Het hoofd van premier Rutte boog zich naar de camera. “Ik wil zien waar zijn boosheid zit” sprak hij, over het Tweede Kamerlid Omtzigt. Alsof niet Rutte, maar Omtzigt het probleem is in Nederland. Een geweldig land, volgens diezelfde premier. Lastig alleen, die 35.000 slachtoffers van de toeslagenaffaire. Als Mark Rutte echt had willen weten waar de boosheid en het verdriet in Nederland zitten, had hij naar de demonstratie voor de slachtoffers van de toeslagenaffaire kunnen komen die op 15 mei in Amsterdam gehouden werd.
Artikel door Pieter Brans, Amsterdam
Te vaak onbekende verhalen over verblijfsvergunningen die pas na tientallen jaren afkwamen, boterhammen met boter waar de ouders hun kinderen mee naar bed stuurden, of helemaal niets…, huisuitzettingen, afsluitingen van water en licht, kinderen die vanwege de armoede van de ouders door de jeugdzorg uit huis werden gehaald en soms dreigden te worden uitgezet.
Onmogelijke eisen, zoals het overleggen van een Ethiopisch geboortebewijs, het betalen van duizenden Euro’s voor administratieve procedures, het steeds weer opvoeren van financiële claims uit het verleden dwong mensen om tientallen jaren lang het ene gat met het andere te vullen.
Getuigenissen over hoe huidskleur, afkomst, namen, een buitenlandse partner, een “verkeerde” code (code 98) allemaal konden leiden tot jaren van ellende en het opleggen van zogenaamde belastingschulden die bijna onmogelijk terug te betalen werden.
Immateriële schade die volgens een spreekster “niet te bevatten groot” is. Wat er in de korte spreektijd die de slachtoffers nu eenmaal beschikbaar hadden, naar boven kwam is nauwelijks voor te stellen. Het rapport over de toeslagenaffaire van de Tweede Kamer heeft de titel mee gekregen “Ongekend Onrecht”. Let wel door de opstellers van het rapport, niet de slachtoffers. Maar met de woorden “Ongekend Onrecht” is niets te veel gezegd. Je moet je ernstig afvragen wat de Nederlandse rechtsstaat waard is, als dit de uitkomst is. Het leven van veel mensen is simpelweg geruïneerd.
Het lot van mensen is ondergeschikt gemaakt aan een politieke heksenjacht. Zoals één van de sprekers zei, de demonstratie werd ook gehouden omdat a.s. woensdag weer “gehaktdag” is, de dag waarop de regering financieel verantwoording aflegt tegenover de Tweede Kamer. Het lijkt er vooral op dat er van mensen en gezinnen gehakt moet worden gemaakt.
Het zijn grote woorden, institutioneel racisme, de rechtsstaat, rechtvaardigheid, het falen van de overheid, maar zij kunnen niet de enorme individuele en gezinsellende weergeven die als gevolg van de toeslagenaffaire, armoede, verblijfsvergunningen en het optreden van jeugdzorg in sommige gevallen geleden wordt.
Het te kort schieten van de overheid, het optreden van de regering, de nalatigheid van de rechters, van het grootste deel van de Tweede Kamer wordt nog eens verergerd door de suggestie dat het eigenlijk allemaal aan de klagers ligt. Die hun vorderingen niet voldoen, hun rekeningen niet betalen, hun geboortebewijzen niet op orde hebben en hun kinderen niet behoorlijk te eten geven. Die door hun nationaliteit, afkomst of vanwege hun naam eens op hun nummer moeten worden gezet.
Het optreden van de premier van Nederland maakt duidelijk dat de slachtoffers niet vanzelf hun recht zullen krijgen. De demonstratie was een voorbeeld van de strijdbaarheid en de brede solidariteit die daar voor nodig is. Dit nooit meer!
