Het was in begin juli een aantal malen in het nieuws. Er was het lek van de overheidstukken rond Über. Er kwamen documenten beschikbaar van klokkenluiders binnen de Belastingdienst waaruit blijkt dat men daar al in 2017 al besefte discriminatie te plegen. Er was meer nieuws: de enige manier om van de Belastingdienst compensatie te krijgen voor de Toeslagenaffaire is het aanspannen van een rechtszaak. Deze zaken zijn allemaal op zichzelf al schokkend genoeg, maar kijk ook eens naar de verschillen die ze aan het licht brengen.
Een bedrijf als Über dat lak heeft aan wetten op het gebied van belastingen, veiligheid, arbeidsrechten en eigenlijk alles wat hun winsthonger in de weg staat, krijgt van de Nederlandse overheid een VIP-behandeling. Op alle mogelijke manieren wordt het bedrijf, met het Europees hoofdkantoor in Amsterdam, geholpen om in Nederland vaste voet aan de grond te krijgen.
Het krijgt politieke en morele steun vanuit het Ministerie van Economische Zaken, de paar overheidsdiensten die willen kijken of Über zich aan de regels houdt, worden in de berm gedrukt. Maar de Belastingdienst gaat nog verder. Het blokkeert onderzoeken van Belastingdiensten in ander EU-landen en lobbyt zelfs voor Über in andere landen. Neelie Smit Kroes, u weet wel, die Eurocommissaris met het strenge mondje, overtreedt zelfs de EU-regels en lobbyt ongegeneerd en tegen de regels voor Eurocommissarissen voor het bedrijf.
Vergelijk dat eens met een ouder die een vinkje verkeerd plaatste op de formulieren voor de Kindertoeslagaffaire. Of zelfs ouders die niet eens een vinkje verkeerd plaatsten, maar gewoon verdacht waren vanwege hun afkomst of nationaliteit. Die werden “keihard” aangepakt, weten we nu. En daarvoor niet of nauwelijks gecompenseerd. Veel van de slachtoffers bleven geruïneerd achter, verloren hun huis, huwelijk op de klippen, zaak naar de gallemiezen enz.
De overheidsdienaren die zich inzetten om Über tegen de regels in uit de wind te houden, hoeven op geen enkele vorm van bestraffing te rekenen: daar wordt niemand voor gestraft. De overheid discrimineert in de Toeslagenaffaire, het kabinet treedt af, de overheid biedt excuses aan, maar compensatie?
Of het nu gaat om de aardbevingen in Groningen, het niet doorbetalen van de soldij van de soldaten van het KNIL, de Indonesische slachtoffers van de moorden van het Nederlandse leger in Rawagedde, de slachtoffers van het drama in Srebrenica, er is een rode draad: de overheid vermijdt het maken van excuses want het kan allemaal leiden tot schadeclaims.
Bij de afschaffing van de slavernij kregen de eigenaren van de slaven compensatie, maar de slaven moesten nog tien jaar extra werken om die te betalen. De huidige situatie is niet meer zo extreem, maar het patroon blijft hetzelfde.
Maar wat leren we daarvan? De overheid werkt voor ondernemingen. De overheid regelt ook zaken voor gewone werkende en werkloze mensen, maar dat is bijzaak. Ook het kapitalisme is beter af als mensen worden opgeleid, een huis hebben, gezond zijn en als ze niet hoeven te bedelen als ze hun werk kwijt raken. Maar als het erop aan komt geeft de overheid voor gewone mensen niet thuis. En dat is steeds vaker het geval. Groningen, de toeslagenaffaire en de compensatie daarvan, de inflatie, de woningnood, het klimaat, Tata Steel, Schiphol met zijn lawaai en vervuiling… De staat is er voor de kapitalisten, de grote vooral en niet voor de rest van de samenleving. Het is geen wonder dat het vertrouwen in de overheid tot een dieptepunt is gedaald.
Het is niet een kwestie van stemmen en verkiezingen. Het is ook niet een kwestie van demonstreren tot de overheid wat doet. Er zijn arbeidersorganisaties zoals vakbonden en politieke partijen nodig die de werkelijke krachtsverhoudingen duidelijk maken en die de werkgevers en de regering op de knieën dwingt. Zonder ons werk staat alles stil Als wij het werk neerleggen, maken zij geen winst. Dan pas zullen ze naar ons luisteren en pas dan kunnen we zaken echt afdwingen.
Deze crisis, of liever gezegd deze combinatie van verschillende crises tegelijk, gaat niet voorbij. Dit is niet zomaar tijdelijk. Of erger dan normaal. Dit is de dagelijkse werkelijkheid van het kapitalisme. Dit systeem moet plaats maken voor een socialistische samenleving waarin de productie democratisch door de werkenden beheerd wordt om in ieders behoeften te voorzien.
Wij moeten ons organiseren en actie voeren voor de volgende eisen:
-
Herstel van de volledige prijscompensatie met controle van de werkende klasse op de berekening en samenstelling. Bij elke overschrijding van de prijzen moeten alle lonen onmiddellijk stijgen.
-
Verhoog alle lonen direct met 2 euro per uur!
-
Verhoog het minimumloon tot 15 euro per uur of 2470 euro bruto per maand.
-
Een plan van massale publieke investeringen in het uitbreiden en gratis maken van openbare diensten als openbaar vervoer, kinderopvang, onderwijs, gezondheidszorg.
-
Voor onze portemonnee en voor een groene transitie: nationalisatie van de volledige energiesector!
-
Bevries alle huurprijzen. Voor massale bouw van sociale huisvesting om de vastgoedmarkt niet aan de willekeur van huisjesmelkers en speculanten over te laten.
-
Breng de financiële sector in publieke handen zodat de gemeenschap zicht heeft op alle geldstromen en de beschikbare middelen geïnvesteerd worden in wat maatschappelijk nodig is.
-
De nationalisatie van de 200 grootste bedrijven onder democratische controle van de werknemers en de afnemers.
