Als gevolg van de Covid-19 pandemie heeft de Chinese staat sinds april strenge lockdowns opgelegd aan universiteits- en schoolcampussen. In augustus kondigde het ministerie van Onderwijs een gedeeltelijke versoepeling aan van de regels voor het nieuwe semester dat op 1 september begon. Maar veel scholen gingen door met harde lockdowns, met strenge controles en veiligheidsagenten die de uitgangen blokkeerden. Dit gaf in verschillende regio’s aanleiding tot aanzienlijke studentenprotesten. Onderstaand artikel is in oktober geschreven.
Door Hong Liuxing (红流星) chinaworker.info
Universiteiten in heel China zitten nog steeds in lockdown. 37 miljoen studenten in het hele land mogen hun campussen niet verlaten, officieel om de verdere verspreiding van de pandemie te voorkomen. Er zijn protesten uitgebroken op campussen in verschillende delen van het land. Onder repressieve omstandigheden hebben Chinese studenten hun moed getoond tegenover het totalitaire bewind.
Om de kritiek in te dammen, maakt de CCP-dictatuur propaganda over het “verslaan” van de pandemie en de economische crisis, maar deze beweringen worden tegengesproken door de aard van de eisen van de studenten: tegen de ondraaglijke hygiënische omstandigheden van de slaapzalen, tegen het gebruik van ‘gootolie’ [bakolie die uit afval wordt gerecycled] in de kantine van de campus, tegen het verhogen van de waterprijzen en het beperken van de al beperkte doucheruimtes voor studenten. Het huidige onderwijsstelsel spaart de jongeren niet, terwijl de overheid miljarden heeft om bedrijven en lokale overheden te redden nadat deze miljoenen werkenden hebben afgedankt.
Vijf eisen
Studenten van Dongguan tot Hefei hebben protesten georganiseerd tegen de draconische beperkingen van de campusautoriteiten, waarbij ze een reeks vijf eisen hebben aangenomen, met onder meer verzet tegen de torenhoge water- en elektriciteitskosten, tegen het verbod op afhaalmaaltijden en tegen de verkorting van de internetgebruiksduur. Dit is veelzeggend: het gebruik van “vijf eisen” is een kenmerk geworden van protest in China en is direct overgenomen van de massale strijd in Hongkong van vorig jaar, ook al varieert de inhoud van de eisen.
De laatste eis van de studenten doet denken aan de oproep voor democratie in Hongkong: er wordt aangedrongen op de democratische verkiezing van de studentenafgevaardigden om te onderhandelen en te vechten voor de eisen van de studenten. De autoriteiten hebben de studentenleiders zoals voorspeld beschuldigd van “buitenlandse invloed”. Een hashtag op Weibo [China’s meest populaire sociale mediaplatform] met betrekking tot de protesten werd meer dan 150 miljoen keer gelezen alvorens de censuur kon ingrijpen. Met deze korte uitbarstingen van verzet heeft het studentenprotest zich als een lopend vuurtje over het hele land verspreid.
De grootste aanval op de studenten was de inkorting van hun nationale vakantieweek van zeven dagen tot slechts één. 2000 studenten van de Tengzhou hogeschool in de provincie Shandong betoogden tegen deze maatregel. Dit versterkte het verzet tegen de toenemende dagelijkse repressie door het regime.
Deze betogingen mogen niet worden onderschat. Ze vertegenwoordigen een diepe ontevredenheid en een woede onder de jongeren tegen het dictatoriale kapitalistische systeem en de druk die het op hen als toekomstige werkers uitoefent. Zelfs de middelbare scholieren verheffen dapper de slogan “Vecht tot de dood, geef ons vakantie terug”, en schrijven in hun oproepen tot mobilisatie dat “we te lang hebben gezwegen” en dat “onderdrukking nooit kan ingetoomd worden door onderwerping.” Beroemde frasen die naar Mao verwijzen, zijn eveneens populair: “Overal waar er onderdrukking is, zal er verzet zijn.”
Het jongerenprotest is ook verbonden met de strijd bij Jasic in 2018, toen ongeveer 60 linkse studenten de staking van arbeiders voor het recht op een onafhankelijke vakbond in Shenzhen ondersteunden. Een veel bredere laag studenten volgde de strijd op de voet, zonder directe betrokkenheid wegens de extreme repressie. Er was een radicalisering van de woede tegen de rijken en machtigen.
Besparingen
De rechten van studenten worden vaak aan banden gelegd, het onderwijsstelsel onder het kapitalisme probeert immers om volgzame werknemers te creëren voor de toekomstige winsten. Extreme niveaus van controle aan de universiteiten zijn een uitdrukking van de reële angst van de CCP, zeker nu de tegenstellingen van het door de staat geleide kapitalisme onbeheersbaar dreigen te worden.
De nieuwste golf van aanvallen op de levensstandaard van mensen omvat een besparing van 9,8% of 13,7 miljard yuan op het onderwijsbudget voor 2020, waardoor ongetwijfeld meer gezinnen afhankelijk worden van het peperdure systeem van privaat onderwijs, waarbij ouders gemiddeld 120.000 yuan per jaar uitgeven in een land waar meer dan 600 miljoen mensen met minder dan 12.000 yuan per jaar moeten rondkomen. Deze schandalige ongelijkheid wordt nog verergerd door ondergefinancierde scholen, waardoor er voor veel werkenden niets anders opzit dan een toekomst van werken in sweatshoptoestanden aan lage lonen. Dit geldt voor de dienstensector en zelfs voor de technologiesector, niet alleen voor de beruchte Chinese fabriekssweatshops.
Studenten kunnen de strijd tegen de besparingen en de stijgende prijzen niet alleen winnen; het hele systeem van het kapitalisme onder leiding van het CCP is schuldig. Veel van de 8,7 miljoen studenten die dit jaar naar verwachting afstuderen, zullen geen werk vinden. Dezelfde geest van verzet zou gericht moeten zijn tegen de enorme ongelijkheid die de kapitalistische samenleving kenmerkt.
De moed van de studentenprotesten zou werkenden moeten inspireren om actie te ondernemen en hun belangen te verdedigen tegen de massaontslagen en loonsverlagingen die de bazen en de staat doorvoeren. Alleen via de arbeidersklasse, die in het centrum van de productie onder het kapitalisme staat, kan het systeem van onderdrukking worden verslagen.
De staat is al in het tegenoffensief gegaan, waarbij de schoolautoriteiten vaak worden gesteund door de politie. De zogenaamde ‘leiders’ worden opgepakt en de protesten worden neergeslagen. Het is een bekend patroon van de CCP-autoriteiten om in eerste instantie enkele gedeeltelijke toegevingen te doen om een beweging onschadelijk te maken, maar dan repressief op te treden tegen degenen die zij identificeert als ‘agitatoren’. Dit zal echter niet het einde van het protest zijn. China heeft een lange geschiedenis van studentenprotesten die op hun beurt de massastrijd van werkenden en zelfs revolutionaire bewegingen op gang brachten, zoals in 1919 en 1989. De CCP-dictatuur is om deze reden bijzonder nerveus over het jongerenprotest. De recente protesten en hun nationale aantrekkingskracht zijn als de eerste bevingen voor een aardbeving, ze zijn een teken dat er een enorme massale strijd op komst is.
