De demonstratie in Amsterdam als ondersteuning voor Gaza was één van de grootste sinds de demonstratie in 1981 tegen de kruisraketten (400.000) en de FNV-demonstatie tegen het kabinetsbeleid in 2004 (200.000). Een kwart miljoen mensen stroomde naar het Museumplein waar de sprekers op het podium gelukkig ook in de zijstraten te horen waren. Mensen van alle generaties, uit alle hoeken van Nederland trotseerden de buiten en de stormvlagen om te getuigen van hun solidariteit met Gaza. Na alle manifestaties van kilte, de demonstraties tegen asielzoekers en AZC’s en het bikkelharde geweld van de demonstratie in Den Haag was het een verademing.
Artikel door Gerbrand in Amsterdam
Aan de Rode Lijn-demonstratie hebben tientallen organisaties flink getrokken, zoals Palestijnse Gemeenschap in Nederland, Artsen voor Gaza, Amnesty International, BDS Nederland, Dutch Scholars for Palestine, Een Ander Joods Geluid, Erev Rav, Oxfam Novib, PAX, Plant een Olijfboom, Save the Children en The Rights Forum.
Natuurlijk kwam de demonstratie op een dramatisch moment. Het vredesplan van Trump (en Netanyahu) hangt nog in de lucht, maar is op een aantal punten door Hamas geaccepteerd. Het is duidelijk dat veel mensen in Gaza en daarbuiten verlangen naar het moment dat het bombarderen stopt (al is dat nu nog steeds niet het geval).
Een venijnige adder onder het tapijt van het akkoord is echter dat er een soort internationale koloniale regering wordt ingevoerd in plaats van het Hamas-bestuur onder leiding van niemand minder dan één van de oudere lakeien van het kapitalisme, Tony Blair. Deze moet volgens het vredesplan als een soort onderkoning aan het hoofd van Gaza aangesteld om te voorkomen dat er nieuwe ‘radicale’ elementen aan het bestuur komen.
Hoe welkom het stoppen van het geweld ook is, het mag naar ons oordeel niet ontaarden in het politiek onthoofden van Gaza, het beroven van Gaza van het recht op de inwoners van Gaza en de Westoever op zelfbeschikking.
De inspirerende reacties wereldwijd op de aanvallen op het Hulpglottielje en de geweldige initiatieven van de vakbonden in Italië en Spanje zouden moeten worden gebruikt om de noodzaak van stakingen en blokkades overal te verspreiden. De oproepen van de Italiaanse havenarbeiders om de blokkade over heel Europa uit te breiden, zouden moeten worden overgenomen.
Net als in Frankrijk en Italië zouden demonstraties en stakingen moeten worden opgevoerd om regeringen te dwingen wapendeals te annuleren en handels- en diplomatieke banden te verbreken, wat gekoppeld is aan de val van regeringen die medeplichtig zijn aan de genocide. Kijk naar de havens en de werkvloeren van fabrieken.
Maar in veel delen van de wereld falen vakbonden of weigeren ze zelfs om dergelijke activiteiten te organiseren. Vergaderingen van solidariteitsactivisten zijn nodig om een strategie uit te stippelen voor het afdwingen van boycots tegen Israël, met protesten bij bedrijven die alles produceren wat bestemd is voor de Israëlische oorlogsmachine, en het organiseren van bijeenkomsten op de werkvloer in de havens en bij wapenfabrikanten, waarbij Palestijnse activisten en Italiaanse vakbondsleden worden uitgenodigd om uit te leggen waarom actie nodig is.
De beweging in solidariteit met Palestina is inderdaad een van de meest vergaande daden van wereldwijd verzet in de afgelopen jaren geweest en heeft de potentie om nog belangrijker te worden. Het leidt velen tot de conclusie dat het systeem, het kapitalisme en het imperialisme de grondoorzaak zijn van veel van onze problemen. De effecten ervan kunnen langdurig zijn als het de Israëlische oorlogsmachine daadwerkelijk kan stoppen, en des te meer als het zich kan wortelen in een consistente en diepgaande oppositie tegen alle vormen van onderdrukking en uitbuiting en de noodzaak van een revolutionaire omverwerping van kapitalisme, imperialisme en kolonialisme.
Alleen door de politieke zelforganisatie van de Palestijnse arbeidersklasse en jongeren, in samenwerking met de georganiseerde arbeidersklasse van het Midden-Oosten en Noord-Afrika, kunnen het imperialisme en de kapitalistische regimes, samen met degenen die de Palestijnse strijd door de geschiedenis heen hebben misleid, worden uitgedaagd en kan een echte revolutionaire beweging voor de bevrijding van Palestina slagen.
Daarom is internationale solidariteit van cruciaal belang; de imperialistisch-zionistische oorlogsmachine met haar genocide moet worden gestopt, zodat de Palestijnen zelf hun eigen bevrijding kunnen bewerkstelligen. Hun overwinning zou een overwinning zijn voor de arbeidersklasse en onderdrukten overal ter wereld.
