Een dieptepunt in de Nederlandse politieke geschiedenis: Tweede Kamerleden van regeringspartijen die weglopen bij een stemming over een loonsverhoging voor de zorgsector. Tweede Kamerleden die een paar dagen later de loonsverhoging blokkeerden toen ze een voldoende aantal hadden gemobiliseerd. De regeringspartijen proberen daarmee een loongolf in de publieke sector te voorkomen…, miljarden voor bedrijven. OK, maar loonslaven moeten wel hun plek in de samenleving kennen.
Artikel door Pieter Brans, Amsterdam
De politiek in Nederland staat tegenover de Coronacrisis, de economische crisis en de klimaatproblemen. En de resultaten zijn bedroevend. Veel mensen verwachten een wijziging van het neoliberale regeringsbeleid. Maar die komt er niet. Het kabinet Rutte III ziet het als zijn neoliberale taak om de barrières voor het grote bedrijfsleven in de samenleving zoveel mogelijk te slechten, zodat zij niet worden gehinderd in hun streven naar winst.
Natuurlijk veranderen de Corona-crisis en de economische crisis daar wel iets aan. Het is de job van Rutte III om zoveel mogelijk af te rekenen met de hindernissen van de pandemie en om de economische crisis voor bedrijven te verzachten, zodat hun winststreven zo min mogelijk wordt gehinderd.
Corona moest vanzelfsprekend worden ingedamd. De eerste blunder op dat terrein was de afwezigheid van een vaccin. De ontwikkeling daarvan werd afbesteld na het uitdoven van de SARS crisis in 2003. Het bedrijfsleven zag er toen geen winst meer in geen ministerie dat voor de ontwikkeling wilde betalen destijds. 17 Jaren zijn er geweest om een vaccin te ontwikkelen en te produceren. Voorlopig tasten we in het duister op dit punt.
De lockdown in maart kwam te laat en het was een idee dat nog stamde van de pestbestrijding in de MIddeleeuwen. Maar onder de omstandigheden was het niet het slechtste idee. De narigheid ontstond toen de lockdown werd opgeheven, niet verrassend, als één van de eersten voor de luchtvaartindustrie. Geen sociale afstand, maar wel safe door ventilatiesytemen en hé, mondkapjes. Die haalden toch niets uit?
Toen kwamen ook de economische uitglijers. Dat de overheid bijsprong in het geval van verlies van inkomen was niet meer dan logisch. Minder logisch was dat de grootste bedragen gingen naar Booking.com, KLM en de NS. De eerste twee behoren tot de grootste verlieslaters van banen en van de laatste moet dat nog blijken.
Het kabinet moet zorgen dat het met de Corona niet uit de hand loopt. Maar het beleid was vooral; De grote bedrijven moeten de economische crisis overleven en de kleinere moeten vooral zichzelf maar zien te redden. Een visie op de toekomst heeft het kabinet absoluut niet. Daar is Rutte zelfs trots op; hij houdt niet van “visie”. Kan zijn, maar het doorrommelen met Corona, de economie en het klimaat, dat gaat geen gewenste toekomst opleveren…
Voor de werkenden is het kabinet tot geen enkele actie te bewegen. Zij moeten werkloosheid, loonsverlaging en mindere arbeidsomstandigheden maar als een gegeven accepteren. En heb je als werkende extra problemen, zoals een slechte gezondheid, de verkeerde sekse, de verkeerde culturele achtergrond, ben je laagbetaald, dan moet je dat toch vooral zelf oplossen. Het klassenkarakter van de samenleving is in de afgelopen maanden glashelder geworden.
Dat is het meest zichtbaar in de gezondheidszorg. Maar ook het in het onderwijs en zelfs bij kantoorpersoneel. Het thuiswerken wordt daar als een nieuwe zegen neergezet terwijl het in de meeste gevallen betekent dat de werknemer het aan de keukentafel maar moet zien te redden. Aan de beroerde arbeid- en woonomstandigheden in de slachterijen wordt niets gedaan.
Na een half jaar Corona is er weinig gebeurd aan de voorbereiding op de periode na de lockdown. Het personeelstekort in de zorg is niet opgelost, er is meer persoonlijk beschermingsmateriaal, maar niet genoeg. De bejaardenzorg is niet voorbereid op een nieuwe golf, het onderwijs staat met de handen in het haar bij de heropening, in de horeca doen veel bedrijven hun best maar zijn er ook sterk negatieve uitschieters, de openen van Europa voor vakantiereizen heeft niet goed uitgepakt, de culturele sector krijgt een lange serie klappen, werkgevers proberen her en der al het dalen van de winsten op de lonen van de arbeiders te verhalen. Het nieuwe normaal is vooral verhoogde uitbuiting en meer armoe.
Werkende mensen hebben geen andere keus dan zich te organiseren om de werkgevers gezamenlijk tegemoet te treden en elkaar onderling te helpen. Voor de verdediging van sociale belangen zijn strijdbare arbeidersorganisaties nodig. Om te beginnen moeten er acties tegen gedwongen ontslagen worden opgetuigd. De acties voor een minimumloon van 14 Euro moeten versterkt. De acties in de sectoren zorg en onderwijs begin september moeten echt worden doorgezet tot er successen zijn geboekt. Het organiseren van defensieve acties zal op den duur ook offensieve acties mogelijk maken.
Een socialistische visie is de sleutel om uit dit kapitalistische moeras te raken. Dat lost niet meteen alle problemen in 1 klap op. Maar het zou werkende mensen in staat stellen om een begin te maken met daadwerkelijke oplossingen op het gebied van Corona, klimaat en de economie.
