Hieronder volgt de verklaring die het secretariaat van OFFENSIEF op 13 mei 2002, twee dagen voor de verkiezingen, heeft uitgebracht over de moord op Pim Fortuyn en onze analyse van zijn beweging.
Artikel van 13 mei 2002
TIJD VOOR ECHTE POLITIEKE VERANDERING
Aan de vooravond van de Tweede Kamerverkiezingen van 15 mei is er sprake van dramatische politieke ontwikkelingen. In enkele maanden tijd hebben we de opkomst gezien van een politieke beweging onder de noemer ‘leefbaar’, die bij de gemeenteraadsverkiezingen indrukwekkende resultaten behaalde. In Rotterdam stemde 30 procent op deze lijst aangevoerd door Pim Fortuyn. Vervolgens viel het kabinet als gevolg van het Sebrenica-rapport. Een regeringscoalitie die overigens toch al de nodige kenmerken van slijtage begon te vertonen en waarvan de deelnemende partijen steeds minder populair werden en waarvan de uitslagen bij de lokale verkiezingen al een eerste indicatie gaven. En dan vlak voor de verkiezingen zijn we getuige van wat in vele opzichten lijkt op een politieke moord op de kandidaat die zeer hoge ogen zou gooien bij de Kamerverkiezingen en waarvan niet mocht worden uitgesloten dat hij, zoals hij niet naliet te benadrukken, de volgende Nederlandse premier zou worden.
GEWELD EN TERRORISME
De socialistische organisatie OFFENSIEF veroordeelt zonder enige reserves de schokkende moord op Pim Fortuyn. Fortuyn stond voor ideeën die diametraal tegenover onze beginselen staan. Echter, door zijn openhartige manier van spreken en recht voor de raap benadering, slaagde hij erin een totaal ingedutte politieke situatie wakker te schudden. Het is indrukwekkend hoe Fortuyn erin slaagde binnen korte tijd een enorme aanhang op te bouwen. Vooral onder die mensen die het gevoel hadden – terecht overigens – dat andere politici niet meer wisten wat er bij de bevolking speelt. Wij waren het absoluut oneens met de manier waarop Pim Fortuyn over migranten sprak.
Wij veroordeelden de manier waarop hij op angst voor de islam inspeelde, maar deden nooit mee aan de goedkope bewering dat hij de Nederlandse Haider of een fascist zou zijn. Nog steeds is niet meer bekend dan dat de dader actief was in de milieubeweging. Hij bewandelde vooral de juridische weg om voor milieu en natuur op te komen. We weten nog niet wat de motieven voor de moord waren. Het lijkt er sterk op dat het een aanslag betreft gepleegd door een geïsoleerd individu, waarbij door nog onbekende oorzaak de stoppen doorgeslagen zijn. De socialisten aangesloten bij OFFENSIEF hebben altijd de methode van aanslagen op individuen – de ideeën van het terrorisme – volstrekt van de hand gewezen.
Socialisten en vakbondsactivisten over de hele wereld zijn vaak het slachtoffer van politieke moorden. Ieder jaar gaat het om tienduizenden mannen, vrouwen en zelfs kinderen. De moorden worden gepleegd vanuit de staat of door rechtse doodseskaders. Heimelijk en niet zo heimelijk worden deze vaak gesteund door westerse regeringen, met name de regering van de Verenigde Staten, maar dit wordt getolereerd door de andere westerse regeringen waaronder de Nederlandse.
Dit moeten we in ons achterhoofd houden als we de verklaringen van de gevestigde politieke partijen horen. Deze moord is een schok voor de zelfgenoegzame blik waarmee het Nederlandse establishment naar gewelddadige drama’s in het buitenland keek, met de gedachte in het achterhoofd ‘hier kan zo iets niet gebeuren’. Dag in dag uit worden mensen, met name jongeren, gehersenspoeld door gewelddadige films, TV-series, video-games en computerspellen. Maatschappelijke bewegingen worden gemarginaliseerd, het individu op de voorgrond geplaatst. Is het een wonder dat op een bepaald moment een ‘Rambo’ opstaat die zich in beeldt met een paar schoten een einde te maken aan het kwaad dat hij meent te ontwaren? Zoiets zagen we nog vrij recent in Erfurt op een school, maar ook in de VS komt dit fenomeen veelvuldig voor.
Op een dramatische manier is de angst voor misdaad en criminaliteit – die voor veel mensen een van de motieven vormden om voor Pim Fortuyn te kiezen – bevestigd. Het gevaar bestaat dat deze aanslag een verdere ruk naar rechts in gang zet. Sommigen wijzen met een beschuldigende vinger naar links. Onduidelijk is wat met de Lijst Pim Fortuyn gaat gebeuren, die sterk rond de persoon van Fortuyn was opgebouwd en die ongetwijfeld met een zeer grote fractie haar intrede zal doen in het parlement. Duidelijk is in ieder geval dat socialisten het niet aan rechts kunnen overlaten om een programma tegen de misdaad en de onveiligheid te ontwikkelen.
GERECHTVAARDIGD PROTEST, MAAR GEEN OPLOSSING
De enorme aantallen kiezers die op nieuwkomer Leefbaar Rotterdam en soortgelijke partijen in andere gemeentes stemden laten zien dat er een grote onvrede heerst over de bestaande politiek. De reactie van de heersende politici was niet om zich af te vragen hoe ze zo van het volk vervreemd konden zijn. Nee, Wim Kok gaf opdracht aan zijn ambtenaren om een verhaal op te stellen hoe goed Paars het toch wel niet allemaal gedaan had. Partij-politieke propaganda op kosten van de belastingbetaler. Het gedrag van Wim Kok is tekenend voor de inmiddels gevallen paarse coalitie. Het was een regering die de onvrede het liefst had bestreden door een ander volk te kiezen, in plaats van andersom.
Maar waar komt die onvrede dan vandaan? Heeft paars niet veel meer geld uitgetrokken voor gezondheidszorg, onderwijs, veiligheid? Inderdaad. Maar wat telt voor de mensen is niet de hoeveelheid geld die is uitgetrokken, maar wat het heeft opgeleverd. En dan zien we wachtlijsten, mensen die overlijden door gebrek aan intensive care plaatsen, klassen die naar huis worden gestuurd, een stijging van gewelddadige overvallen, een ineengestort openbaar vervoer en meer in het algemeen een desorganisatie en verloedering van de samenleving.
Voor al de sectoren waar het zo slecht gaat kwam Pim Fortuyn met een gelijksoortig recept. Ten eerste zei hij: geen geld meer erbij. Eerst moet de burocratie maar aangepakt worden. Waarom meer betalen voor een slechter wordend product? Dan zei hij: de overheid moet een minimale basisvoorziening voor iedereen garanderen, maar als je bijbetaalt dan moet je recht hebben op een betere zorg en beter onderwijs. Die voorzieningen worden dan geleverd door ondernemers die ongestoord door allerlei regels hun betere product kunnen leveren.
Terecht klaagde Pim Fortuyn de burocratie in de gezondheidszorg aan. Volgens sommige berekeningen houdt meer dan 40% van de mensen die direct in de gezondheidszorg werkt zich bezig met het verschuiven van papier, en niet met de zorg aan patiënten. Hierbij zijn de talloze werkenden bij de verzekeringsmaatschappijen nog niet meegerekend. Echter een groot gedeelte van die burocratie wordt veroorzaakt doordat de ziekenhuizen al zijn opgedeeld in kleine ondernemingen, zoals maatschappen van chirurgen, die allemaal hun eigen rekeningen versturen. En dan zijn er nog de talloze ziekenfondsen en particuliere verzekeraars, met allemaal hun eigen pakket, hun eigen contracten met artsen en ziekenhuizen etc.
De beste manier om al deze burocratie in één klap voor 90% overboord te gooien bestaat uit een invoeren van een gratis gezondheidszorg voor iedereen, betaald uit de belastingopbrengsten. Daarbij dient al het personeel van ziekenhuizen, inclusief chirurgen en andere artsen, gewoon in loondienst te komen. Het idee dat particuliere bedrijven, waarvoor mensen rechtstreeks betalen, een betere zorg leveren, in ieder geval voor wie het geld heeft, wordt door de praktijk gelogenstraft. Op dit moment bieden particuliere klinieken dankzij de wettelijke inperking van hun activiteiten vooral cosmetische operaties aan, face-lifts, borstvergrotingen, of juist verkleiningen etc. De klachten over verruïneerde gezichten, lekkende silliconen etc. zijn legio. En altijd is wel geregeld dat de patiënten juridisch geen poot hebben om op te staan.
De praktijken in de Amerikaanse gezondheidszorg tonen aan waar de ideeën van Pim Fortuyn toe leidden: voor de overgrote meerderheid een slechtere gezondheidszorg, terwijl het percentage van de (toch al grotere) nationale rijkdom dat in de VS wordt uitgegeven aan gezondheidszorg veel hoger ligt dan in Nederland.
BESTRIJD DE MISDAAD, MAAR NIET MET EEN POLITIESTAAT
In zijn boek ‘De puinhopen van paars’ verwoordt Fortuyn ook de groeiende ergernis bij grote delen van de bevolking over de passiviteit van de politie in de bestrijding van de misdaad. Verder dan het opnemen van aangiftes en het patrouilleren over straat tijdens kantooruren komt het meestal niet. De vraag is wat hieraan te doen valt. In de VS, met een veel groter politieapparaat en een navenant grotere gevangenisbevolking, is de criminaliteit niet geringer dan in Nederland, integendeel!
Voor Fortuyn pleitte dat hij – anders dan andere rechtse politici – niet simpelweg riep om meer politie. Ook verwierp hij wetten die het mogelijk maakt mensen te veroordelen die zich zelf aan geen enkel strafbaar feit schuldig hebben gemaakt, wetten die vooral tegen demonstranten en de linkse beweging worden ingezet. Maar wat er dan wel moet gebeuren behalve de gebruikelijke oproep tot minder bureaucratie en meer slimheid bij de aanpak van de misdaad is dan onduidelijk.
OFFENSIEF heeft nooit meegedaan aan de verhalen dat ‘het wel meevalt’ met de criminaliteit. Meer dan een miljoen mensen worden ieder jaar het slachtoffer van een misdaad. Dat betekent dat iedereen gemiddeld een paar keer in zijn leven een fiets kwijtraakt, neergeslagen wordt op straat, een mes tegen zijn keel krijgt, of bij thuiskomst van vakantie zijn huis overhoop gehaald en leeggeroofd vindt. De politie doet hier weinig tegen en de oplossing is niet in nog meer agenten die op het bureau hun krantje lezen en hun rapportjes tikken, en die pas massaal in actie gebracht worden als er wat gekraakte huizen ontruimd moeten worden of een demonstratie in elkaar geslagen. Voor het overige moet de staat ophouden Nederland tot een paradijs voor de drugsmaffia te maken. Verslaafden moeten tegen kostprijs door de overheid aan hun drugs geholpen worden. In een klap wordt dan de georganiseerde misdaad van het overgrote deel van zijn inkomsten beroofd en de verslaafden de noodzaak ontnomen om uit stelen en roven te gaan. Opvang in de buurten waar verslaafden wonen en medische begeleiding moeten het programma afronden.
OFFENSIEF is er voorstander van om buurtbewoners die daartoe bereid en in staat zijn, te betrekken bij het bestrijden van de misdaad. De politie in iedere wijk dient onder democratische controle te staan van de buurtbewoners en als ‘beroeps’ toegevoegd te worden aan burgerpatrouilles. Het met meer succes aanpakken van criminelen heeft echter geen zin als ze niet ook berecht kunnen worden. Op dit moment is het beroep rechter een hooggespecialiseerde baan waarvoor een lange opleiding nodig is, waarbij ook de productiviteit van de afzonderlijke rechters zeer gering is. Gevolg hiervan is dat het overgrote deel van de criminelen – zelfs van degenen die ondanks alles toch opgepakt worden – zonder enige vorm van straf op vrije voeten komt. Foutparkeeerders worden over het algemeen consequenter vervolgd dan gewelddadige straatrovers. Het grootste deel van de misdaden, inbraken, berovingen en geweld zou naar onze mening echter heel goed door gekozen volksrechters afgehandeld kunnen worden, waarbij de rechters in iedere buurt of gemeente die zaken berechten die in hun buurt zijn gepleegd.
TEGEN DE FALENDE INTEGRATIE HELPT GEEN VERSTERKING VAN DE DISCRIMINATIE
Een groot deel van de mensen die zich zorgen maakten over de opmars van Fortuyn vreesden een Nederlandse variant van het Vlaams Blok in België, Haider in Oostenrijk of Le Pen in Frankrijk. Het is absoluut terecht om de manier waarop Fortuyn stemmen probeerde te winnen, namelijk door in te spelen op bij mensen levende angsten en soms vooroordelen, te bestrijden. Tegelijkertijd was het programma dat Fortuyn voorstelde voor beperking van de migratie niet meer racistisch dan de soortgelijke voornemens van VVD, CDA of de PvdA. De afgetreden paarse regering klopte zich op de borst dat asielzoekers worden afgeschrikt om naar Nederland te komen. Dat daarvoor vrouwen met kinderen zonder eten of onderdak op straat gezet worden, jammer maar helaas…
Het naar voren schuiven door Pim Fortuyn van een aantal succesvolle migrantenondernemers, in Rotterdam nu als wethoudster van veiligheid, en landelijk op de lijst voor de kamer, was een slimme zet om het argument van racisme te ontkrachten. Tegelijkertijd laat het zien dat met alle pretenties de stem des volks te vertegenwoordigen Fortuyn vooral de belangen van de ondernemers, van de rijken, verdedigde. Niet voor niets ontvangt zijn lijst grote sommen geld van enkele onroerend goed magnaten.
Ondertussen is het een feit dat in veel wijken problemen ontstaan door het falen van de integratie. Een kleine minderheid van de allochtone jongeren bederft het daarbij voor de grote meerderheid door het uitoefenen van een ware terreur op straat, in metrostations, treinen, zwembaden, etc.
Voor het grootste deel gaat het hierbij overigens om jongeren die ofwel in Nederland geboren zijn, ofwel afkomstig zijn uit de resterende koloniale gebieden die praktisch gesproken tot het Nederlandse grondgebied behoren. Deze problemen hebben dus hoegenaamd niets met de kwestie van asielzoekers te maken en kunnen ook op geen enkele manier door wat voor beperking van de migratie dan ook opgelost worden. Gezien het electoraat van Fortuyn en de diversiteit aan mensen die hun laatste eer aan hem betuigden is het duidelijk dat hij niet alleen een gevoelige snaar raakte bij blanke Nederlanders.
Straatterreur en criminaliteit moeten door inschakeling van de gehele bevolking, ongeacht afkomst of huidskleur, bestreden worden. Daarbij helpt het volstrekt niet om verdeeldheid te zaaien door mensen van buitenlandse afkomst per definitie in de verdachte hoek te plaatsen of door een denkbeeldig spook van de oprukkende islam op te roepen.
HET ALTERNATIEF VOOR PAARS IS ROOD!
Pim Fortuyn klaagde over de puinhopen van Paars, maar zijn oplossing was als een bulldozer die de puinhopen aan de kant schuift zonder er iets voor in de plaats te stellen. De WAO zal tot het bot toe worden afgebroken. Onderwijzers en verpleegkundigen moeten maar harder gaan werken en mogen zich niet meer ziekmelden. Dat zal zeker helpen om mensen aan te trekken voor deze door personeelstekorten geplaagde sectoren! Kernenergie, de verwoesting van natuurgebieden, de bio-industrie krijgen ruim baan van de Lijst Pim Fortuyn (LPF). De middelen om de maatschappij vooruit te helpen in plaats van achteruit te laten denderen zoals onder Paars zijn ruim voorhanden. Maar om dat werkelijkheid te laten worden is het nodig om de economie democratisch te plannen gericht op de bevrediging van de behoeftes van de velen en niet voor de winsten van de weinigen. Daarvoor moeten de grote bedrijven, de banken en alle essentiële diensten in handen komen van de gemeenschap.
Wie de LPF wil bestrijden hoeft bij de bevolking niet aan te komen met de huidige paarse partijen. Dat een ‘cordon sanitaire’ van de zogenaamde ‘democratische’ partijen tegen de lijst Fortuyn de gevaren van die kant overdrijft is nog het minste probleem. Belangrijker is voor ons dat een dergelijk beleid van ‘allen tegen het gedachtegoed van Fortuyn’ volstrekt ongewenste illusies in de bestaande heersende partijen schept en daarbij overigens de LPF alleen maar in de kaart zal spelen. Dankzij een dergelijke politiek is in Antwerpen het Vlaams Blok – dat in tegenstelling tot de LPF wel degelijk fascistisch is – de grootste partij geworden: tel uit je winst!
Voor een ieder die stelling wil nemen tegen racisme en die op wil komen voor een partij die daadwerkelijk een alternatief biedt is er een keus bij de verkiezingen. De SP heeft de afgelopen jaren consequent stelling genomen tegen het regeringsbeleid, zonder ieder woord van kritiek half in te slikken – zoals Groen Links steeds doet – om straks misschien maar uitgenodigd te worden ook tot een coalitie toe te treden. Daarom is versterking van de SP – binnen en buiten het parlement – de beste manier om de onvrede in de maatschappij een stem te geven. Daarbij dienen we de discussie aan te gaan over een daadwerkelijk socialistisch programma. Bovendien zal de SP niet moeten deelnemen aan colleges van B&W;, waarin rechtse partijen vertegenwoordigd zijn. Het is niet geloofwaardig om je op landelijk vlak af te zetten tegen Paars en het CDA en op plaatselijk niveau met diezelfde partijen rechts beleid uit te voeren.
Socialisten strijden in de maatschappij van vandaag voor iedere verbetering, groot of klein die bevochten kan worden. Ja wij komen ook op voor bestrating van fietspaden, evengoed als voor een koopkrachtverbetering van uitkeringsgerechtigden. Daarbij moeten we rekening houden met de ongenoegens van de bevolking en daar richting aan geven. Maar in die strijd, klein en groot, proberen we mensen ongeacht taal, ras of afkomst bewust te maken en te organiseren voor de uiteindelijke confrontatie met de nu heersende klassen en het omverwerpen van de huidige maatschappij van het egoïstische kapitalisme.
