Alle bedrijven die de veiligheid en gezondheid niet kunnen garanderen moeten dicht, met behoud van loon

Op de bazen kunnen we niet vertrouwen. Op 14 oktober had Pieter Timmermans van het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO) het lef om te zeggen: “Het is duidelijk dat het probleem in de privésfeer ligt, en in de universiteiten. Onze bedrijven hebben alles gedaan wat ze konden.” Dit werd tegengesproken in De Tijd van 29 oktober: een enquête toonde aan dat 67% van de onderzochte bedrijven de geldende veiligheidsmaatregelen verwaarloost.

Bij AB InBev was er een staking van een week nodig, als reactie op de besmetting van een tiental werknemers, voordat er verdere maatregelen kwamen. Op dinsdag 27 oktober waren een tiental winkels van Carrefour Market in staking als reactie op de willekeurige toepassing van veiligheidsmaatregelen, het niet respecteren van de werkuren, omdat werkenden plots allerhande nieuwe verantwoordelijkheden op zich moesten nemen, op het gebruik van honderden flexwerker en studenten …

In België zijn er geen algemene gegevens over de besmettingshaarden (clusters). In andere Europese landen zijn er wel dergelijke cijfers. In Frankrijk bijvoorbeeld wijst een analyse van Santé Publique France erop dat bijna 25% van de nieuwe clusters (sinds de versoepeling) terug kan gebracht worden naar werkplekken (zowel in de private als de publieke sector). Een onderzoek van Geneeskunde voor het Volk komt tot eenzelfde cijfer met 21% van de besmettingen die op het werk gebeurden.

Alle bedrijven die de veiligheid en gezondheid niet kunnen garanderen, moeten we nu stilleggen onder de afdwingbare voorwaarde van behoud van loon. Dit is nodig om de huidige explosie van besmettingen te stoppen. Maar ook om personeel op vrijwillige basis vrij te maken om de gezondheidszorg te versterken, uiteraard volledig betaald. Dit geldt ook voor het onderwijs en de kinderopvang, zodat de samenleving de zorg opneemt van alle kinderen voor wie dit nodig is. Dit dient onder controle van democratisch verkozen hulpcomités van de werkenden georganiseerd te worden om daar waar zich dringende noden stellen een oplossing te bieden.

Onmiddellijke mobilisatie van alle beschikbare middelen en krachten

Het is onmogelijk om de gezondheidsnoden in te lossen zonder alles wat hiervoor nodig is op te eisen. Het is absurd dat er in België een tekort is aan tests en labo capaciteit als je weet hoe groot onze farmaceutische sector is. Het grootste kwaliteitscontrolecentrum ter wereld bevindt zich bijvoorbeeld in België bij GSK. Het personeel en de infrastructuur van de sector moeten worden ingezet zodat er bijvoorbeeld voldoende tests kunnen worden uitgevoerd en de resultaten ervan snel worden geanalyseerd. Deze sector aan de winstlogica onttrekken, is ook essentieel voor de productie en distributie van een toekomstig vaccin.

Alle deskundigen en artsen klinken unisono: het ontbreekt niet alleen aan bedden, maar ook aan personeel. Dat komt niet uit de lucht vallen: de opeenvolgende decennia van besparingsbeleid zijn de oorzaak. Door het gebrek aan middelen was het resterende personeel onvoldoende talrijk, met zodanig hoge werklast en zodanig slechte loon- en werkomstandigheden dat velen de handdoek in de ring gooiden. Dat is wat er in de gezondheidszorg gaande is, maar ook in het onderwijs.

Er moet dringend een concreet grootschalig publiek investeringsplan voor de gezondheidszorg en het onderwijs worden opgesteld om nieuw personeel op te leiden. Betere lonen en arbeidsvoorwaarden zijn nodig om het grote verloop van personeel te stoppen. Als we het aantal zorgverleners moeten verdubbelen om een 3de of 4de golf aan te kunnen, zal dit niet vanzelf gebeuren! Voor de financiering hiervan moet er een onmiddellijke belasting op de grote vermogens komen. Een kapitaalvlucht voorkomen kan door de financiële sector in publieke handen te nemen.

Toen in 2008 de financiële crisis uitbrak, betaalde de Belgische staat 27,3 miljard euro om de banken te redden. Vergelijk dit met de gezondheidszorg en de ontoereikende beloften die bovendien nog in de praktijk moeten omgezet worden. Banken werden gered, het zorgpersoneel kreeg een applaus en moest terug naar de loopgraven. Het verschil in aanpak is crimineel. Als onze gezondheidszorg een bank was, was ze al lang gered!

Het is aan de arbeidersbeweging om te beslissen

De werkenden moeten zelf kunnen beslissen welke bedrijven en activiteiten essentieel zijn en onder welke voorwaarden telewerk kan georganiseerd worden. Vakbondsleden doen er alles aan om de woede om te zetten in maatregelen die de verspreiding van het virus tegen gaan. Maar in deze fase van de pandemie is het dweilen met de kraan open.

Rond de personeelsvertegenwoordiging in het Comité voor Preventie en Bescherming op het Werk (CPBW) kunnen crisiscomités van het personeel worden opgericht om de naleving van alle noodzakelijk beschermingsmaatregelen te verzekeren. Waar er geen CPBW bestaat, zijn crisiscomités essentieel en een opstap naar een CPBW. Deze crisiscomités vormen belangrijke elementen van arbeiders controle op een moment dat duidelijk is dat het de werkenden zijn die alles doen draaien.

Dat is ook de beste manier om in geval van herstructurerings- of sluitingsplannen te kunnen reageren met eisen als de nationalisatie onder controle en beheer van de werkenden in bedrijven die overgaan tot collectief ontslag.

De vakbondsleidingen moeten hun verantwoordelijkheid nemen en zo snel mogelijk de woede aan de basis ondersteunen door het nationaal te organiseren door een algemene staking uit te roepen. Alleen zo kunnen we de druk op regering en patronaat opvoeren om bedrijven die de veiligheid en gezondheid niet kunnen garanderen stil te leggen.

In Spanje kwam er op basis van staking een stijging van het budget voor gezondheidszorg met 151%. In Duitsland heeft de strijd in de publieke sector gezorgd voor een loonsverhoging van 8,7% in de gezondheidszorg. Enkel strijd loont!

Als we een verantwoordelijke samenleving willen, die de bevolking beschermt in plaats van de winsthonger van een kleine elite, zullen we ervoor moeten strijden. Wat we willen is een maatschappij waar we werken om te leven en niet waar we leven om te werken, laat staan het risico lopen om besmet te raken en te sterven. De enige samenleving die dat toelaat is een democratische socialistische samenleving.

Onze levens, niet hun winsten!

  • Onmiddellijke sluiting van alle bedrijven die de veiligheid en gezondheid niet kunnen garanderen, met behoud van loon!
  • Oprichting van crisiscomités van het personeel om gezondheidsmaatregelen op te leggen en te controleren, rond de CPBW waar deze bestaan.
  • De farmaceutische industrie in publieke handen voor een massale uitbouw van test- en labocapaciteit en een publiek gecontroleerde vaccinatiepolitiek.
  • Onmiddellijke verbetering van de arbeids- en loonvoorwaarden in de gezondheidszorg en het onderwijs!
  • Zorg voor de zorgverleners en al wie lijdt onder het isolement: gratis psychische en sociale ondersteuning om de gevolgen van deze emotioneel belastende situatie te verwerken
  • Ontwikkeling van een plan voor massale publieke investeringen in de gezondheidszorg en het onderwijs!
  • Vermogensbelasting om onmiddellijk middelen vrij te maken, nationalisatie van de financiële sector tegen kapitaalvlucht!
  • Voor een democratisch-socialistische planning door de werkende klasse!