Het gaat niet de goede kant uit met de wereld. Dat weten we al een tijdje. De ene crisis volgt razendsnel de andere op. De gevolgen van deze crisissen worden alsmaar harder voor meer en meer mensen. Rampscenario’s die gedurende generaties slechts in fictie voorkwamen, worden ons nu voorgespiegeld als reële mogelijkheden voor onze toekomst. Zo kan het niet langer doorgaan, is een gevoel dat breed aanwezig is. Maar wat doe je eraan? Op die vraag is dringend een klaar en duidelijk socialistisch antwoord nodig. 1 mei is de dag bij uitstek om stil te staan bij de vraag welke wereld we willen voor onszelf en de volgende generaties.
Iets aangepast artikel door Bart Vandersteene (LSP/PSL – ISA België)
We verliezen aan een snel tempo koopkracht. Voor wie nog een financiële buffer had en zich veilig voelde, valt die zekerheid snel weg. In 2021 liep 20% van de bevolking risico op armoede en sociale uitsluiting. De torenhoge inflatie zorgt voor een echte aanslag op de koopkracht en het welzijn van een nog veel grotere groep. Voor wie reeds in armoede leefde, is het doffe ellende.
Er zijn niet alleen verliezers in deze crisis, maar ook enorme winnaars. Ze zijn met niet veel, maar ze winnen elke dag de jackpot. De energiereuzen profiteren als nooit tevoren. De energieprijzen gaan door het dak terwijl heel wat energieproductie niet duurder werd. De extra winsten die de bedrijven daarmee boeken worden ‘overwinsten’ genoemd. Het Internationaal Energie Agentschap rekende voor dat die ‘overwinsten’ in 2022 alleen al in Europa tot 200 miljard euro kunnen oplopen, of een kleine 2.000 euro per gemiddeld Europees gezin van 4. Dat zijn nog maar de overwinsten.
Zo kan het niet verder
Voorstellen en maatregelen als een BTW-verlaging op energie of zelfs een prijsblokkering zijn nuttig en welkom. Het blijven tegelijk echter pleisters op een etterende wonde, waarbij de wortels van het probleem intact blijven. Wie al eens onkruid wiedt in de tuin, weet dat dit slechts tijdelijk soelaas biedt indien de wortels niet worden verwijderd. De FNV en de vakbeweging moeten pleiten voor harde noodmaatregelen en als de politiek niet wil meewerken, dan moet dat via acties en stakingen worden afgedwongen.
Noodmaatregelen
Koopkracht beschermen, betaalbaar en kwaliteitsvol wonen garanderen, massaal investeren in onderwijs en sociale voorzieningen vergen noodmaatregelen, zoals:
- Een volledig herstel van de index met controle van de werkende klasse op de berekening ervan. Bij elke overschrijding van de index moeten alle lonen en uitkeringen onmiddellijk stijgen.
- Een verhoging van het minimumloon tot 15 euro per uur of 2470 euro bruto per maand en 1500 euro minimumpensioen voor iedereen.
- Een plan van massale publieke investeringen in het uitbreiden en gratis maken van openbare diensten als openbaar vervoer, kinderopvang, onderwijs, gezondheidszorg …
- De nationalisatie van de volledige energiesector, zowel voor onze portemonnee en een groene transitie!
- Het bevriezen van alle huurprijzen en de massale publieke bouw van kwaliteitsvolle sociale huisvesting om de vastgoedmarkt niet aan huisjesmelkers en speculanten over te laten.
- Het in publieke handen brengen van de financiële sector zodat de gemeenschap zicht heeft op alle geldstromen en de beschikbare middelen geïnvesteerd worden in wat maatschappelijk nodig is.
1 mei moet terug dag van strijd worden
Op een dag als 1 mei moeten zulke eisen centraal staan. Als we de traditie van 1 mei vandaag nog kennen, is het omdat een internationale dag van strijd door alle werkenden voor gedurfde eisen zo krachtig is. Dat is hoe we de achturendag afdwongen. Het internationale karakter van de actiedag ondermijnde het argument van de ‘concurrentiepositie’ die ook toen door de bazen werd gebruikt. Vandaag moet 1 mei terug een dag van actie en strijd zijn voor de koopkracht en de toekomst van de werkende klasse. Tegenover hun wereld van oorlogen, pandemieën, tekorten en ellende plaatsen we een internationaal socialistisch alternatief.
1 mei mag niet herleid worden tot een feestje, met brood en spelen (zoals dat helaas in Utrecht het geval was). Niet dat het niet gezellig mag zijn, maar om iets af te dwingen is er strijd nodig. De socialistische beweging heeft nood aan actieve mobilisatie rond een programma dat hoop op een betere toekomst in zich draagt. Met een PR-momentje voor regeringspartijen staan we geen stap verder.
De kapitalistische elite wil ons doen geloven dat er geen alternatief bestaat op hun systeem. Maar dat is niet waar. De samenleving kan worden georganiseerd op basis van solidariteit in plaats van concurrentie, ten dienste van iedereen in plaats van een kleine elite, op basis van gelijkheid in plaats van gebaseerd op discriminatie en uitbuiting. Zo’n wereld, een socialistische wereld, is een noodzaak. Op 1 mei zeggen wij luid en duidelijk dat een socialistische wereld ook mogelijk is. Daar komen we wereldwijd voor op. Sluit je daarom nu aan bij Socialistisch Alternatief!
