Er was gisteren een heel mooi spandoek te zien aan het piket in het station van Gent ter gelegenheid van de staking van de openbare diensten: “stakende spoorwegarbeiders zijn klimaatactivisten van de 21ste eeuw”. Een uitstekende manier om te onderstrepen hoe de strijd voor het klimaat en de strijd voor onze openbare diensten één en dezelfde zijn!
Het thema dat waarschijnlijk het vaakst ter sprake kwam in de gesprekken die we voerden was het gebrek aan collega’s en middelen. Degenen die werken komen onder enorme druk komen te staan en vertrekken uit de job of worden ziek. Waar de wil om in actie te gaan het grootst was, was in veel van de overheidsdiensten die tijdens de pandemie zijn blijven doorwerken; de helden van het verleden hebben nu het gevoel dat zij in de rug worden gestoken.
In Bergen is dit nog pijnlijker gebleken: daar bestaan plannen om het openbare ziekenhuis Embroise Paré gedeeltelijk te privatiseren, wat zou betekenen dat duizend contractuele werknemers geen statutaire werknemers zouden kunnen worden. Ter gelegenheid van deze privatisering hebben werknemers uit verschillende sectoren zich voor dit ziekenhuis verzameld en een korte strijdbare betoging georganiseerd.
Een ander thema was uiteraard de stijgende kosten van levensonderhoud en het feit dat de index dit verschijnsel slechts gedeeltelijk wegwerkt doordat het achterop raakt. Voka, Unizo en ook Eerste Minister Alexander de Croo reageerden op deze koopkrachtbeweging door te zeggen dat de indexering de inflatie compenseert, wat slechts gedeeltelijk waar is. Zij wezen natuurlijk ook op een “loon-prijs”-spiraal. Alsof onze lonen verantwoordelijk zijn voor de huidige inflatie!
Het is al moeilijk om geld te sparen, onze koopkracht smelt weg en sommige lonen zijn schandalig laag. De laagste moeten worden verhoogd tot een minimum van 15 euro bruto per uur of 2.470 euro bruto per maand. Wat met het geld dat naar winsten gaat? Dat blijft records breken. Energieproducenten of distributeurs bijvoorbeeld hoeven stijgende kosten niet door te rekenen aan klanten: ze kunnen ook hun enorme winstmarges aanpassen. Inderdaad, er is eerder sprake van een “winst-prijs”-spiraal dan van een “loon-prijs”-spiraal.
Onze kameraden vonden een grote openheid om over onze voorstellen te discussiëren op de piketten en de acties. Er was een gevoel van urgentie: zaken hebben vaak jaren aangesleept, maar nu is de maat vol. Het is de hoogste tijd om serieus tot actie over te gaan. Daarom is er dringend behoefte aan een koopkrachtplan om de ellende aan te pakken waarin veel mensen dreigden te vervallen. We beseffen ook dat dit niet zal worden bereikt met de actiedag van vandaag alleen, maar dat verdere actie nodig zal zijn.
De nationale demonstratie op 20 juni is duidelijk de volgende stap voor een bredere mobilisatie van de collega’s, maar we moeten ons nu al voorbereiden op het najaar met een “Operatie Waarheid”. Waarom niet met een “salariskrant” zoals de “pensioenkrant” die enkele jaren geleden de mobilisatie tegen het puntenpensioen heeft helpen opbouwen. Zo’n sensibiliseringscampagne zou bovendien enorm versterkt worden als we de nieuwe data voor mobilisatie in het najaar al kennen. Die zouden kunnen worden besproken in algemene vergaderingen van het personeel, zowel in de privé als in de overheidssector.
