdelijk en goed verdedigbaar” noemt. Ergens anders in de krant wordt groen en ondernemen als de weg naar de stralende toekomst aangeduid.
Domme, domme demonstranten…die willen die prachtige participatiesamenleving gewoon niet snappen. Voor de media zijn arbeiders die niet willen wat toch zo goed voor ze is, vierpotige Neanderthalers. Vakbonden zijn achterlijk, de bedrijven, de ondernemers zijn de bron van alle dynamiek en gezond verstand…
Over de koers van de beweging tegen de bezuinigingen valt na de demonstratie heel wat te zeggen. De deelname van de landelijke SP was een stap vooruit (eerder deed een aantal SP afdelingen al mee). In zijn toespraak beloofde Roemer terecht een hete herfst voor het kabinet. Maar hij maakte niet erg concreet wat de SP daar aan ging doen. Zijn toespraak was meer gericht op de PvdA dan op de demonstranten en activisten: hij riep de PvdA op om te breken met het kabinet.
Wat hij niet zei ( maar misschien wel bedoelde) was dat de PvdA na een breuk met de VVD, met de SP in een linkse coalitie moet. Dat is helaas niet een geloofwaardig alternatief voor dit kabinet. Hoe kan de SP met de PvdA een coalitie sluiten, na alle bezuinigingen op de thuiszorg (PvdA-staatssecretaris Van Rijn), op de ouderen en bijstandsgerechtigden (PvdA-staatssecretaris Klijnsma), het JSF-besluit (PvdA leider Samson liep hier harder voor dan de VVD minister van Defensie)? De PvdA heeft inmiddels een traditie van 20 jaar verraad aan de arbeidersklasse, die begon met het uitkleden van de WAO begin jaren negentig. En behalve de politieke problemen van zo’n coalitie: hoe breed is de basis voor de PvdA nog? Rond de tien zetels in de peilingen, ook als je alleen praktisch denkt is een coalitie met een uitgedunde partij geen sterke zet. Roemer geeft hiermee helaas niet aan wat de SP gaat doen om dit kabinet ten val te brengen, maar verschuift de verantwoordelijkheid daarvoor naar de PvdA-leiding. Die lopen zich nu juist de benen uit het lijf voor de huidige coalitie.
SP-leiding doet er verstandig aan de politieke en feitelijke onmogelijkheid van het aangaan van een coalitie in te zien en moet kiezen voor een strategie om de SP aan de macht te brengen op basis van een meerderheid en een socialistisch programma. Vanuit de huidige situatie lijkt dat ver weg. Maar een coalitie met de PvdA of met andere burgerlijke partijen is geen reële optie. Dan zal de SP voor de bezuinigingskar van de andere partijen worden gespannen. De enorme woede over de bezuinigingen en verslechteringen onder brede lagen is een basis om toe te werken naar zo’n meerderheid. Mensen willen geen coalitie, met wat minder van hetzelfde, maar een alternatief.
Juist omdat de FNV recent heeft besloten tot een grote manifestatie op 30 november, was een duidelijker aanwezigheid van de FNV op de demonstratie een goede zaak geweest. Het is duidelijk dat daar nog hard aan gewerkt moet worden. De VVD probeert op alle mogelijke manieren afstand te nemen van het Sociaal Akkoord. Zij hebben lak aan dit soort afspraken. Afspraken en akkoorden dienen voor VVD en PvdA het doel om bezuinigingen door te drukken in ruil voor minimale concessies, zoals uitstel van de invoering van de bekorting van de WW en het nog makkelijker maken van ontslag. Hun strategie is om eerste een akkoord te sluiten en naderhand te zeggen dat het nodig is om er flexibel mee “om te gaan”, d.w.z. zelfs de minimale concessies nog weg te werken. De FNV kan de sociale oorlog die dit kabinet heeft ontketend alleen overleven door hard stelling te nemen tegen deze politiek van uitstel en bedrog.
De FNV demonstratie van 30 november moet dan ook niet het karakter krijgen van “fijn dat U geweest bent en tot ziens”. 30 November moet de opstap zijn van hardere acties tegen dit kabinet, van lokale manifestaties, prikacties, waarschuwingsstakingen, bredere acties in sectoren waar dat mogelijk en nodig is, zoals de thuiszorg en het gevangeniswezen, ondersteund door de FNV-senioren en uitkeringsgerechtigden. De looneis van 3% en het vastlopen van het overleg over de CAO van de gemeenten zijn evenzoveel aanleiding voor acties. Het verzet kan dan in het voorjaar gebundeld worden in een algemene 24-uursstaking, uniek voor Nederland. Overigens is het zelfs niet zeker dat het kabinet voor een dergelijk krachtsvertoon opzij gaat en dat nog meer slagkracht ontwikkeld moet worden om de bezuinigingen te stoppen.
De stemming van de toespraken op demonstraties is vaak dat de VVD, PvdA en andere partijen maar niet willen inzien wat de gevolgen zijn van de bezuinigingen. Dat wordt in de hand gewerkt door de officiële propaganda dat de bezuinigingen noodzakelijk zijn en de gevolgen, ja, dat is dan jammer…maar die zijn voor eigen rekening. De gedachte op demonstraties is vaak dat ze wel met de bezuinigingen op zouden houden, als ze beseften wat de gevolgen zijn.
De werkelijkheid is echter dat de gevolgen van de bezuinigingen, de armoede en de werkloosheid, gewoon de doelstellingen vormen van deze neoliberalen. De crisis van 2007/8 was economisch een ramp maar politiek een geschenk uit de hemel om allerlei zaken erdoor te krijgen die ze daarvoor voor onmogelijk hadden gehouden. Het kapitalisme in het algemeen en dit kabinet in het bijzonder willen werkenden en werklozen in Nederland daadwerkelijk terugbezuinigen naar een moderne versie van de 19e eeuw. Terug naar werkvee dat op afroep tegen het laagst mogelijke tarief beschikbaar is en zo weer af te danken. Achteruitgang is volgens de zegslieden van het systeem immers altijd “onvermijdelijk en goed verdedigbaar”. Wij moeten deze “logica” afwijzen. We moeten de waarheid onder ogen zien dat het alleen stopt als de arbeidersklasse die achteruitgang met collectieve kracht weet te stuiten. Zonder strijd geen oplossingen!
- Bestrijdt alle bezuinigingen en privatiseringen;
- Weg met de bezuinigingen op de pensioenen en de AOW, 65 blijft 65;
- Compenseer de prijsstijgingen in de lonen, uitkeringen en pensioenen;
- Geen afbraak van de WW. Verdeel het werk, voor een werkweek van 32 uur met behoud van loon;
- Nee tegen de JSF;
- Nee tegen de nullijn in de publieke sector, geen sigaren uit eigen doos;
- Vaste banen voor de thuiszorg;
- Een FNV-campagne voor actie en een algemene staking van 24 uur, mobiliseer het massale potentieel van de vakbeweging;
- De SP moet de arbeiders en de mensen die lijden onder de bezuinigingen vertegenwoordigen en een strijdbaar politiek alternatief bieden voor de bezuinigingspartijen;
- Voor een socialistisch alternatief voor de bezuinigingen en het kapitalisme, met een democratisch socialistisch plan voor de productie gebaseerd op de belangen van de overweldigende meerderheid van de mensen en niet die van een kleine superrijke elite.
