Langer tijd was Nederland het land waarin de kapitalistenklasse de werkende klasse onder haar duim hield via het poldermodel. Sociaaldemocratische vakbondsleiders lieten zich heel gemakkelijk ompraten om vooral geen acties te houden en stakingen tegen te houden. Dankzij het verraad van types zoals Wim Kok was er ook weinig strijdvaardigheid. Dat is nu veranderd. Werkenden zien in dat ze onder het kapitalisme steeds meer verliezen. Neem nu een grondstewardess bij Schiphol of een bagagemedewerker die niet kan rondkomen van 1.700 euro bruto per maand.
Veel werkenden bij de Schiphol Groep krijgen het minimumloon of minder als ze niet fulltime werken. Vroeger (voor 1990) waren deze mensen in dienst van Schiphol zelf, met een vast contract en loon om van te leven. Maar toen kwam het neoliberalisme en moest de luchthaven marktgericht gaan werken. De jaren 90 waren de tijden van markt fundamentalisme, de markt moest overal gaan heersen. Concurrentie zou de prijzen laag houden was de propaganda van de Paarse overheden. Schiphol moest banen afstaan aan kleine bedrijven, die elkaar dood concurreren om contracten binnen te halen van de luchthaven.
We zagen hetzelfde bij het openbaar busvervoer en de energiebedrijven. Vroeger had je de provinciale energiebedrijven die bezit waren van de provinciën of gemeentelijke energiebedrijven in de grotere steden. Allemaal zijn die na 1990 geprivatiseerd en overgenomen door de huidige kapitalistische energiebedrijven. Het openbaar busvervoer is sinds de jaren 90 in handen van verschillende bedrijven die elkaar kapot concurreren om de zoveel jaar. Vreemd genoeg zijn het OV bedrijven die vaak eigendom zijn van buitenlandse treinmaatschappijen zoals Arriva eigendom is van Deutsche Bahn en Keolis is eigendom van de Franse Staatsspoorwegen (Société Nationale des Chemins de fer Français).
In februari 2023 zijn er een staking bij trams, stads- en streekbussen. De strijd gaat vooral over de hoge werkdruk en de loonsverhogingen. Natuurlijk willen de kapitalistische OV bedrijven niet toegeven, hun winsten staan hierdoor onder druk. De media kiest vooral de kant van de OV bedrijven door vooral in te spelen op studenten die last ervaren van de staking. Over het feit dat veel OV werkenden moeten haasten en vaak te laat komen (met veel stress) wordt nooit op de koptekst van een artikel geplaatst.
Probleem is dat de FNV helaas denkt dat beperkte acties voldoende zijn. De overheid gaat echter niet de kant van werkenden kiezen. De meerderheid van alle politici staan aan de kant van het bedrijfsleven, elk kabinet voert beleid uit ten gunste van het bedrijfsleven. De FNV moet niet verwachten dat Mark Rutte opeens zal zeggen; ’’Natuurlijk, werkenden hebben recht op een leefbaar loon’’. Het bedrijfsleven is er daarnaast aan gewend dat ze steeds hun wil kunnen doordrukken. Het poldermodel zorgde er voor dat de vakbeweging verzwakte ten gunste van de kapitalisten.
Werkenden hoeven niet op steun van hun baas te rekenen. Ook Mark Rutte zal er niet voor hun zijn. Bazen dienen de bezittende klasse en de overheid is er voor de kapitalisten in het algemeen. We weten ook dat een beperkt aantal bouwbedrijven en projectontwikkelaars zoveel grond in bezit hebben dat ze de prijs voor nieuwe huizen omhoog duwen, waardoor er van betaalbare woningen geen spraken is. Dit bewijst dat marktwerking niet werkt en dat enkele bedrijven nu de totale controle (monopolie) hebben op de grond en bouw van woningen. Het is de aard van het kapitalisme om enkelen alle macht te geven ten nadelen van de meerderheid.
Het is goed dat de strijdbaarheid toeneemt. Revolutionair socialisten steunen de acties van werkenden in trams, stads en streekbussen, die van de gemeenteambtenaren, de schoonmakers en de acties van het personeel van de Bijenkort. Er is echter meer nodig! We hebben naast een strijdbare vakbond ook een politiek alternatief nodig op het kabinet van Rutte.
Socialistisch Alternatief zet zich hiervoor in en roept iedereen op met ons mee te doen. Nodig is een strijdbaar programma voor automatische prijscompensatie, een minimumloon van 15 Euro per uur en voor vaste contracten voor vast werk, zodat vakbonden weer de strijdorganisaties waarvoor ze zijn opgericht.
