De berichtgeving rond Qatargate, het nieuwe omkoopschandaal in het Europees Parlement, leest als het scenario van een Hollywood-actiefilm. Er werden mensen op heterdaad betrapt met reistassen vol geld, er waren geheime meetings in hotels en videobeelden van een parlementslid (Marc Tabarella, Waalse Socialistische Partij) die tot in het halfrond werd aangestuurd om een toespraak helemaal naar de smaak van de geldschieters te krijgen. Huiszoekingen brachten nadien ook de Hollywood-levensstijl van de betrokkenen in beeld met meer anderhalf miljoen euro cash in zakken en kluizen, dure horloges, auto’s en andere luxeproducten.
Als een nettoloon van €7.647 en een onkostenvergoeding van €4.778 per maand niet volstaan
Door Jeroen (Gent) uit maandblad De Linkse Socialist
De centrale betrokkenheid van de sociaaldemocratische ”Socialisten & Democraten” fractie is op zich waarschijnlijk voor niemand nog schokkend. De zogenaamde ”socialisten” zijn qua politieke inhoud nauwelijks te onderscheiden van de rest, maar lijken wel kampioen in corruptieschandalen. Toch blijft het hallucinant als een vertegenwoordiger van de Waalse Socialistische Partij, Qatar omschrijft als een “voorloper op vlak van arbeidersrechten.” Het zogenaamde kafala-systeem, dat arbeiders tegenhoudt om zelf van werkgever te veranderen, blijft in een aangepaste vorm bestaan. Er zijn bijna geen onafhankelijke vakbonden en de arbeidswetgeving blijft vaak dode letter. Vooral arbeidsmigranten leven en werken er in onmenselijke omstandigheden. Alleen al bij de bouw van de megalomane stadia voor het WK vielen duizenden doden.
De EP-leden zelf hebben daarentegen niet te klagen over erbarmelijke arbeidsomstandigheden. Niet alleen kan elk parlementslid rekenen op een basisloon van €7.647 netto, er is ook een maandelijkse onkostenvergoeding van €4.778, een dagelijkse zitpenning van €338 voor elke dag aanwezigheid in het parlement, een riant pensioen en nog een smak voordelen. Dat dit voor velen nog niet genoeg is blijkt af en toe wel eens. De voorbeelden uit het verleden legden al een nauwelijks verborgen graaicultuur bloot met chauffeurs die duizenden kilometers rijden zonder parlementair in de wagen of parlementaire medewerkers die dikke lonen opstrijken maar nooit op kantoor zijn.
De uiterst doordachte en cynische manier waarop corruptie in dit dossier georganiseerd werd, toont vooral hoe wijdverspreid de verrotting is. Zeker nu één van de centrale figuren, Antonio Panzeri, besloten heeft om informatie te verstrekken in ruil voor strafvermindering, kan ook de betrokkenheid van nog anderen aan het licht komen.
Toch zal nadat deze storm gaat liggen de corruptie niet verdwijnen. Voor de rijken en hun bedrijven komt het goed uit dat ze politici kunnen kopen. Naar schatting zijn er 25.000 lobbyisten in Brussel actief, vooral voor grote bedrijven. Het zouden er niet zoveel zijn als het niet zou opbrengen. Als er dan toch regels passeren, aarzelen bedrijven overigens niet om die gewoon te breken, zoals we zagen met dieselgate.
Voor de arbeidersbeweging is het nodig dat onze vertegenwoordigers leven zoals wijzelf, en dus niet meer dan een gemiddeld arbeidersloon verdienen. Alleen zo kunnen we principiële en gemotiveerde verdedigers van onze klasse naar voren schuiven in plaats van de volgende graaier.
