Voor de Amerikaanse filmwereld zou een film zoals The Woman King tot kort ondenkbaar zijn geweest. Een film met alleen maar zwarte acteurs en allemaal vrouw? Nee, dat zou geen winst opleveren en daarnaast niet goed vallen bij mannelijke kapitalisten, die de filmindustrie bezitten. Het heeft ook zeven jaar geduurd voordat regisseur Gina Prince-Bythewood de vijftig miljoen dollar wist te krijgen om een film over de vrouwelijke strijders van het Koninkrijk Dahomey (het huidige Benin) te maken.
Artikel door Jorein Versteege
The Woman King gaat over de Agojie, een vrouwelijke elite eenheid binnen het leger van het Afrikaanse koninkrijk in 1829. Afrika was het centrum van de slavenhandel en zowel Dahomey als hun rivaal Oyo, verkochten hun krijgsgevangenen aan witte slavendrijvers. De Oyo willen doorgaan met de slavenhandel, terwijl de koning van Dahomey niet langer zijn mede Afrikanen wil verkopen. In de film volgen we een jonge tiener, die door haar vader wordt afgezet bij het koninklijke paleis omdat ze weigert te trouwen met een rijke handelaar.
Viola Davis speelt de rol van generaal Nanisca en Thuso Mbedu is de 19 jarige tiener die opgeleid wordt tot Agojie. Centraal in de film is de slavernij en de strijd van Dahomey tegen de Oyo. Natuurlijk blijft het een Amerikaanse film en is de aanwezigheid van Hollywood fantasie nog wel te zien. Toch is de film baanbrekend omdat het Afrikanen laat zien als onafhankelijke strijders. Het Koninkrijk Dahomey heeft ook echt bestaan tot 1904. Hierna was het een Franse kolonie tot 1958, toen de Republiek Dahomey (sinds 1975 Benin genoemd) werd hersteld.
Omdat de film het moest doen met vijftig miljoen dollar (een laag bedrag in Hollywood) heeft men maar beperkt gebruik gemaakt van computer effecten. Daarin tegen zijn er sets gebouwd in Afrikaanse stijl en lijken de kledingdracht authentiek. Gina Prince-Bythewood wist dat ze een risico liep, want de Amerikaanse filmwereld zit nog vol met personen die niet zitten te wachten op films waarin zwarte mensen (laat staan vrouwen) de gehele productie domineren.
The Woman King kreeg daarom ook te maken met veel racistische reacties. Dat is helaas wat veel zwarte acteurs, activisten en personen ervaren in hun dagelijks leven. We zien bijvoorbeeld hoe Sylvana Simons van BIJ1 overspoeld wordt met haatberichten. Ook de actiegroep: Kick Out Zwarte Piet, krijgt steeds te maken met racisme, haat en minachting. Het kapitalisme heeft dat racisme nodig om de werkende klasse te verdelen. Zonder de strijd van zwarte acteurs en regisseurs zouden films zoals Black Panther en The Woman King nooit gemaakt zijn.
Zwarte acteurs hebben moeten vechten om erkend en geaccepteerd te worden. Tot de jaren 80 zag je zwarte mensen nooit in hoofdrollen. Ook heerste het idee dat alleen zwarte komedie succes had. Een film met alleen maar zwarte acteurs was tien jaar geleden nog ondenkbaar. De film Black Panther liet zien dat ook zwarte superhelden een hit kunnen zijn.
The Woman King zet een belangrijke volgende stap. Afrikanen waren tot de komst van de Europese imperialisten niet minder ontwikkeld of dom.
