De meest radicale lagen in en rond het Vlaams Belang scharen zich resoluut achter de voortvluchtige militair Jurgen Conings. Duizenden onder hen werden lid van online steungroepen, enkele honderden kwamen fysiek de straat op. Het Vlaams Belang doet er alles aan om naar buiten toe een beetje afstand te bewaren. Tegelijk surft de partij bewust op het gevoel van verzet tegen het systeem dat leeft in die steungroepen.
Een artikel van www.blokbuster.be (onderdeel van ISA België)
Dat een militair zich tegen de eigen organisatie en meer algemeen tegen de samenleving keert, is een uitdrukking van vervreemding: hij voelde zich steeds minder verbonden met de maatschappij. Het is op dat gevoel dat steungroepen voor Conings inspelen en een breed gehoor vinden. De woede is begrijpelijk. Om met woede iets nuttig te doen, is het echter nodig om te begrijpen wat er juist fout loopt, hoe dat komt en wat er aan kan gedaan worden. Daar wringt het schoentje bij zowel extreemrechts als de steungroepen voor Conings – met heel wat overlappingen tussen beiden.
Een deel van de huidige woede keert zich tegen virologen als Van Ranst, die nochtans slechts een boodschapper is van wat de gezondheidscrisis betekent. De pandemie is niet de schuld van virologen en zou dus ook niet verdwijnen als één of meerdere virologen van het toneel verdwenen. De beperkende maatregelen en het geklungel in de aanpak van de pandemie, de voornaamste redenen waarom velen het geduld verliezen, zijn het resultaat van een falend beleid. Het op winst gerichte systeem verhindert een planmatige aanpak waarbij meteen alle beschikbare middelen gemobiliseerd worden om de pandemie klein te krijgen.
Massale publieke investeringen in testcapaciteit, in zorg en een door de gemeenschap gecontroleerde farmaceutische sector hadden ons wereldwijd al lang uit die corona-miserie getrokken. Waarom is daar niets van in huis gekomen? Niet omdat een twitterende professor uit Leuven het niet zou willen, maar omdat de winstzucht van het kapitalisme een planmatige benadering verhindert.
Wantrouwen in de vaccins is vaak ingegeven door een gebrek aan vertrouwen in de farmamultinationals en de grote aandeelhouders die het daar voor het zeggen hebben. Dat wantrouwen is begrijpelijk: die multinationals kijken enkel naar de eigen winsten en niet naar de volksgezondheid. De technologische en wetenschappelijke mogelijkheden worden gehinderd door de winstzucht. Het maakt bovendien democratische controle onmogelijk. Hoog tijd om de sector in publieke handen te nemen onder controle van het personeel en de gemeenschap!
Een vaak terugkerend aspect van de woede die ook Conings naar voren bracht, is racisme tegen migranten. Dat vertrekt doorgaans van de toename van sociale spanningen, die eigen zijn aan de afbouw van de sociale zekerheid en de openbare diensten de afgelopen decennia. Een groeiende groep valt uit de boot, wat ook tot onzekerheid leidt bij wie (nog) niet uit die boot valt maar de druk voelt toenemen. Wie is verantwoordelijk voor die sociale achteruitgang? Zijn het de vluchtelingen die naar hier kwamen of de politici die in naam van de neoliberale dogma’s elke sociale bescherming op de schroothoop probeerden te gooien?
De voorbije decennia werd een kleine toplaag superrijk, terwijl gewone werkenden geconfronteerd worden met armoede, onhoudbare werkdruk en gebrek aan ondersteuning door openbare diensten. Niet de migranten of vluchtelingen zorgen daarvoor, maar de inhaligheid van een kleine groep superrijke kapitalisten. Als de sociale zekerheid niet verder afgebroken is, komt dit door de arbeidersbeweging met onder meer de vakbondsacties van de afgelopen jaren. Voor een antwoord op de sociale spanningen kan dus beter in die richting gekeken worden in plaats van naar diegenen die zich al jarenlang uitspreken tegen vakbondsacties…
Het argument dat migranten naar hier komen om van onze sociale zekerheid te genieten, staat trouwens in schril contrast met de afbouw van die sociale zekerheid de afgelopen jaren. Moest dat echt de reden zijn waarom mensen naar hier komen, dan waren ze vooral in de jaren 1960 en 1970 gekomen, voordat de neoliberale kaalslag toesloeg. De waarheid is dat vluchtelingenstromen de afgelopen jaren alles te maken hadden met de onhoudbare situatie in de landen van oorsprong van die migranten. Oorlogen en neokoloniale plunderingen, versterkt door klimaatveranderingen, laten veel mensen geen andere optie dan alles achterlaten om elders een toekomst te zoeken. In extreemrechtse kringen heerst er meer begrip voor de trauma’s waarmee soldaten uit oorlogsgebied terugkomen, dan voor die van de gewone bevolking in dezelfde landen.
Extreemrechts probeert zich voor te doen als een tegenstander van het systeem. Het steeds meer ondermijnde politieke establishment ziet met lede ogen aan hoe het steun verliest terwijl extreemrechts in de peilingen en verkiezingen kan scoren. Maar hoe anti-systeem is extreemrechts eigenlijk? Het wordt groot op basis van racisme dat in de markt gezet is door de traditionele partijen die de verantwoordelijkheid voor hun falen inzake sociaal beleid steeds weer naar bepaalde bevolkingsgroepen proberen door te schuiven in een klassieke verdeel-en-heerspolitiek. Het schopt naar beneden, naar de zwaksten in de samenleving, om te vermijden dat de gewone bevolking allemaal samen terugvecht naar boven. Dat is altijd de benadering van extreemrechts geweest. Eens de fascisten in Italië en Duitsland aan de macht waren, gooiden ze al hun antikapitalistische retoriek overboord om de belangen te dienen van diegenen die hen financierden: het voornamelijk industriële grootkapitaal. De lonen daalden, de werkdruk steeg en zich organiseren op de werkvloer werd verboden. Waar hedendaags extreemrechts de afgelopen jaren aan de macht kwam, voerde het eveneens een asociaal beleid. Aanvallen op de pensioenen, afbouw van openbare diensten, privatiseringen … Dat is wat de FPÖ (Oostenrijk) of de Lega (Italië) deden. Anti-systeem kan je het niet noemen, extreemrechts is een meer gewelddadige uitdrukking van het kapitalistische systeem.
Wie het systeem echt wil bestrijden, moet eerst en vooral nagaan wie het voor het zeggen heeft. Dat zijn niet de migranten of de gewone werkenden. Het zijn de superrijken die zelfs op basis van een pandemie nog rijker worden. Die kleine elite kan rekenen op politieke marionetten in alle traditionele partijen. Een jaar na het begin van de pandemie en het applaus voor de zorg en de essentiële werkenden, leggen ze een loonnorm op die onze inkomens in de diepvries steekt terwijl het leven steeds duurder wordt. Ze weigeren om de zorg en andere essentiële sectoren te herorganiseren op basis van wat nodig is. Het gebrek aan respect voor de werkende klasse is niet zozeer een persoonlijke kwestie. Het is een uitdrukking van de heersende logica die ze aanvaarden en uitdragen. Die logica wordt bepaald door de machtigen op aarde, niet door één of andere samenzwering maar door de wijze waarop het productieproces georganiseerd is onder het kapitalisme.
Het systeem bestrijden, gebeurt niet door frustraties te uiten en naar beneden te schoppen. De greep van een handvol kapitalisten kan doorbroken worden indien de werkende klasse, de overgrote meerderheid van de bevolking, zich organiseert en eengemaakt in actie komt om verandering af te dwingen. Ons sterkste wapen is ons aantal en onze mogelijkheid om als werkenden alles plat te leggen. Het zijn wij die alles doen draaien, en dus kunnen wij ook alles verlammen. Dat is wat een staking betekent. Het doet de kapitalisten pijn op de plaats waar ze het gevoeligst aan zijn: hun portemonnee. Van daaruit kan de basis gelegd worden voor een andere samenleving waarin de beschikbare rijkdom op democratische wijze wordt ingezet voor de behoeften van de bevolking. Zo’n socialistische maatschappij zou een echte breuk met het kapitalistische systeem betekenen. Racisme en andere vormen van verdeeldheid onder de werkende klasse zijn obstakels in de opbouw van een krachtsverhouding om tot een andere samenleving te komen.
Extreemrechts is niet anti-systeem, het wordt groot als schimmel op een rot systeem. Het zit volledig in de logica van het systeem en werpt zich op als een meer brutale en zelfs gewelddadige verdediging ervan. Van racisme over steun aan oorlogen tot verzet tegen vakbondsacties: telkens weer staat extreemrechts aan de verkeerde kant van de barricaden. Extreemrechts is een obstakel voor de strijd voor maatschappijverandering. Daarom is actief antifascisme zo noodzakelijk!
Blokbuster (onderdeel van ISA België) staat voor:
- Eenheid van jongeren en arbeiders, Belgen en migranten
- Stemrecht voor migranten op gemeentelijk, nationaal en Europees vlak
- Stop politiepesterijen tegen migranten
- Een einde aan de privatiseringen van de openbare diensten en de afbraak van de dienstverlening. Uitbreiding van de diensten en het personeelskader met volwaardige contracten en aanwervingsmogelijkheden voor migranten.
- Pak de multinationals aan, niet de vluchtelingen. Stop de uitwijzingen. Papieren voor iedereen.
Een einde aan iedere vorm van racisme, seksisme en discriminatie. - Degelijke jobs voor iedereen! 32-urenweek zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen. Degelijke contracten. Stop de uitputtingsslag van de flexibiliteit.
- Goede en betaalbare woningen voor iedereen (een massaal programma van sociale woningbouw en stadsrenovatie).
- Gratis en degelijk onderwijs op alle niveaus. Gratis taalonderwijs. Vrije schoolkeuze, ook voor migranten.
- Voor een socialistische maatschappij waarin niet langer geproduceerd wordt voor de winsten van enkelen, maar voor de behoeften van iedereen.
