De campagne Tax Amazon en de werkende klasse van Seattle behaalden op 6 juli een historische overwinning. Na drie jaar van strijd tegen de rijkste man ter wereld, Jeff Bezos, en tegen het politieke establishment, werd een belasting op big business afgedwongen op de gemeenteraad van Seattle. Deze taks zal naar schatting 210 tot 240 miljoen dollar per jaar opbrengen. Hiermee kunnen tienduizenden groene en degelijke banen gecreëerd worden door de bouw van betaalbare huisvesting.

Dossier door Logan Swan, Socialist Alternative (VS)

Deze overwinning was volledig te danken aan de kracht van onze beweging en onze dreiging om de Amazon-tax naar de stembus te brengen met een referendum als de gemeenteraad niets deed. Deze offensieve overwinning is een historisch voorbeeld van de kracht van de klassenstrijd, en het kon niet op een beter moment komen. Steden en staten in het hele land drukken extreme besparingen door als reactie op de door de pandemie veroorzaakte begrotingstekorten, terwijl we weer een diepe crisis van het kapitalisme tegemoet gaan.

We zien hoe de heersende klasse probeert om de kosten van hun recessie weer af te wentelen op de werkende bevolking, zoals dit gebeurde tijdens de Grote Recessie van 2008-09 toen grote bedrijven werden gered en de werkenden ervoor opdraaiden. Terwijl triljoenen in Wall Street worden gepompt, hebben wij slechts een eenmalige bijdrage gekregen die zelfs niet de helft van de gemiddelde huur van Seattle bedraagt, en het extra geld voor werkloosheidsuitkeringen loopt aan het eind van de maand af terwijl de werkloosheid nog erg hoog is. Het hoeft niet zo te zijn, en onze overwinning in Seattle maakt dat duidelijk.

Als vakbondslid in de staalsector en lid van Socialist Alternative denk ik dat deze strijd tegen Amazon, Jeff Bezos en de miljardairsklasse van Seattle rijke lessen bevat voor de werkende mensen in heel het land. Dit artikel is een poging om de belangrijkste lessen van deze overwinning te trekken.

De overwinning van de Amazon-tax is volledig in strijd met wat de heersende klasse wil. In plaats van ons te verdedigen tegen de besparingen, hebben we het grootkapitaal gedwongen te betalen voor een uitbreiding van het aantal betaalbare woningen en openbare diensten. Nu moeten we het momentum van onze overwinning over het hele land verspreiden. Onze strijdkreet moet overal zijn: zeg NEE tegen het tekort aan middelen voor huisvesting, onderwijs, sociale voorzieningen en aan de besparingen! Belast de grote bedrijven en de rijken, niet de werkende mensen!

Hoe zijn we hier gekomen?

Ronde één: In 2018 lanceerden we de Tax Amazon-beweging, die eist dat de grote bedrijven die Seattle al lang als belastingparadijs gebruiken, in plaats daarvan betalen om betaalbare huisvesting te financieren. Seattle heeft van de snelst stijgende huurprijzen van het land. Het is de plaats van schokkend snelle gentrification geweest die volledige districten van werkende mensen, in het bijzonder in het Central District en Capitol Hill, heeft veranderd. Het waren buurten die historisch de thuis waren van zwarte en LGBTQ-gemeenschappen.

Socialist Alternative en het kantoor van gemeenteraadslid Kshama Sawant bouwden een coalitie van groepen en arbeidsorganisaties op om de campagne aan te pakken en druk uit te oefenen op de gemeenteraad om een progressieve belasting op de grootste bedrijven in de stad door te voeren.

Als vakbondsaktivist wilde ik zeker opkomen voor een project om betaalbare woningen voor gewone mensen te bouwen, in plaats van de luxe appartementen waar particuliere ontwikkelaars nu van profiteren. Maar al te vaak staan die leeg terwijl werkende mensen steeds langer moeten pendelen of zelfs op straat komen te staan. Als socialist begreep ik dat om het falen van de private markt om betaalbare woningen te bieden, betekent dat we de bazen moeten aanpakken en dat grote bedrijven moeten worden belast zodat er geld is voor het bouwen van betaalbare openbare huisvesting.

Wat ik niet verwachtte, was dat ik ook tegen mijn eigen vakbondsleiding zou moeten ingaan. De rol van die vakbondsleiders maakte dat de grote bedrijven een taks konden voorstellen als een ‘belasting op jobs’ waardoor er jobs zouden bedreigd worden. Het wees op een breuk in de arbeidersbeweging tussen de klassenstrijd en een deel van de top. Het was nochtans door een strijdbare benadering dat de vakbonden in de eerste plaats ontstonden en er in de jaren 1930 en 1940 historische overwinningen werden geboekt op basis van harde strijd. De benadering om strijdbaar syndicalisme los te laten, heeft de werkenden aan hun lot overgelaten en droeg bij aan het dalend aantal vakbondsleden en ook aan de achteruitgang van de levensstandaard van de werkenden.

Deze twee modellen van syndicalisme zijn gebaseerd op een verschillende inschatting van de verhoudingen tussen de werkende klasse en de burgerij. Het begrip dat de werkenden en de bazen fundamenteel andere belangen hebben, is essentieel als vertrekpunt voor de collectieve organisatie van de werkenden in het verzet tegen de inhaligheid van de bazen. Dit is de basis van de klassenstrijd en het toont het belang van vakbonden voor alle werkenden.

Ondanks deze publieke verdeeldheid in de georganiseerde arbeidersbeweging kon onze campagne de gemeenteraad onder druk zetten om unaniem een belasting van 47 miljoen dollar door te drukken. Dit kwam onmiddellijk onder zware druk te staan van het grootkapitaal, dat een campagne op touw zette om de belasting in te trekken. Op hetzelfde ogenblik voerde Amazon achter de schermen de druk op om de belasting in te trekken. Met de tegendruk van het bedrijfsleven en gewapend door de steun van conservatieve vakbondsleiders stemde de meerderheid van de Democraten in de gemeenteraad op beschamende wijze voor de intrekking van de belasting. Dit was amper een maand nadat ze ervoor hadden gestemd.

Het toont eens te meer het belang van een eigen politieke vertegenwoordiging van de werkende klasse. Er is nood aan een onafhankelijke massapartij met echte democratische structuren en een consequent programma gericht op de belangen van de werkende klasse waarbij strijd actief ondersteund wordt door verkozen vertegenwoordigers. De Democratische partij vertegenwoordigt één politieke vleugel van de kapitalistische klasse, hoewel minder openlijk dan de Republikeinen.

Ronde twee. Het feit dat de werkende bevolking verraden werd, maakte dat Amazon en de Kamer van Koophandel een kans zagen om de samenstelling van de gemeenteraad te wijzigen bij de verkiezingen van 2019 en er zo voor te zorgen dat een soortgelijke belasting nooit nog op de agenda zou komen. De verkiezingen in Seattle werden overspoeld met een record aan bijdragen van grote bedrijven. Zeven van de negen zetels werden verkozen en de grote bedrijven zagen hun kans om meer betrouwbare verkozenen op post te brengen. De campagne van Kshama Sawant stelde de keuze correct voor: ‘Wie heeft het voor het zeggen in Seattle: Amazon en de grote bedrijven of de werkende mensen?’

Het eerste doel van big business was om Sawant weg te krijgen. Zij was zes jaar lang een onvermoeibare vertegenwoordiger van de werkende mensen. De gevestigde politici adviseerden haar om de boodschap van klassenstrijd wat af te zwakken in een poging om ‘onbesliste kiezers’ te overtuigen door de verdeeldheid onder het kapitalisme te verdoezelen. We hebben dit met de campagne van Sawant niet gedaan. We stelden de verkiezingen voor als een aanval van big business, wat helemaal duidelijk werd toen Amazon een bommetje van 1 miljoen dollar liet vallen op de campagne. Dit was een schaamteloze machtsgreep door de bazen. In totaal gaf Amazon 1,5 miljoen dollar uit en de grote bedrijven meer dan 4 miljoen dollar. Daarmee werden alle records verpletterd.

Met de overwinning van Kshama in de verkiezingen werd de heersende klasse de wacht aangezegd: ze kan zich niet uit de klassenstrijd kopen. Het was een klassengevecht om de kiezers te mobiliseren. We klopten aan bij meer dan 200.000 deuren en slaagden erin om elke aanval van de grote bedrijven te beantwoorden. We toonden in de praktijk wat een strijd tegen de rijkste man ter wereld vergt. We gebruikten de verkiezingscampagne om een programma gericht op de belangen van de werkende klasse te verdedigen. We koppelden de eis van een taks op Amazon en big business aan de nood van groene jobs en investeringen in betaalbare huisvesting. Dat vond ingang onder de werkenden die onder zware druk staan door de torenhoge huurprijzen. De campagne versterkte ook de roep naar een belasting op Amazon, een kwestie die door Kshama ook werd benadrukt toen ze in januari 2020 de eed aflegde.

Ronde drie. Na een sterke meeting met meer dan 500 aanwezigen om het begin van Sawant’s derde termijn te vieren en om de beweging Tax Amazon te lanceren, organiseerden Socialist Alternative en het kantoor van Kshama Sawant een eerste grote ‘actieconferentie’ in coördinatie met progressieve vakbondsafdelingen en lokale organisaties, maar ook de Democratic Socialists of America en milieu-, huurders- en daklozenorganisaties. Deze grote openbare vergaderingen discussieerden en stemden over de richting van de campagne en ze creëerden een democratisch proces aan de basis zodat de werkenden zelf hun campagne in handen hielden.

Op die eerste actieconferentie werd een coördinatiecomité verkozen en werden de belangrijkste elementen van de aanpak van de beweging besproken. Er werd een tweeledige strategie voorgesteld: strijd voeren om de gemeenteraad ertoe aan te zetten om een belasting op het grootkapitaal in te voeren, en tegelijk de druk op te voeren met een initiatief rond een referendum. We moesten duidelijk maken dat het best zou zijn dat de gemeenteraad een taks zou doorvoeren, maar dat bij gebrek daaraan de kwestie in november aan een referendum zou onderworpen worden.

Tijdens de actieconferentie discussieerden we ook over de vraag hoe onze campagne moest noemen: ‘Tax Amazon’ of iets algemener. Gemeenteraadslid Lisa Herbold schreef een opiniestuk en brieven aan Kshama met de stelling dat ze de campagne niet zou steunen indien enkel Amazon er werd uitgekozen. Ze stelde dat dit verdelend zou werken. We benadrukten daartegenover de agressieve vijandige rol van Amazon in Seattle en elders, een bedrijf dat zijn gewicht gebruikt om in te gaan tegen eisen voor veiliger werkplaatsen, tegen pogingen van werkenden om zich te organiseren en om belastingen te ontwijken en steeds meer fiscale cadeaus af te dwingen. Na de poging om de gemeenteraad van Seattle op te kopen, was er een breed gedragen woede tegen Amazon, wat de basis voor de campagne versterkte.

Dit werd door de meerderheid van de actieconferentie overeengekomen in de eerste resolutie die bijna unaniem werd aangenomen. Het bleek ook volledig juist te zijn: bij het verzamelen van handtekeningen waren duizenden arbeiders en jongeren bereid om direct te tekenen als ze hoorden dat het om ‘Tax Amazon’ ging. Sommigen gingen in een rij staan om te tekenen. Onze tweede actieconferentie heeft op democratische wijze besloten tot de belangrijkste kenmerken van het voorstel: een progressieve belasting waarbij 75% van de middelen naar nieuwe, betaalbare sociale huisvesting gaat, en 25% naar een programma van groene jobs.

Als reactie op de toenemende druk van onze beweging, waaraan honderden mensen deelnamen, hebben het politieke establishment en de media een voorstel gedaan voor een “regionale aanpak” als poging om de Amazon-belasting in Seattle zelf te blokkeren. Deze afleiding om cynisch te zeggen dat een hervorming niet groot genoeg is, was bedoeld om de passiviteit van de lokale politici te verdoezelen, terwijl het terrein van de strijd wordt verplaatst naar een groter slagveld waar de beweging botst op een breder front van het politieke establishment.

De heersende klasse was niet van plan om concesssies te doen. De Democraten manoeuvreerden met een poging om een staatsverbod op lokale belastingen op grote bedrijven in te voeren, waarbij op regionaal vlak een erg beperkte belasting zou ingevoerd worden waarmee de huisvestingscrisis evenwel niet kan aangepakt worden. Het was een poging om een hogere taks op lokaal vlak in Seattle opzij te schuiven.

In de staat Washington heeft de Democratische Partij de gouverneur en een meerderheid in beide wetgevende kamers. De staat Washington heeft de meest regressieve belastingstructuur van de natie, maar dit was wat ze aanboden als een vijgenblad voor de beweging! Onze campagne weigerde deze kruimels te accepteren en mobiliseerde met een protestactie aan het State Capitol. Het protest zette met succes een aantal liberale Democraten onder druk om zich publiekelijk tegen het staatsverbod op lokale belastingen op grote bedrijven. Het maakte dat het voorstel werd afgevoerd.

We hadden net de laatste hand gelegd aan het referendumvoorstel rond een Amazon-belasting, Initiatief 131, toen de pandemie toesloeg.

Het kwam in de staat Washington tot een lockdown wat een enorme hindernis was om de nodige handtekeningen op te halen om een referendum te bekomen. We ontwikkelden snel een arbeidsintensieve telefoonoperatie om digitale handtekeningen te verzamelen, gecoördineerd met een dure massamailing voor papieren petities. Schandalig genoeg weigerde de staat elektronische handtekeningen toe te staan, ondanks het feit dat andere staten zoals Ohio, Massachusetts en New Jersey dit wel deden. Tegelijk botsten we op de grenzen van het verzamelen van handtekeningen onder de sociale afstandsregels.

Toen het aantal Covid-19 gevallen afnam en de regels versoepeld werden, konden we overgaan tot een fysieke campagne om deur aan deur, met inachtneming van de nodige gezondheidsmaatregelen, handtekeningen op te halen.

Geen enkel Democratisch gemeenteraadslid steunde het initiatief. Enkel raadslid Morales sloot zich aan bij het voorstel van een Amazon-Tax. Burgemeester Jenny Durkan, verkozen na onder meer een gift van 350.000 dollar door Amazon aan haar campagne, beloofde in 2018 om een veto tegen een Amazon-belasting uit te spreken. Ze zei over het nieuwe voorstel: “Dit zal nooit gebeuren.”

Het voorstel van Sawant-Morales zou 500 miljoen dollar per jaar opbrengen om uitsluitend te worden besteed aan permanent betaalbare, openbare sociale huisvesting. Gebouwd volgens de normen van de Green New Deal, zouden er elk decennium 10.000 huizen worden gebouwd, waardoor 34.000 banen worden gecreëerd of ondersteund. In het eerste jaar zou 200 miljoen dollar gebruikt worden voor onmiddellijke COVID-19-hulp aan arbeidersgezinnen. Met dit bedrag zou het mogelijk zijn om vier maanden lang 500 dollar te betalen aan 100.000 huishoudens.

In een poging om de stemming over de Amazon Tax uit te stellen, bracht gemeenteraadslid Lisa Herbold vergezochte juridische argumenten op rond een mogelijke inbreuk op de Open Public Meetings Act in het kader van een beperking van de gouverneur inzake discussies die niet aan de pandemie gerelateerd zijn. Zelfs de rechtse krant Seattle Times moest bij de aankondiging van het manoeuvre erkennen dat “advocaten verdeeld waren” over dit argument. Het was overigens dezelfde wet die Herbold en andere Democraten flagrant overtraden tijdens de vergaderingen achter gesloten deuren over de intrekking van de Amazon Tax in 2018. Deze vertragingstactiek kwam om twee redenen tot stand: 1) Democraten stonden onder genoeg druk van de beweging dat ze het zich niet konden veroorloven om de politieke prijs te betalen voor het wegstemmen van een belasting op Amazon; 2) Maar tegelijkertijd werd de campagne door de pandemie geblokkeerd om voldoende handtekeningen op te halen voor een referendum.

Dit soort heimelijke afspraken door gevestigde politici namens het grootkapitaal toont aan waarom vertegenwoordiging van de arbeidersklasse zo belangrijk is. Het zou een kritieke fout zijn om te negeren hoe elke politicus die we met hand en tand moesten bestrijden voor deze bescheiden belasting op het grootkapitaal, een gekozen Democraat is.

Stel deze opstelling om werkenden te verraden om het grootkapitaal te sussen tegenover de manier waarop Kshama Sawant een actieve en leidende rol heeft gespeeld in de campagne voor de Amazon Tax door de positie in de raad te gebruiken als een megafoon voor de eisen van de werkenden in elke fase, terwijl we de andere raadsleden blootstellen aan hun dubbelhartigheid en hen dwingen om een kant te kiezen – wij of onze bazen.

Het is niet toevallig dat de staat Washington de meest regressieve belastingstructuur heeft van alle staten in het land, ondanks het feit dat het een “blauwe staat” is. Werkenden betalen zes keer meer belastingen dan de rijken, en Seattle fungeert als een belastingparadijs voor zeer winstgevende bedrijven, zonder dat er ook maar één Republikein wordt gekozen. De werkende families gaan gebukt onder regressieve belastingen, en de dringend noodzakelijke sociale programma’s komen er niet terwijl de middelen voor politie met 42% stegen in de laatste zes jaar.

Bij de lancering van onze campagne waren de gevestigde media druk bezig met het aanvallen van ons voorstel. Dit is niet nieuw: de afgelopen zeven jaar was er een aanhoudende stroom van opiniestukken en artikels die ingingen tegen onze campagne 15 Now (voor de verhoging van het minimumloon), tegen ons socialistisch kantoor in de gemeenteraad, onze verkiezingscampagnes en bewegingen van werkenden. Zelfs de grote media van het bedrijfsleven sprongen op deze kar: de Wall Street Journal publiceerde twee artikels om te waarschuwen dat socialisten, werkenden en jongeren opkomen voor een belasting op grote bedrijven.

Het gerechtvaardigd karakter van onze eisen om de bazen te laten betalen voor het falen van hun private markt om aan onze behoeften te voldoen, werd opnieuw bevestigd toen COVID-19 zich snel verspreidde. De pandemie toonde de volledige mislukking van het kapitalisme, ondanks de enorme vooruitgang in technologie en productiviteit, om te voorzien in de gezondheid en de basisbehoeften van de arbeiders die alle rijkdom produceren. Deze tegenstrijdigheid van de fundamentele behoefte van het kapitalisme om ten koste van de mensheid te profiteren, heeft het systeem en haar instellingen in een diepe crisis gestort. Essentiële gezondheidsmaatregelen en de quarantaine werden aanvankelijk uitgesteld vanwege de gevolgen voor de productiviteit en de winst. Belastingdollars stroomden in de diepe zakken van de miljardairs op Wall Street en lieten slechts een druppeltje voor de rest van ons achter.

Deze opgebouwde onderliggende onrust en radicalisering had slechts een vonk nodig om te ontploffen: de brute moord op George Floyd door de politie in Minneapolis. In steden in het hele land stroomden miljoenen mensen de straat op in de grootste protestbeweging uit de Amerikaanse geschiedenis, die gerechtigheid eiste en een einde van het politiegeweld, om vervolgens te worden geconfronteerd met schokkende escalaties van politiegeweld. De strijd was gericht op racisme en de rol van de politie, maar het is door velen goed begrepen dat systemisch racisme zich niet beperkt tot politiegeweld. Velen zien dat de strijd tegen racisme ook betaalbare huisvesting, jobs, fatsoenlijke lonen en elementaire waardigheid vereist.

Het protest waarbij de woede van de werkenden en jongeren tot uiting kwam, zorgde ook voor een grote openheid voor discussie over de Amazon-belasting en de eis om grote bedrijven te laten betalen voor betaalbare huisvesting. Op amper 20 dagen haalden vrijwilligers van de campagne Tax Amazon, waaronder leden van Socialist Alternative, 20.000 handtekeningen op onder de vele betogers op straat. Ongelijkheid en armoede gaan gepaard met racisme. Het zijn de kapitalisten die voordeel halen uit onderdrukking. Hen laten betalen voor betaalbare huisvesting gaat in tegen de gentrificatie van onze wijken. Begin juli kwamen we aan 30.000 handtekeningen, wat voldoende is om een referendum op de agenda te zetten. De dreiging hiervan bracht het establishment in de problemen.

Deze belangrijke verschuiving van de krachtsverhoudingen dwong het Democratische establishment aan de onderhandelingstafel. Daar werd een Amazon-belasting van 173 miljoen dollar per jaar voorgesteld met een beperking in de tijd gedurende tien jaar (de zogenaamde ‘sunset clause’). We begrepen dat andere gemeenteraadsleden die minder bezorgd zijn om hun progressieve imago dit voorstel nog verder zouden proberen af te zwakken. We begrepen ook dat als de bazen genoodzaakt zijn om toe te geven, de druk best hoog gehouden wordt. De campagne voor handtekeningen werd verder opgevoerd en er was een mobilisatie naar de bijeenkomst van het begrotingscomité van de gemeenteraad, waar een eerste stemming over de belasting zou plaatsvinden.

De kracht van onze beweging zorgde voor een situatie waarin de vraag niet was of de grote bedrijven zouden toegeven, maar hoeveel en voor hoe lang. Dat toont hoe efficiënt de benadering van Socialist Alternative was en hoeveel werkenden en jongeren we in de strijd konden betrekken. Het voorstel was drie keer hoger dan de belasting van 2018 die uiteindelijk ingetrokken werd.

Het afgezwakte voorstel van de Democraten werd gesteund door die vakbondsleiders die in 2018 beweerden dat een belasting van 47 miljoen dollar op de grote bedrijven een “taks op jobs” was die van Seattle een nieuw Detroit zou maken waarbij werkgevers de stad verlaten om de hoge belastingen te ontvluchten. Een columnist van de Seattle Times prees het Democratische voorstel van Amazon Tax (dat ze de neutrale naam ‘Jumpstart’ meegaven om de eigen bocht te verdoezelen), terwijl voorheen steevast kritiek werd gegeven op Tax Amazon en Kshama Sawant. De heersende klasse slaagde er niet in om de Amazon-belasting te stoppen, en dus werd maar geprobeerd om de maatregel voor te stellen als het resultaat van een slimme benadering van liberale Democraten die met de grote bedrijven samenwerkten.

Socialist Alternative begreep dat het Democratische voorstel betekende dat alle aandacht hierop gevestigd was en dat we onze strijd moesten richten op het versterken ervan. Om de sterkst mogelijke belasting af te dwingen, werd de druk opgevoerd rond de amendementen van Kshama Sawant: 1) 50 miljoen dollar extra voor de Green New Deal, 2) 50 miljoen dollar extra voor 1000 betaalbare woningen in Central District voor onder meer mensen van de zwarte gemeenschap en 3) het verwerpen van de ‘sunset-clausule’ en het geven van een permanent karakter aan de belasting op big business.

Door de beweging snel te oriënteren op de pogingen van de Democraten om de belasting op big business af te zwakken, slaagden we erin om de belasting met 40 miljoen per jaar op te drijven en de ‘sunset-clausule’ van 10 op 20 jaar te brengen.

De rol van Socialist Alternative

Deze overwinning kwam niet voort uit duistere onderhandelingen tussen grote bedrijven en de door hen betaalde politici. Het gebeurde volledig door de zelforganisatie van de werkende mensen via de Tax Amazon-beweging rond een strijdbare strategie onder leiding van socialisten. Elke winst die werkende mensen maken wordt afgedwongen door collectieve organisatie, zowel door sociale strijd als organisatie op onze werkplekken. Door niet toe te geven, door effectief te reageren op elke aanval, door de leugens van de bazen en gevestigde politici bloot te leggen, waren we in staat om mensen te motiveren om een massale overwinning van de arbeidersklasse te bekomen.

Leden van Socialist Alternative toonden op elk ogenblik aan hoe het kapitalisme er niet in slaagt om te voorzien in de basisnoden van de mensen, maar ook hoe dit systeem corrupt is en onverenigbaar met echte democratie. Socialist Alternative gaf politieke leiding aan de campagne, waarbij gereageerd werd op elke stap van de bazen, het voorstel van een ‘regionale oplossing’ als gifpil voor een lokale belasting, de bureaucratische pogingen om juridische argumenten tegen de beweging in te roepen of de krokodillentranen van Democratische politici. We reageerden op de aanvallen in de gevestigde media en hielden rekening met de uitdagingen die de pandemie met zich meebracht.

Deze drie jaar durende strijd ging niet alleen over de miljardairsklasse die weigert om belastingen te betalen. Onze beweging werd zo hard bestreden door de gevestigde media en het establishment van de Democratische partij dat die er nu alles aan doen om het verhaal van wie deze overwinning afdwong en hoe dit gebeurde te vervormen. Bazen moesten eerst toekijken hoe onze overwinning in Seattle rond het minimumloon van 15 dollar per uur navolging kreeg in heel het land, toen bewegingen vertrouwen putten uit ons voorbeeld dat aantoonde wat mogelijk is als we ons organiseren en de strijd aangaan. Ze zijn doodsbang dat hetzelfde zal gebeuren met de overwinning van Tax Amazon. Dat is vooral bedreigend voor kapitalisten in een context van werkloosheid en armoede in deze pandemie en recessie. De bazen willen immers net het tegenovergestelde: de werkende klasse laten betalen voor de crisis door besparingen.

Als socialisten gebruiken we deze strijd voor hervormingen, niet alleen om veranderingen te winnen die een aanzienlijke impact zullen hebben op het leven van duizenden werkende mensen, maar ook om bewegingen op te bouwen die werkenden bewust maken van onze kracht en die het vertrouwen vergroten in ons vermogen om deze kracht te gebruiken om voor onze belangen op te komen en om te strijden voor een socialistische wereld.

Leden van de Democratic Socialists of America (DSA) werden verkozen op lokaal, staatsniveau en zelfs op federaal vlak. In Chicago zijn zes DSA-leden gekozen in de gemeenteraad. In New York zijn zowel Alexandria Ocasio-Cortez (Congreslid) als Julia Salazar (Staatsvertegenwoordiger) bijna klaar voor herverkiezing in de herfst, samen met verschillende andere DSA-kandidaten die het goed deden in de voorverkiezingen van New York City. Deze vertegenwoordigers zouden soortgelijke campagnes moeten lanceren in hun staten en steden.

Er is niets unieks aan Seattle dat deze strijd gemakkelijker maakte. De kritische factor die heeft bijgedragen aan deze overwinning, was de aanwezigheid van een marxist in de gemeenteraad van Seattle, die vastbesloten is om te vechten voor alle mogelijke vooruitgang voor de werkende mensen en dit doet met een enorme vastberadenheid en gericht op het opbouwen van bewegingen van werkende mensen in plaats van compromissen met het establishment na te streven.

Als er socialistische gekozen functionarissen in het hele land zijn die een vergelijkbare strijd willen voeren tegen het grootkapitaal, dan zouden Socialist Alternative en ons kantoor in de gemeenteraad graag steun hieraan bieden.

De lessen en deze strategie van strijd moeten door onze bewegingen worden uitgewerkt en overgenomen. In Seattle is onze volgende grote strijd het drastisch verminderen van de financiering van de politie, we eisen een vermindering met minstens 50%, en we eisen een onafhankelijke, democratisch gekozen controleraad die bevoegdheden heeft over de politie inzake aanwerven en afdanken van personeel. We zullen alles in het werk moeten stellen om te winnen. We moeten ook bereid zijn om ons te verdedigen tegen een campagne van big business om de belasting in te trekken of zelfs een rechtszaak hierover aan te spannen. Elders zullen steden die met grote tekorten kampen, gevechten moeten voeren om belastingen op grote bedrijven af te dwingen. De werkende klasse en de jongeren die deze gevechten voeren, zullen het meest effectief zijn als ze erkennen dat geen van beide grote partijen aan onze kant staat en dat we actief moeten bouwen aan onze eigen kracht en organisatie om te winnen.