De Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2024 hebben schokkende resultaten opgeleverd voor miljoenen werkenden in het hele land. Trump won niet alleen weer een presidentsverkiezing, maar deed dat ook nog eens met een verpletterende overwinning, waarbij hij elke swing state veroverde en zorgde voor Republikeinse meerderheden in beide kamers van het Congres. Terwijl de ene na de andere opiniepeiling een extreem krappe race voorspelde en sommige commentatoren zeiden dat we de resultaten waarschijnlijk pas dagen of weken na de verkiezingen zouden krijgen, verbijsterde de uitkomst van de verkiezing politieke experts en gevestigde figuren.
Dossier door Marco de Laforcade (Boston) en Aron Schall (New York)
Velen zijn verrast door de duidelijke winst die Trump boekte bij kiezers uit de arbeidersklasse en minderheden. Dit is ongetwijfeld een gevaarlijke en afschuwelijke situatie voor de meerderheid van de samenleving. Hoe kon dit gebeuren en wat betekent het voor de arbeidersklasse? En wat kunnen we doen om terug te vechten? Om deze vragen te beantwoorden hebben we een grondige analyse nodig van hoe we hier zijn gekomen, hoe beide partijen de verkiezingen hebben benaderd en de materiële context achter de resultaten.
Extreemrechts groeit, Democraten verliezen fors
Aan de oppervlakte lijkt het alsof extreemrechts enorme winst heeft geboekt en dat de Amerikaanse samenleving als geheel naar rechts is opgeschoven. Liberale experts beweren dat Amerikanen gewoon racistisch of seksistisch zijn, of dat kiezers van derde partijen de schuld zijn van de opkomst van Trump. Deze argumenten geven de realiteit van de situatie niet volledig weer. Terwijl Trump ongeveer twee miljoen stemmen meer kreeg in vergelijking met 2020, verloor Kamala Harris bijna zeven miljoen stemmen in vergelijking met Joe Biden. Hoewel meer mensen uit de arbeidersklasse en gemarginaliseerde groepen op Trump stemden dan vier jaar geleden, verbleekt dit aantal bij het aantal mensen dat deze keer geen goede opties zag en ervoor koos om op geen enkele presidentskandidaat te stemmen.
Abortusrechten, universele gezondheidszorg, een verhoging van het nationale minimumloon en ander sociaal en economisch beleid blijven erg populair. In 7 van de 10 staten werden bij referenda voorstellen aangenomen die abortusrechten in de staatsgrondwet vastlegden, waarbij er in Florida een meerderheid van stemmen was maar niet de vereiste 60%. Inclusief Florida zijn dat vijf staten waar abortusrechten brede steun kregen terwijl Trump er de presidentsverkiezingen won. In Missouri, waar Trump met 58,5% won, vernietigden de kiezers het grondwettelijke abortusverbod van hun staat terwijl ze een initiatief goedkeurden dat het minimumloon verhoogde naar $15 en werknemers in grote bedrijven ziekteverlof bood. Tlaib won haar district in Michigan met een aardverschuiving en toonde de kracht aan van een principieel standpunt over Gaza in een “rode” staat.
Hoewel het niet te ontkennen valt dat bepaalde delen van de arbeidersklasse naar rechts zijn opgeschoven en dat de basis van extreemrechts zich sterk heeft gemanifesteerd en meer macht heeft, laat het totaalplaatje van deze verkiezingen eerder een duidelijke afwijzing van de Democratische partij door de werkenden zien dan een grootschalige ommezwaai naar rechts. De Democraten slaagden er niet in om veel van hun verkiezingsbeloften waar te maken, waaronder het invoeren van een minimumloon van $15 en het verlengen van de sociale vangnetten uit het Covid-tijdperk. De regering Biden maakte in plaats daarvan een einde aan deze vangnetten. Ondertussen werden de abortusrechten onder Joe Biden’s bewind uitgekleed en bleef zijn regering voor miljarden dollars wapens leveren aan Israël, waardoor een voortdurende genocide mogelijk werd, waarbij meer dan een kwart van de slachtoffers kinderen zijn. De Democratische Partij heeft protesten van jongeren en werkenden de kop ingedrukt en campagne gevoerd voor het behoud van de status quo, door te beloven de partij van de orde en de gevestigde orde te zijn. Vooral moslim- en Arabische arbeiders en jongeren zijn sterk geradicaliseerd door het beleid van de regering Biden in Gaza en haar rol in het versterken van kolonialisme en onderdrukking over de hele wereld.
De Democraten hebben ook toegestaan (en soms zelfs mogelijk gemaakt) dat reactionaire ideeën terrein wonnen in de arbeidersklasse. Biden hield het reactionaire ‘Titel 42’-beleid van Trump in stand en gebruikte de pandemie om meer dan 2,8 miljoen migranten te deporteren in zijn eerste twee jaar in functie. Biden beloofde dakloosheid en AIDS uit te bannen, maar nam in plaats daarvan een “verbod” aan van discriminatie van transatleten op staatsniveau, wat het individuele scholen mogelijk maakt om nog steeds op legale wijze te discrimineren. In het licht van het toenemende geweld tegen transgenders en de niet aflatende zondebokpolitiek van Trump, wankelde Kamala Harris tijdens haar campagne over de kwestie en zei ze alleen dat ze “de wet zou volgen” als het ging om transgenderzorg. In plaats van een strijdbare boodschap te brengen en te pleiten voor beleid dat de rechten van migranten en LGBTQIA+ personen verdedigt, capituleerde Harris voor de rechterzijde en beloofde ze alleen maar meer van hetzelfde.
Dit verraderlijke beleid heeft de aard van de Democratische partij blootgelegd aan heel wat jongeren en werkenden. De Democraten blijken een partij van de miljardairsklasse die lippendienst bewijst aan sociale rechtvaardigheid en economische hervormingen terwijl ze de wijdverspreide ongelijkheid, onderdrukking en verslechterende economische omstandigheden in stand houdt. Kamala Harris was niet in staat om zich op een zinvolle manier te onderscheiden van het presidentschap van Biden en gaf zelfs toe dat ze “niets anders zou hebben gedaan” in zijn schoenen. In plaats van een duidelijk alternatief te bieden en te spreken tot de bezorgdheid van miljoenen kiezers uit de arbeidersklasse, draaide ze op steunbetuigingen van conservatieve politici en maakte ze een steeds kleiner wordende groep van “Never Trump” Republikeinse kiezers het hof. Door in het Midwesten campagne te voeren met Liz Cheney, dochter van oorlogsmisdadiger en profiteur Dick Cheney, gaf Harris een duidelijke boodschap af dat ze altijd voorrang zou geven aan de belangen van haar mede-elite in plaats van de anti-oorlogsbeweging of de economische zorgen van miljoenen mensen aan te pakken.
Voor werkende mensen is de levensstandaard de afgelopen jaren sterk gedaald als direct gevolg van inflatie. Hoewel Biden de Inflation Reduction en CHIPS Acts aanprees als overwinningen die de economie zouden verbeteren, waren dit vooral maatregelen die bedoeld waren om de VS sterker te maken in de koude oorlog met China. Hoewel de inflatie is gedaald tot 2,6% in vergelijking met de piek van 7% na de pandemie, betekent de opeenstapeling van prijsstijgingen op basisgoederen zonder overeenkomstige loonsverhogingen geen verbetering voor de meeste mensen, ondanks een zogenaamd “sterke” economie. In werkelijkheid werkt de economie alleen voor de rijkste Amerikanen. Dit wordt (op een tegenstrijdige manier) weerspiegeld in het feit dat mensen met een inkomen onder de $50.000/jaar in de richting van Trump schoven tijdens deze verkiezingen, terwijl de enige demografische groep die de Democraten konden vasthouden kiezers waren die meer dan $100.000/jaar verdienden. Door te verkondigen dat de economie het goed deed onder Biden, kwamen de Democraten over als wereldvreemd en bevoorrecht voor veel Amerikanen die in deze verkiezingen op zoek waren naar verandering.
Trump kan ons niet redden van kapitalistische crises
Een belangrijk aspect van het succes van Donald Trump kwam van populistische economische oproepen die gehoor vonden in het politieke vacuüm van een glansloze Democratische campagne en een gebrek aan een onafhankelijke beweging van de arbeidersklasse. Hij beloofde om “de economie te repareren” en productiejobs terug te brengen in de VS, waarbij hij zijn oude slogans van “America First” nieuw leven inblies en de taal van werkenden gebruikte om een breed scala aan kiezers aan te spreken die hard zijn getroffen door het falen van de liberale politiek. Hij heeft opgeroepen tot een aantal loze beloften, waaronder het verlagen van belastingen voor werkende mensen en het terugbrengen van Amerikaanse banen, terwijl hij chauvinistische sentimenten aanwakkert door massadeportaties en aanvallen op LGBTQIA+ personen. Trump is er zelfs in geslaagd om zichzelf af te schilderen als de kandidaat die het sterkste gekant is tegen oorlog, door te pleiten voor het beëindigen van de oorlog in Oekraïne om zich voornamelijk te richten op het bestrijden van China. Hij heeft echter vooral campagne gevoerd voor protectionisme en het verhogen van tarieven op geïmporteerde goederen uit landen als China en Mexico. Hoewel miljoenen mensen terecht walgen van de retoriek van Trump en zijn pogingen om de verkiezingen van 2020 te stelen, heeft hij zijn campagnestrategie aangepast om een beroep te doen op werknemers die geen andere oplossingen zien voor de crises waar ze mee te maken hebben.
Het is echter belangrijk om op te merken dat Trump er uiteindelijk niet in zal slagen om het soort arbeidsomstandigheden terug te brengen dat bestond op het hoogtepunt van het Amerikaanse imperium. Door het verhogen van tarieven en het voeren van handelsoorlogen zal de inflatie waarschijnlijk omhoog schieten, omdat geïmporteerde goederen waar de economie nu van afhankelijk is, duurder worden. Trump en JD Vance hebben ook aangegeven dat ze van plan zijn om de Amerikaanse dollar te devalueren, nog een recept voor stijgende prijzen. Bovenop dit alles zou Trumps plan voor massale deportaties enorme schade toebrengen aan de Amerikaanse economie, vooral in de landbouw, waarvoor de arbeidersklasse zou betalen met hogere voedselprijzen. Uiteindelijk zijn Trump en het deel van de kapitalistische klasse dat hij vertegenwoordigt volledig toegewijd aan de voortzetting van het kapitalisme, in een nog gevaarlijkere en brutalere vorm. Werkenden moeten zich geen illusies maken dat Trumps versie van hetzelfde uitbuitende en onderdrukkende kapitalistische systeem onze klasse ook maar enigszins ten goede zal komen. In zijn eerste regering voerde hij een brutaal asociaal beleid dat vooral leidde tot grotere uitbuiting van werkenden en het klimaat, waarbij een groter deel van de rijkdom van de samenleving naar de ultra-rijken ging. Niets wijst erop dat zijn tweede termijn anders zal zijn, met een kabinet vol Wall Street-managers en bedrijfspolitici, om nog maar te zwijgen van Trumps nauwe politieke relatie met Elon Musk. Ondanks de beweringen van extreemrechts dat ze gewone werkenden vertegenwoordigen tegen het “elitisme” van “woke links”, is de haat tegen onderdrukte mensen die ze prediken een klassieke verdeel-en-heers tactiek van heersende elites. Aanvallen op trans personen en migranten dienen alleen maar om de solidariteit van de arbeidersklasse te verzwakken. Rechtse populistische krachten zijn in staat geweest om de woede over hun eigen mislukte kapitalistische systeem af te buigen door met de vinger te wijzen naar de meest onderdrukte arbeiders. Als socialisten moeten we energiek strijden tegen alle vormen van onderdrukking, om de basis te leggen voor een verenigde, diverse beweging van de arbeidersklasse die in staat is het kapitalisme uit te dagen.
Kan een “Blauwe Golf” Trump nog stoppen?
Een belangrijke reden waarom Trump zoveel succes heeft geboekt met zijn brede populistische oproepen is dat er nog steeds geen sterk alternatief ter linkerzijde is om door zijn retoriek heen te prikken en echt te pleiten voor beleid dat het leven van miljoenen mensen zou verbeteren. In de hele Amerikaanse samenleving en ook internationaal is er een toenemend wantrouwen in instellingen en het politieke establishment, en daar is een goede reden voor. De arbeidersklasse heeft crisis na crisis meegemaakt, waardoor het pijnlijk duidelijk is geworden dat de status quo niet kan voortduren zonder dat de ellende voor de meerderheid van de mensen toeneemt. Maar door een gebrek aan organisaties en tradities van de arbeidersklasse kan deze woede en dit wantrouwen gemakkelijk worden gekanaliseerd in rechts populisme in plaats van militante klassenpolitiek. Trump is hier een duidelijke weerspiegeling van, net als figuren als Le Pen in Frankrijk en Farage in het Verenigd Koninkrijk. Hiermee samenhangend is de afnemende populariteit van gevestigde centrumpartijen zoals de Democraten, Macrons RE-partij in Frankrijk, de Tories in het Verenigd Koninkrijk en de transformatie van de Republikeinen in een door en door rechts-populistische partij. Dit maakt de opbouw van massale arbeidersorganisaties met duidelijke militante eisen de onmiddellijke prioriteit voor arbeiders en socialisten in de VS en over de hele wereld.
In zijn campagnes van 2016 en 2020 bracht Bernie Sanders ideeën naar voren als Medicare for All, gratis toegang tot hoger onderwijs en hogere belastingen op de rijken om sociale voorzieningen te betalen die veel mensen hard nodig hebben. Hoewel hij meedogenloos werd gesaboteerd door de Democratische partijmachine, toonden zijn campagnes de overweldigende steun in de samenleving voor ingrijpende veranderingen, waarbij een van zijn belangrijkste slogans een “politieke revolutie tegen de miljardairsklasse” was. Trump gebruikt de anti-establishment en anti-elitaire stemming in de Amerikaanse samenleving om zich valselijk op te werpen als een held van de werkende klasse en te doen alsof hij voor hun belangen vecht. Ondertussen is Bernie veranderd van een doorn in het oog van het Democratische establishment in één van hun betrouwbare voetsoldaten. In plaats van door te gaan met het organiseren van de werkenden die hem steunden en te beginnen met het opbouwen van een onafhankelijke beweging van de arbeidersklasse, capituleerde hij en voerde campagne voor zowel Joe Biden als Kamala Harris. Met uitzondering van Rashida Tlaib, die terecht weigerde Harris te steunen, deed de “progressieve” vleugel van de Democraten zoals AOC en de “Squad” hetzelfde en viel zelfs derde kandidaten aan op sociale media. AOC is overgestapt van het organiseren van sit-ins met de Sunrise Movement in het kantoor van Nancy Pelosi naar het zich scharen achter de belangen die ze zwoer te bestrijden.
Deze progressieve politici kregen hun start in de “Blauwe Golf” van 2018, waar wijdverspreide reacties op de eerste twee jaar van het presidentschap van Trump het anti-Trump sentiment aanwakkerden en leidden tot aanzienlijke politieke winst voor de linkervleugel van de Democratische Partij. Het lidmaatschap van de Democratic Socialists of America (DSA) steeg en nieuwe linkse politici wonnen aan populariteit door te beloven de Democratische Partij “van binnenuit” te veranderen. Na verloop van tijd waren deze politici echter minder bereid om te vertrouwen op de massale steun die hen in het parlement had gebracht en waren ze meer bereid om compromissen te sluiten met de Democratische Partij, waarbij ze het idee lieten varen om druk uit te oefenen op figuren als Pelosi en Biden of hun standpunten als hefboom te gebruiken en in plaats daarvan beloofden om hen te steunen in ruil voor een plaats aan tafel. Deze strategie heeft tot een volledig dood spoor geleid, omdat ze er niet in geslaagd zijn om enige concessies van betekenis te bekomen van de big businessvleugel van de partij. In het beste geval zijn ze overvleugeld door mainstream politici die opriepen tot het aftreden van Biden terwijl zij hem bleven verdedigen, en in het slechtste geval zijn ze helemaal gestopt met het verdedigen van het beleid dat hen zo populair heeft gemaakt.
Dit betekent dat het onwaarschijnlijk is dat er in 2026 een soortgelijke Blauwe Golf zal zijn. Hoewel het waarschijnlijk is dat het eerste beleid van Trump tot een wijdverspreid verzet zal leiden, is de Democratische partij na het presidentschap van Biden extreem in diskrediet geraakt, vooral onder de meest actieve en militante lagen van arbeiders en jongeren.
Helaas blijft de strategie van Bernie en de andere linkse Democraten binnen de grenzen van de Democratische partij en daagt uiteindelijk de status quo niet uit. Terwijl Bernie Sanders de Democraten bekritiseert omdat ze “de arbeidersklasse hebben verraden”, heeft hij zelf altijd Biden en Harris gesteund en in een recent interview expliciet gezegd dat hij geen voorstander is van de vorming van een nieuwe partij. Simpelweg pleiten voor meer uitdagers in voorverkiezingen in districten waar de Democraten normaal gezien winnen, betekent een zware strijd leveren en middelen verspillen die beter besteed zouden kunnen worden aan het mobiliseren van het soort campagne dat Bernie bouwde in zijn kandidatuur voor 2020.
De Democratische Partij is door-en-door een volledig ondemocratische partij gecontroleerd door big business. De ervaring van Bernie en de Squad laat zien hoe werken binnen deze partij een doodlopende weg is, terwijl het steunen van progressieve kandidaten in rode staten zonder eigen partij niet zal leiden tot de gecoördineerde massabeweging die nodig is voor arbeiders. Deze “linkervleugel” van de Democraten zou in staat zijn om een enorme verschuiving in de Amerikaanse politiek teweeg te brengen als ze in plaats daarvan een nieuwe partij zouden oprichten rond Medicare for All, een Green New Deal, het steunen van de arbeidersbeweging en het beëindigen van de wapenleveringen aan Israël. Helaas hebben ze bijgedragen aan de leegte van massale arbeidersorganisaties die in staat zijn om Trump en het groeiende extreemrechts op een zinvolle manier uit te dagen. Een nationale beweging van, door en voor de arbeidersklasse die losstaat van bedrijfsbelangen is niet slechts een hersenschim van socialisten. Er bestaat vandaag een grote opening voor een dergelijk model, met 58% van de Amerikanen die voorstander zijn van een derde partij los van de Democraten en Republikeinen, en een aanhoudende populariteit van de eisen van de arbeidersklasse.
Het is ook nodig om de rol van de vakbonden in deze verkiezingen te begrijpen. De toegenomen strijdbaarheid van de vakbonden in de afgelopen jaren heeft leiders als UAW-voorzitter Shawn Fain, Teamstervoorzitter Sean O’Brien en Association of Flight Attendants voorzitster Sara Nelson in de schijnwerpers gezet. Deze leiders hebben zich echter ook niet ingezet voor de onafhankelijkheid van de arbeidersklasse. Terwijl ze verklaringen aflegden tegen de rol van de Amerikaanse regering in de genocide in Gaza, steunde de UAW-leiding niettemin Joe Biden (en daarna Harris) voor het presidentschap, waarmee ze een tegenstrijdige boodschap bracht ondanks druk vanuit de vakbond om de steun in te trekken. Aan de andere kant sloot O’Brien zich aan bij Trump door te spreken op de Republikeinse Nationale Conventie en $45.000 te doneren aan zijn organisatie. Deze twee ontwikkelingen tonen de opkomende “linkse” en “rechtse” vleugel van de nieuwe leidingen van de vakbonden, die nog steeds vertrouwen op hun relaties met traditionele partijen in plaats van te helpen bij het organiseren van de arbeiderspartij die zo hard nodig is. Nu de publieke steun voor vakbonden het hoogst is sinds de jaren 1950, moeten deze vakbonden omgevormd worden tot instrumenten voor een wijdverspreide klassenstrijd en onafhankelijke politiek. Vakbondsleden hebben de belangrijkste rol te spelen in het vervullen van deze taak, aangezien Trump ongetwijfeld zijn zinnen zal zetten op het aanvallen van de groeiende arbeidersbeweging.
Wat is de volgende stap? Hoe we terug kunnen vechten
Hoewel velen zich begrijpelijkerwijs verloren of wanhopig voelen bij het vooruitzicht van Trumps volgende termijn, hebben wij als werkende klasse de macht om terug te vechten tegen extreemrechts en in het offensief te gaan voor wat we echt nodig hebben. Het potentieel is te zien in de inspirerende solidariteitsbeweging voor Gaza, in de herontwakende arbeidersbeweging die overwinningen behaalt en enige houvast vindt na decennia van nederlagen, en in de brede populariteit van een derde partij en de groeiende populariteit van het socialisme. De Amerikaanse afdeling van het Project for a Revolutionary Marxist International (PRMI) steunt de oproep tot nationale protesten op 20 januari, de dag van de inauguratie van Trump. Dit is een cruciale eerste stap om onze potentiële macht als werkenden te laten zien, en dat we onafhankelijk van de Democratische partij de strijd aan kunnen gaan met Trump’s hatelijke agenda. Belangrijk is dat deze acties positieve eisen stellen rond migrantenrechten, vrouwenrechten en “geld voor de behoeften van mensen, niet voor de oorlogsmachine”. Het PRMI zal deelnemen aan deze betogingen in meerdere steden in de VS. Het is echter duidelijk dat één protest niet genoeg zal zijn. Als we hopen extreemrechts voorgoed te stoppen, hebben we duurzame democratische structuren nodig en een duidelijk programma en strategie om te vechten voor wat we als klasse nodig hebben.
Als we kijken naar de geschiedenis van de arbeidersbeweging en bewegingen tegen onderdrukking, dan is het duidelijk dat het mogelijk is om extreemrechts en de kapitalistische klasse te bestrijden. Abortusrechten in de VS werden oorspronkelijk niet gewonnen door de vrijgevigheid van het Hooggerechtshof, maar door de militante vrouwenbeweging. Zonder de jarenlange strijd van arbeiders in het hele land zouden we geen weekends, betaald verlof, vakanties, veiligheidsvoorschriften op het werk of een minimumloon hebben. Welke gevestigde partij er ook aan de macht is, het zijn de acties en de organisatie van gewone werkende mensen die het tij kunnen keren.
Socialisten, anti-imperialisten, studenten en arbeiders van alle achtergronden zouden nu moeten beginnen met het opbouwen van een verenigd front om extreemrechts te bestrijden en te werken aan de opbouw van een arbeiderspartij. Dit zou een coalitie zijn van arbeidersorganisaties verenigd rond duidelijke eisen, volledig onafhankelijk van de twee gevestigde partijen en elke invloed van het bedrijfsleven. Zolang onze bewegingen gebonden blijven aan de kapitalistische klasse en de Democraten, zullen ze gecoöpteerd blijven worden en naar het doodlopende pad geleid worden van elke vier jaar blauw stemmen terwijl er niets verandert. Uit de protesten op de dag van de eedaflegging moeten we massabijeenkomsten opbouwen om op democratische wijze een programma, strategie en leiderschap voor een sterke nationale beweging te bespreken en vast te stellen. Een effectief verenigd front zal de bewegingen en krachten moeten samenbrengen die op dit moment los van elkaar actief zijn: de pro-Palestijnse solidariteitsbeweging, de arbeidersbeweging, de LGBTQAI+ beweging, feministen, socialisten en meer. Protesteren zal niet genoeg zijn; om te winnen wat we nodig hebben, zullen we effectievere tactieken moeten gebruiken, zoals bezettingen, stakingen en walkouts. Alleen door gedurfde, strategische actie zullen de werkenden niet alleen Trump kunnen verslaan, maar de hele reactionaire rechtse beweging, terwijl ze vechten voor echte verandering voor de klasse als geheel.
Maar zolang het uitbuitende en onderdrukkende kapitalistische systeem blijft bestaan, zal extreemrechts terug blijven komen en zullen onze rechten en bestaansmiddelen weer bedreigd worden. Het is vandaag maar al te duidelijk dat overwinningen uit het verleden gemakkelijk door de kapitalistische klasse kunnen worden afgepakt wanneer ze de kans krijgen. Deze moeten voortdurend verdedigd worden door middel van langdurige strijd en organisatie van de arbeidersklasse, maar we hebben ook een langetermijnvisie voor onze toekomst nodig. De aarde kan het kapitalisme niet veel langer in stand houden en de omstandigheden voor werkende mensen en onderdrukten over de hele wereld worden steeds ondraaglijker. Er is een revolutie nodig om de samenleving op te bouwen die we nodig hebben: een socialistische samenleving die collectief en democratisch geleid wordt door de hele mensheid om te voorzien in de behoeften van de mensheid en de aarde. Het PRMI is een revolutionaire organisatie die zich inzet om de basis te leggen voor een massale revolutionaire partij in de VS. Zo’n partij, gebaseerd op militante klassenstrijd, is nodig om de reactie voor eens en voor altijd te stoppen. En omdat het kapitalisme een internationaal systeem is, hebben we een internationale strijd nodig. Ons project is aanwezig in 27 landen en heeft als doel om te helpen een wereldpartij op te bouwen die deze strijd kan leiden.
Waar wij voor staan:
- Een verenigd front van alle krachten van de werkende klasse om te vechten tegen de uiterst rechtse agenda van Trump, evenals tegen het kapitalistisch systeem als geheel. Vanuit de protesten bij de eedaflegging hebben we democratische massabijeenkomsten nodig om de basis te leggen en te discussiëren over programma, strategie en tactiek. De pro-Palestijnse solidariteitsbeweging, de arbeidersbeweging en vakbonden, en alle werkenden en jongeren die zich organiseren tegen uitbuiting en onderdrukking zullen hun krachten moeten bundelen met een gemeenschappelijk programma.
- Een onmiddellijk einde aan de genocide in Gaza en aan alle militaire financiering van Israël door de VS. Het militair-industrieel complex moet ontmanteld worden en die miljarden dollars moeten gebruikt worden om gratis universele gezondheidszorg, sociale huisvesting en een volledige transitie naar hernieuwbare energie te financieren. Er moet een einde komen aan de imperialistische betrokkenheid van de VS bij alle oorlogen in het buitenland, waaronder Oekraïne, Jemen, Syrië en Somalië.
- Een einde aan de inflatie en de torenhoge huisvestingsprijzen die het leven van alle arbeiders verslechteren. We hebben nodig:
- Een onmiddellijk federaal minimumloon van $30 en aanpassing van het loon aan de kosten van levensonderhoud (indexatie) voor alle werkenden.
- Prijscontroles op alle consumptiegoederen, democratisch beheerd door arbeiderscomités
- Een militante huisvestingsbeweging, georganiseerd in huurdersvakbonden om te vechten voor een federale huurstop
- Een grootschalig programma voor door vakbonden gebouwde sociale woningen, gratis en democratisch beheerd door gemeenschappen. Dit moet betaald worden door een belasting van 40% op het vermogen van miljardairs.
- Strijdbare door de achterban geleide vakbonden op elke werkplek om ons te verdedigen tegen de anti-vakbondsaanvallen van Trump en te vechten voor echte verbeteringen in onze levensstandaard.
- Gratis, universele gezondheidszorg van hoge kwaliteit voor iedereen.
- Gratis abortus op verzoek. We hebben een socialistische feministische beweging nodig in alle 50 staten om verdere aanvallen op reproductieve rechten te voorkomen en te vechten om reeds bestaande abortusverboden in te trekken. De beweging moet ook de distributie van abortuspillen coördineren om de toegang tot abortus voor alle mensen uit de werkende klasse te garanderen.
- Volledige wettelijke gelijkheid voor LGBTQAI+ personen, inclusief lichamelijke autonomie en gratis, universele genderbevestigende zorg. Personeel in bedrijfstakken als de gezondheidszorg en het onderwijs moet zich organiseren en aansluiten bij de transrechtenbeweging, en weigeren transfobe wetten uit te voeren, zoals toiletverboden en verboden op genderbevestigende zorg. De beweging tegen Trump moet verdedigingscomités van werknemers organiseren om te vechten tegen haatmisdrijven en aanvallen op de trans- en queergemeenschap.
- Het recht op permanent, legaal verblijf voor alle migranten in de VS. Xenofobie en deportaties dienen alleen om werkenden tegen elkaar te verdelen terwijl de kapitalisten ons allemaal blijven uitbuiten. De arbeidersklasse moet verdedigingscomités opzetten om zich te verzetten tegen deportaties.
- Maak een einde aan de militarisering en het politiegeweld dat onze gemeenschappen terroriseert, vooral zwarte buurten. De politie is een instrument van de kapitalistische staat en dient en beschermt ons niet. Gemeenschappen zouden democratisch georganiseerde verdedigingscomités moeten hebben die bestaan uit werkenden en die representatief zijn voor de gemeenschappen die ze dienen. Er moet gesneden worden in de politiebudgetten om de behoeften van de mensen te financieren.
- Schaf het zeer ondemocratische Hooggerechtshof af, dat momenteel door Trump en extreemrechts als wapenstok wordt gebruikt.
- Een arbeiderspartij in de Verenigde Staten, volledig onafhankelijk van de invloed van het bedrijfsleven en van beide partijen. Om echt voor onze belangen als werkende klasse te vechten, hebben we een eigen politieke organisatie nodig. Zo’n partij zou meer moeten doen dan alleen meedoen aan verkiezingen; ze zou de klassenstrijd op nationaal niveau kunnen leiden en organiseren en echte overwinningen behalen.
- Een revolutie om het kapitalisme internationaal omver te werpen, waarbij de rijkdom en hulpbronnen van de samenleving in collectief, democratisch eigendom van de werkende klasse worden gebracht. De grondstoffen, technologie en wetenschap die we bezitten hebben het potentieel om het menselijk leven volledig ten goede te veranderen en het leven van iedereen te verbeteren. Alleen door een socialistische revolutie kunnen deze rationeel gebruikt worden door middel van democratische planning. Zo’n maatschappij kan een einde maken aan de onderdrukking en uitbuiting waar we mee te maken hebben en de volledige ontwikkeling en creativiteit van iedereen mogelijk maken.
