Pablo Hasel is een linkse rapper die al negen maanden in de gevangenis zit, nadat hij anti-monarchistische teksten deelde en over terrorisme sprak. Er is een campagne gestart om hem vrij te krijgen. In de Spaanse staat zijn er grote protestacties tegen de vervolging van Pablo Hasel.
Door Rob MacDonald (Socialisme Revolucionari, ISA in Catalonië)
Naarmate de crises van het kapitalisme zich verdiepen, neemt ook de repressie door de staat toe. De opsluiting van Pablo Hasel is de laatste aanval van de Spaanse staat op de fundamentele vrijheden die hij geacht wordt te beschermen. We moeten hierop reageren door te mobiliseren en ons te organiseren, maar ook door te begrijpen dat we moeten strijden voor het einde van het kapitalistische systeem als de enige manier om artistieke, economische en sociale vrijheid te verzekeren.
Pablo’s strijd gaat terug tot 2011, sindsdien is hij voortdurend lastiggevallen en werd hij regelmatig gearresteerd vanwege zijn opvattingen. Deze laatste aanval, die resulteert in een gevangenisstraf, volgt op zijn arrestatie in 2018, samen met de rapper Valtonyc, voor het delen van teksten en opmerkingen op sociale media tegen de monarchie en wegens het spreken over terrorisme. Pablo is een uitdagende rapper, die zijn mening blijft verkondigen en weigert het zwijgen opgelegd te worden.
Deze onderdrukking van het vrije woord heeft een lange lijst slachtoffers in de Spaanse staat: van de songteksten van Valtonyc, Pablo Hasél en César Strawberry tot de tweets van Cassandra, toneelstukken en onlangs nog het ontslag bij de publieke omroep TVE van de scenarioschrijver Bernat Berrachina wegens een grap over de monarchie.
Maar de repressie gaat verder en is gericht tegen de strijd van de arbeidersklasse. Tijdens de economische crisis die in 2008-9 begon, vroegen aanklagers plotseling tot 8 jaar gevangenisstraf voor degenen die deelnamen aan stakersposten. Vervolgens zag de hele wereld in oktober 2017 de brute aanval op vreedzame kiezers in Catalonië en de repressie tegen de onafhankelijkheidsstrijd in het algemeen.
De “Ley Mordaza” – de ‘knevelwet’ – die in 2015 werd goedgekeurd, is gebruikt om journalisten te vervolgen voor het informeren over de repressie door de politie, en om het recht om te protesteren en te demonstreren te onderdrukken. Het werd gebruikt om feministische activisten te vervolgen voor deelname aan stakersposten tijdens de feministische stakingen in 2018-2019.
Al deze aanvallen, vaak over relatief kleine incidenten, tonen de bereidheid van de kapitalistische staat om elke politieke strijd te beknotten die wordt gezien als een bedreiging voor de sociale orde die zij verdedigt. De autoriteiten willen ons in angst laten leven en de Francoïstische controlemethoden, die het regime na 1975 behield, in ere herstellen. Als we ons daar niet met al onze energie tegen verzetten, zullen ze reageren met meer en meer repressie totdat we monddood zijn gemaakt.
Het is absoluut hypocriet dat de overheid stemmen tegen de monarchie het zwijgen wil opleggen, terwijl niets wordt gedaan aan de diepgewortelde corruptie van dit feodale overblijfsel, of aan de vertegenwoordigers van het regime die zich schuldig maken aan grove schendingen van de mensenrechten. Kritische artiesten worden naar de gevangenis gestuurd voor hun teksten, terwijl de corrupte voormalige koning in luxueuze ballingschap leeft. Deze hypocrisie komt ook tot uiting in het stilzwijgen van de EU over dergelijke flagrante aanvallen op de vrijheid van meningsuiting, dezelfde EU die er niet voor terugschrikt lidstaten te vermanen omdat ze zich niet aan haar neoliberale regelgeving houden.
Vrijheid van kunst en de strijd om de samenleving te veranderen
De kapitalistische cultuur is doordrenkt van seksisme, de verheerlijking van geld en de cultus van het individualisme. De reclame maakt dagelijks gebruik van creatieve methoden om de winst te verhogen, zonder rekening te houden met de behoeften van de mens of het milieu. De cultuur van het kapitalisme is in wezen een middel om de winsten van de superrijken te vergroten.
We moeten protesteren en argumenteren tegen deze negatieve culturele mainstream, we moeten ons ook richten op het opbouwen van een alternatieve cultuur. We moeten de arbeidersklassecultuur versterken en spreken over eenheid, collectieve strijd en diversiteit.
We moeten niet vertrouwen op de kapitalistische staat om te kiezen wat goed en slecht, mooi en lelijk is. Uiteindelijk bestaat deze staat om het sociale en economische systeem te verdedigen dat de hoofdoorzaak is van de problemen waarmee we te maken hebben.
Kunst en cultuur worden vernietigd door de economische crisis die gepaard gaat met de Covid-pandemie. Al voor deze crisis wisten kunstenaars heel goed hoe onzeker het is om in deze sector te werken, zonder contracten, middelen of werkplekken. Vaak wordt van ons verwacht dat we gratis werken, alleen omdat ons werk voortkomt uit onze passie. Deze uitbuiting was al extreem, maar na deze laatste economische crisis vechten we nu voor het recht om te creëren. De strijd voor kunst en cultuur is de strijd om mens te zijn, vrij van de beperkingen van het winstsysteem.
We moeten niet alleen de vrijheid van meningsuiting verdedigen, we moeten verder gaan en het recht verdedigen om creatief te zijn, om zinvol werk te hebben en omstandigheden die ieder mens de waardigheid bieden om een vruchtbaar leven te leiden. Om dit te bereiken hebben we een volledige en democratische herverdeling van de rijkdom in de samenleving nodig. We moeten de strijd voor een socialistische samenleving op de agenda zetten.
Behoefte aan revolutionaire muziek
Tijdens het protest in Lleida op 10 februari stelde Pablo Hasel terecht de zelfgenoegzaamheid van de regering van PSOE en Unidas Podemos aan de kaak met betrekking tot deze laatste aanval en hij verdedigde de noodzaak van een volksbeweging om de samenleving te veranderen. De zogenaamd linkse regering heeft zich beperkt tot enkele vage beloften over de hervorming van de wet die artiesten momenteel kan straffen voor hun teksten. Hoewel we niet verbaasd hoeven te zijn over de passiviteit van de PSOE in deze kwestie, aangezien haar leiders al lang geleden de kant van de status quo kozen, roept het wel de vraag op hoe we ons moeten organiseren om de maatschappij te veranderen.
Zoals Pablo het formuleerde: “Ze voeren repressie uit. Repressie is geen individuele kwestie, het is een collectieve zaak. Als ze achter iemand als mij aangaan, is dat om de rest bang te maken. We moeten de boodschap overbrengen, op het internet maar ook op straat, het bewustzijn vergroten om een beweging te ontwikkelen die leidt tot massale afwijzing, kortom tot revolutionaire actie. We moeten solidariteit organiseren om vrijheid van meningsuiting te ontwikkelen. Alle vorige verworvenheden werden afgedwongen door revolutionaire actie… we hebben niet alleen een solidariteitsorganisatie nodig, maar een organisatie die strijd voert en verenigt voor alle rechten en vrijheden die we niet hebben, wat samengaat met het aanpakken van de wortel van het probleem.”
“Met organisatie en strijd op straat kunnen we verbeteringen bereiken. We kunnen veel bekomen, maar geen oplossing. We kunnen deze staat niet hervormen. We hebben diepgaande veranderingen nodig, door deze staat te vernietigen en een volksrepubliek af te dwingen waarin de arbeidersklasse de macht heeft en de rechten en vrijheden kan garanderen die ons vandaag met geweld worden ontzegd, en we kunnen bereiken wat we allemaal willen, namelijk een degelijk leven…”
Wij zijn het erover eens dat er een beweging met een openlijk revolutionair karakter nodig is, een beweging die zal worden gesmeed in de massale strijd op straat, op de werkplek en op school. Er zijn veel kwesties waarin we op gemeenschappelijke gronden kunnen samenwerken, één van de meest kritieke is de eenheid tegen staatsrepressie. De dringende taak is om werkenden en jongeren uit verschillende sectoren te verenigen in een niet-sektarische en democratische beweging om een antikapitalistisch, revolutionair socialistisch programma en actie te ontwikkelen die tegemoet komt aan de behoeften van de strijd.
-
Mobiliseer, agiteer en organiseer om Pablo Hasel en alle andere slachtoffers van de staatscensuur vrij te krijgen!
-
Verdedig de artistieke vrijheid van meningsuiting door te bouwen aan eenheid in de beweging om het kapitalistische systeem te bestrijden!
