Op het moment van schrijven komen meer dan 50 schepen van over de hele wereld samen in de oostelijke Middellandse Zee om de hongerblokkade van de Israëlische apartheidsstaat in Gaza te doorbreken. De vrijwilligers uit 44 landen op zes continenten bestaan uit prominente activisten, artiesten en wetenschappers, zoals Greta Thunberg, maar ook uit vele andere hulpverleners, zeevarenden en gezondheidswerkers. Wereldwijd hebben tienduizenden zich aangemeld om de Sumud (Arabisch voor ‘veerkracht’) vloot te steunen en zo nodig te versterken.
Artikel door Paul Moorhouse PRMI in Scotland, vertaald door Google Translate
Eerdere vlootschepen zijn door de Israëlische staat in beslag genomen. Vrijwilligers worden routinematig vastgehouden, krijgen geen slaap, voedsel en water en worden vervolgens uit Israël verdreven zonder een voet in Gaza te zetten. Tien vrijwilligers van een vloot uit 2010 werden doodgeschoten door de Israëlische ‘Defensiemacht’. Sumud hoopt de Israëlische marine met grote aantallen te overweldigen en kleine maar belangrijke scheurtjes te veroorzaken in de belegering en genocide.
Dit is des te urgenter nu Israël een landoorlog is begonnen om Gaza-Stad te ontvolken en Trump Tony Blair heeft gerekruteerd uit de ”wandelende doden” van imperialistische oorlogsmisdaden, om te adviseren over hoe het gebied kan worden omgevormd tot een Amerikaans/Israëlische landroof.
Solidariteit moet worden versterkt
Dit zal echter niet worden bereikt zonder het opbouwen van een wereldwijde beweging ter ondersteuning van de vloot en de bredere strijd tegen de genocide. Nu universiteiten en hogescholen op het noordelijk halfrond aan het begin van een nieuw academisch jaar terugkeren, moeten de campagnes op de campus niet alleen worden hervat, maar ook naar een hoger niveau worden getild.
De BDS-beweging moet ook worden versterkt en door middel van massademonstraties moet de wereld zich onophoudelijk richten op de reactie van Netanyahu en zijn gangsterstaat op de vloot (terwijl we in gedachten houden dat het ergste wat hij doet vrijwel zeker in het niet zal vallen bij de holocaust van bombardementen en hongersnood die hij 23 maanden lang dag in dag uit en nacht in nacht uit over de bevolking van Gaza heeft laten neerdalen).
Maar de aandacht moet ook worden gevestigd op de rol van de reactionaire heersers van Arabische staten bij het toestaan en zelfs handhaven van de onderdrukking en hongersnood in Gaza en, in toenemende mate, op de Westelijke Jordaanoever. Als de militaire leiders van Egypte vóór 7 oktober de grensovergang Rafa zouden openen, die wordt beschouwd als ‘de levensader van Gaza’, zou dat veel meer bijdragen aan het opheffen van de blokkade dan welke hulp dan ook die over zee kan worden vervoerd, zelfs niet op honderden boten. Op dezelfde manier blijft de Hasjemitische koninklijke familie, die Jordanië regeert, vijandig staan tegenover de nationale en revolutionaire aspiraties van de Palestijnen, die teruggaan tot vóór de verdrijving van de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) uit Jordanië, na de slachting van een kwart miljoen Palestijnse vluchtelingen en activisten door het Jordaanse leger in 1970-71.
Palestijnen verraden door Arabische heersers
Fawaz Gerges, hoogleraar internationale betrekkingen aan de London School of Economics, vatte de situatie samen toen hij aan NBC vroeg: “Waar zijn de Arabieren? De Arabieren slapen. De Arabieren zijn nergens te bekennen. De Arabieren, en ik heb het over de Arabische heersers, hebben hun kop in het zand gestoken.” De economische macht en het maatschappelijke gewicht van de onderdrukte massa’s in Jordanië, Egypte en het Arabisch Schiereiland kunnen en moeten worden gemobiliseerd voor de bevrijding van Palestina en hun eigen samenlevingen.
Zoals Gerges uitlegde: “Palestina resoneert diep in de Arabische verbeelding. Palestina herinnert Arabieren aan de onderdanigheid van hun regeringen. Palestina herinnert Arabieren aan de hegemonie en overheersing en het voortdurende kolonialisme en imperialisme van het Westen… Ik zou zeggen dat Gaza, de tragedie van Gaza, de vernietiging van Gaza, werkelijk zou kunnen dienen als een tijdbom die de Arabische politieke orde van binnenuit doet imploderen.”
Maar de vernietiging van de Israëlische apartheidsstaat is niet alleen de verantwoordelijkheid van de arbeiders in West-Azië, maar nog meer van de arbeiders in de imperialistische machten die Israël hebben opgericht, gesteund en bewapend om hun plundering van de regio te verdedigen. Tenzij arbeidersorganisaties strijden voor de bevrijding van Palestina, zullen ze niet in staat zijn om effectief te strijden voor de daadwerkelijke bevrijding van hun eigen leden.
Havenarbeiders dreigen met actie
Tijdens een bijeenkomst in Genua om het Italiaanse contingent van de vloot uit te zwaaien, waarschuwde een leider van de havenarbeidersafdeling van de Unione Sindacale di Base (USB), een vakbondsfederatie met een miljoen leden: “Als we het contact met onze boten en onze kameraden verliezen – al is het maar voor 20 minuten – leggen we heel Europa plat.”
“Onze jonge vrouwen en mannen moeten zonder kleerscheuren terugkeren, en al deze lading, die van het volk is en naar het volk gaat, moet zijn bestemming bereiken, tot aan de allerlaatste doos. Jaarlijks vertrekken er 13.000-14.000 containers uit deze regio naar Israël. Geen enkele spijker zal er meer uitkomen.”
Een verklaring van de USB lichtte toe: “Arbeiders kunnen een beslissende rol spelen… we moeten klaarstaan om te reageren met alle vormen van strijd die we tot onze beschikking hebben. Zoals velen van ons dezer dagen herhalen: we kunnen niet toekijken… Als zij de vloot blokkeren, blokkeren wij alles!”
Dit is geen loze dreiging. Een eendaagse staking in de haven van Genua op 5 augustus werd pas afgewend toen de Chinese rederij Evergreen instemde met de eis van USB om een schip met drie containers met militair materieel, bestemd voor Israël, terug te sturen. Deze containers waren door de arbeiders ‘zwart’ gemaakt voor Oost-Azië. De arbeiders waren gemobiliseerd rond de eis “wij zullen niet werken voor oorlog” en USB en organiseerden een tweedaagse internationale bijeenkomst van havenarbeiders tegen de oorlog op 26 en 27 september.
Politieke strijd nodig
Het opbouwen van een effectieve arbeidersbeweging tegen de oorlog betekent echter dat de leden een politieke strijd moeten aangaan tegen de rechtse bureaucratieën van de meeste vakbonden, die weigeren de grenzen te overschrijden die worden opgelegd door het door crisis geteisterde kapitalistische systeem en de steeds militaristischer en autoritairder wordende staten die het in stand houden. Sterker nog, zelfs nominaal ‘linkse’ vakbondsleiders, geconfronteerd met de harde realiteit van de genocide in Gaza, vermijden effectieve arbeidersmobilisatie.
Zo heeft Sharon Graham, leider van Unite, de grootste Britse vakbond, prioriteit gegeven aan het ‘verdedigen’ van de banen van leden bij wapenbedrijven zoals BAE Industries en Lockheed Martin, die de genocide-oorlogsmachine blijven bevoorraden. In een brief aan vakbondsfunctionarissen van maart 2024 schreef Graham: ‘De “eerste claim” op onze prioriteiten is altijd de bescherming en bevordering van de belangen van onze leden op het werk. Unite kan en zal nooit een handelwijze bepleiten of ondersteunen die in strijd is met dat principe’.
Tijdens de beleidsconferentie van Unite werden belangrijke stappen gezet door de afgevaardigden om dit standpunt te herzien en de vakbond te verbinden tot solidariteitsacties. Een wereldwijde solidariteitsbeweging met Palestina kan echter op de lange termijn alleen effectief zijn als deze geworteld is in een consistente en grondige oppositie tegen alle vormen van onderdrukking en uitbuiting, en in het besef dat de blijvende uitbanning ervan de revolutionaire omverwerping van kapitalisme, imperialisme en kolonialisme vereist.
