Wat betekent de mobilisatie in Rusland voor de oorlog in Oekraïne?

President Poetin heeft de wereld opnieuw geschokt met zijn tv-uitzending aan de Russische bevolking waarin hij de ‘gedeeltelijke mobilisatie’ van troepen aankondigde om naar Oekraïne te sturen, in wat officieel nog steeds geen ‘oorlog’ wordt genoemd.

Door Walter Chambers (Socialistisch Alternatief in Rusland)

De kern van zijn toespraak kwam erop neer dat de ‘speciale militaire operatie’ bedoeld was om de Donbas te bevrijden van het ‘neonazistische regime’ en om ‘de soevereiniteit en territoriale integriteit van Rusland te verdedigen’. Verder zei hij dat Kiev positief stond tegenover onderhandelingen, maar dat de westerse mogendheden vastbesloten waren Rusland te verzwakken, op te splitsen en te vernietigen. Hij sprak over de duizend kilometer lange frontlijn waarop de Russische strijdkrachten het moeten opnemen tegen “de hele militaire machine van het collectieve Westen” en over hooggeplaatste NAVO-vertegenwoordigers die overwegen om “het gebruik van massavernietigingswapens – kernwapens – tegen Rusland toe te staan”. Hij waarschuwde dat zij moeten begrijpen dat ook Rusland over dergelijke wapens beschikt en ze zal gebruiken als de territoriale integriteit van Rusland in twijfel wordt getrokken.

Nieuwe protesten

Veel Russen verkeerden die dag in shock en paniek. Binnen enkele minuten waren alle zitplaatsen in vliegtuigen en bussen vanuit Rusland verkocht, vaak tegen tien keer de normale prijs. Door de sancties zijn er slechts naar een handvol landen internationale vluchten. Aan de Finse, Georgische en zelfs Mongoolse grenzen vormden zich rijen auto’s van tientallen kilometers lang. Google-zoekopdrachten over hoe je armen en benen kan breken, piekten.

Na een terugslag door slecht leiderschap en massale repressie na het begin van de oorlog, waren er in heel Rusland nieuwe anti-oorlogsprotesten. Niet op de schaal van die van begin maart, maar niettemin significant. Ze zijn ook van een ander karakter – de helft van de deelnemers aan de eerste protesten waren vrouwen, nu is dat aandeel toegenomen omdat moeders, zussen en grootmoeders zich zorgen maken over hun mannen en (klein)kinderen.

Veel troepen uit het notoir autoritaire Tsjetsjenië hebben al in Oekraïne gevochten, maar zijn niet bijzonder effectief geweest. De Oekraïners noemen hen ‘TikTok troepen’ die meer geïnteresseerd zijn in het filmen van actie. Naar verluidt hebben zij zware verliezen geleden.

Woensdagavond kondigde een groep vrouwen in Grozny, de Tsjetsjeense hoofdstad, een protest aan tegen de nieuwe mobilisatie. Ze werden snel gearresteerd. De autoriteiten dreigden al hun mannelijke familieleden naar het front te sturen. Binnen enkele uren riep de campagne ‘mannen tegen de mobilisatie’ op tot een protestactie na het vrijdaggebed. Krijgsheer-dictator Ramzan Kadyrev zag zich gedwongen verdere mobilisatie af te gelasten met het argument dat Tsjetsjenië al “zijn deel heeft gedaan”.

Elders in de Russische Kaukasus blokkeerden mannen in Dagestan een snelweg als reactie op de dreigende mobilisatie. In de naburige republiek Karbadino-Balkarië verzamelden vrouwen zich op het centrale plein van de hoofdstad om de burgemeester van de stad uit te schelden toen hij hen probeerde te overtuigen van de noodzaak van mobilisatie.

Er was een golf van aanvallen met molotovcocktails tegen wervingscentra en stadsgebouwen in heel Rusland, zelfs op de Krim.

De protesten die zich woensdagavond over meer dan 30 steden verspreidden, waren begrijpelijkerwijs het sterkst in de grote steden Sint-Petersburg en Moskou. Bijna 1400 mensen werden gearresteerd en kwamen snel voor de rechter, waar velen tot 15 dagen gevangenisstraf kregen. Schandalig genoeg stonden in Moskou militaire rekruten op politiebureaus te wachten om oproepingspapieren te overhandigen aan gearresteerde mannen. Zaterdag waren er nieuwe protesten, waarbij bijna duizend arrestaties zijn verricht.

In regio’s die voornamelijk worden bevolkt door niet-etnische Russen, zoals Boerjatië, dat al onevenredig veel troepen naar Oekraïne heeft gestuurd en veel meer dodelijke slachtoffers telde, probeert het regime de mobilisatie nog verder op te voeren. Mannen worden midden in de nacht bezocht of van hun werk gehaald met slechts een paar uur om zich klaar te maken. Mensenrechtengroeperingen in de republiek zeggen dat zij duizenden oproepen krijgen voor hulp en advies.

Terugtocht dringt nieuwe tactiek op

Deze verandering in de manier waarop het Kremlin de oorlog voert, door niet langer te vertrouwen op contractuele en professionele soldaten, en de aankondiging dat er referenda worden gehouden in de bezette regio’s van Oekraïne, is een reactie op de dramatische tegenslagen die het vanaf medio september in Oekraïne heeft geleden.

Het lijkt erop dat de gedemotiveerde en gedemoraliseerde Russische troepen zich bij de eerste opmars van de Oekraïense troepen, die gemotiveerd zijn om de bezetting te stoppen, gewoon overgaven en massaal de aftocht bliezen. Binnen enkele dagen stonden de Oekraïense troepen al aan de rand van de regio Loehansk. De Russen lieten volgens Oekraïense schattingen tanks, pantservoertuigen en ander belangrijk materieel ter waarde van meer dan 600 miljoen dollar achter.

Westerse commentatoren maken soms opmerkingen over de sterke motivatie van de Oekraïense troepen in tegenstelling tot het Russische leger, dat lijdt aan “endemische corruptie, een laag moreel en slecht leiderschap, met een tekort aan individueel initiatief en commandanten die zeer onwillig zijn om persoonlijke verantwoordelijkheid te nemen”. [Atlantic Council]. Maar een overweldigende meerderheid schrijft de overwinning van Oekraïne toe aan de levering van hoogtechnologische wapens zoals HIMARs.

Het lijdt geen twijfel dat dergelijke wapens een rol spelen. Maar een evenwichtiger beeld wordt gegeven door de publicatie ‘KharkivToday’ een maand voor de Oekraïense opmars. Daarin wordt erop gewezen dat er op dat moment in de regio Kharkiv slechts één HIMAR was, die zeer effectief was geweest bij het aanvankelijk vernietigen van Russische wapenvoorraden. Maar de HIMAR-commandant wees erop dat “de Russen zich zeer snel aanpasten aan het nieuwe wapen dat de partners aan Oekraïne hadden gegeven, door hun wapenvoorraden verder terug te trekken in bezet gebied”.

Even belangrijk is de stemming onder de plaatselijke bevolking. Er is natuurlijk een kleine laag die bereid is mee te werken en soms zelfs de bezetting te steunen. Maar daartegenover staat een zich sterk ontwikkelende partizanenbeweging die naar verluidt alleen al in de regio Cherson minstens 19 moordpogingen op pro-Russische bestuurders heeft ondernomen. Pamfletten en oproepen aan Russische soldaten zijn schering en inslag. Bij gebrek aan een bewuste klassenpositie zijn sommige oproepen grove doodsbedreigingen, maar er zijn ook oproepen tot overgave met QR-codes om uit te leggen hoe dat moet. ‘KharkivToday’ toonde een foto van een flyer waarop Russische soldaten worden gewaarschuwd dat Oekraïense partizanen de traditie van hun grootvaders voortzetten door vijandelijke troepen in bezet gebied te vernietigen.

Rusland heeft effectief de controle verloren over de delen van de regio Charkov die het in maart heeft bezet en komt opnieuw onder druk te staan in de Donbas, en met name in de zuidelijke regio Cherson.

Reactie van de harde lijn

Nadat Rusland zich in het late voorjaar noodgedwongen had teruggetrokken uit de omgeving van Kiev en de stad Charkov, leek het, zij het tergend langzaam, vooruitgang te boeken in de Donbas. In de loop van de zomer heeft de Russische publieke opinie zich rond de militaire operatie geconsolideerd, met een groeiende steun in de opiniepeilingen. Tegelijk lijkt het erop dat de steun voor de harde oorlogsstokers niet is toegenomen.

Toen de heldhaftige eerste anti-oorlogsprotesten noodgedwongen stilvielen, verstomden ook de oppositiestemmen binnen de heersende elite. Mensen als premier Mikhail Mishustin en burgemeester Sergey Sobyanin van Moskou, die de oorlog zogenaamd slechts schoorvoetend steunen, gaven helemaal geen commentaar. Bij de verkiezingen voor regionale gouverneurs begin september, waarbij de drie in het systeem ingebedde ‘oppositiepartijen’, waaronder de zogenaamde communisten, de oorlog allemaal steunden, won het regerende Verenigd Rusland alle regio’s. Maar de laatste dag van de verkiezingen viel samen met het nieuws van de aftocht in Oekraïne.

De grootste voorstanders van de oorlog waren woedend, vooral omdat het Kremlin en de officiële nieuwszenders de zaken nog steeds voorstelden alsof alles volgens plan verliep. Pro-oorlog commentatoren gingen tekeer op sociale media, en bekritiseerden vaak de militaire campagne op de staatsmedia.

Igor Girkin (Strelkov), een bijzonder onaangename voormalige militair, KGB en extreemrechtse huurling die de overname van de Krim in 2014 en de eerste militaire interventies in Donbas leidde, merkte op: “We hebben al verloren, de rest is slechts een kwestie van tijd”. Een andere, Zakhar Prilepin, merkte op: “De gebeurtenissen in de buurt van Charkov kunnen met recht een catastrofe worden genoemd”. Zij verwijten het Kremlin en de militaire autoriteiten incompetentie en hebben de hele week volledige mobilisatie geëist.

Ook politieke ‘zwaargewichten’ zoals voormalig president (en vermeend liberaal) Dmitri Medvedev, rechtvaardigen op agressieve wijze het gebruik van kernwapens en suggereren dat Rusland hierna Moldavië en Kazachstan zal binnenvallen. De zogenaamde communistische leider Gennadi Zjoeganov stelde voor dat de gemobiliseerden slechts twee weken training krijgen voordat ze naar het front worden gestuurd.

Het is duidelijk dat er binnen de elite scherpe discussies waren over hoe ver de mobilisatie moest gaan. De televisietoespraak van Poetin werd met 14 uur uitgesteld – sommigen suggereren dat dit te wijten was aan de slechte gezondheid van de president. Het was waarschijnlijk eerder uitgesteld om overeenstemming te bereiken en de regionale autoriteiten te waarschuwen de nodige veiligheidsmaatregelen voor te bereiden.

De referenda

Het besluit om referenda te organiseren in de bezette gebieden van Oekraïne is ook een paniekreactie. In augustus nog zei Denis Poesjilin, hoofd van de Donetsk-republiek (DNR) dat een referendum alleen zin heeft als heel Donbas onder Russische controle staat. Op 5 september zei Kirill Stremousov, woordvoerder van het Russische bestuur van het bezette Cherson, dat er om “veiligheidsredenen” geen referendum mocht komen. Toch werd slechts drie dagen op voorhand aangekondigd dat er in vier regio’s zou worden gestemd – Donetsk en Loehansk, en het deel van de regio’s Cherson en Zaporizja dat onder Russische controle staat. Twee kleine districten in de regio Mykolajiv zullen bij Zaporizja worden gevoegd.

Volgens de Russische autoriteiten tellen deze vier regio’s nu 5 miljoen inwoners. In 2021 woonden er bijna 9 miljoen mensen. Om de stemming te organiseren worden online systemen gecombineerd met huis-aan-huis bezoeken, en op de laatste dag van de stemming zullen de stembureaus vermoedelijk open zijn. Politie en hulpdiensten worden samen met talrijke particuliere beveiligingsbedrijven gemobiliseerd om ‘verkiezingsfunctionarissen’ te begeleiden bij hun huisbezoeken. De locatie van de stembureaus wordt geheim gehouden (het is nog niet duidelijk hoe mensen te weten zullen komen waar ze zich bevinden) uit angst dat ze worden aangevallen door de groeiende partizanenbeweging in Oekraïne.

Wanneer bijna de helft van de bevolking gedwongen is de regio’s te ontvluchten omdat de gevechten voortduren, kan er geen twijfel over bestaan dat elke uitslag onbetrouwbaar zal zijn. Een realistischer onderzoek naar wat de bevolking van ten minste de regio’s Donetsk en Loehansk denkt, blijkt uit opiniepeilingen van de afgelopen tien jaar. In 2014, toen de anti-Kiev stemming op zijn hoogtepunt was, was 80% in Loehansk en 87% in Donetsk er voorstander van dat Oekraïne onafhankelijk bleef, en in beide regio’s was minder dan een derde voorstander van een afscheiding om zich bij Rusland aan te sluiten. In andere regio’s zoals Cherson bedroeg de steun voor aansluiting bij Rusland minder dan 10%. In drie opiniepeilingen van 2021-22 (vóór de oorlog) was de steun voor een onafhankelijk Oekraïne toegenomen en in Donbas wilde minder dan 20% zich bij Rusland aansluiten. Sinds februari is het vrijwel zeker dat de steun voor Rusland nog verder is afgenomen.

Het Russische regime omschrijft de referenda niet als een “verkiezingscampagne”, maar als een “mobilisatie” van de lokale pro-Russische overheden en veiligheidsdiensten. In de eerste uren van de stemming worden de weinige overgebleven pro-Russen met bussen naar een klein aantal stembureaus gebracht om de illusie te wekken dat er enthousiast wordt gestemd. Daarna zullen huis-aan-huis en elektronische stemmen het systeem inpakken. Het Kremlin zal beweren dat er enorme meerderheden zijn voor aansluiting bij Rusland. Volgens interne documenten van het Kremlin willen ze in de regio’s Donetsk en Loehansk een ‘voorstem’ van 90% en een opkomst van 80% aankondigen.

Waarschijnlijk op de dag nadat het Kremlin deze overweldigende stemmen heeft aangekondigd (28 september), zal de Russische Doema stemmen om de regio’s te annexeren. Het zou geen verrassing zijn als de ‘communistische’ leider Zjoeganov dit voorstel indient. Hij heeft immers een verleden als voorvechter van oorlogsresoluties. Volgens de logica van het Kremlin zal dit het karakter van de oorlog veranderen. Vanaf dat moment zal het Kremlin beweren dat elke ‘inval’ van Oekraïense troepen in de vier regio’s, of op de Krim, een aanval is op de “territoriale integriteit van de Russische Federatie”. Dit zal betekenen dat de huidige beperkingen over waar dienstplichtige soldaten mogen dienen, of over het gebruik van gevaarlijkere wapens, zullen veranderen. Hoewel veel westerse leiders de toespraak van Poetin zagen als een teken van wanhoop en bluf, is het duidelijk dat er nog meer gevaarlijke momenten kunnen komen nu het Kremlin zijn doelstellingen ondermijnd ziet.

Rusland raakt steeds meer geïsoleerd

Nu al worden Poetin en minister van Buitenlandse Zaken Lavrov als paria’s behandeld door de leiders en instellingen van wat het Kremlin nu “onvriendelijke landen” noemt. Nadat Lavrov de vergadering van de VN-Veiligheidsraad had verlaten, zei de Oekraïense minister van Buitenlandse Zaken Dmytro Koeleba dat hij “net als zijn soldaten de aftocht blies”.

Nu worden ze steeds meer in de kou gezet door de rest van de wereld, nog voor de beruchte tv-toespraak van Poetin. De aftocht uit Charkov heeft aangetoond dat Rusland, dat tot nu toe werd gezien als de op één na sterkste militaire macht ter wereld, een onbetrouwbare partner is.

Vorige week vond in Oezbekistan een top plaats van de Shanghai Cooperation Organisation, waarin China, India, Kazachstan, Kirgizië, Pakistan, Rusland, Tadzjikistan en sinds vorige week ook Iran verenigd zijn. Turkije, Wit-Rusland, Sri Lanka en anderen waren als waarnemers aanwezig. Vóór februari werden China en Rusland als de leidende partners van deze organisatie beschouwd. Toch ontmoette de Oezbeekse president Shavkat Mirziyoyev Xi Jinping toen hij invloog, terwijl een ondergeschikte voor Poetin werd gestuurd. Modi confronteerde Poetin met de uitspraak dat “dit niet het moment is voor oorlog”, terwijl Poetin moest erkennen dat China “vragen en zorgen” had.

Nu is er een nog scherpere draai gemaakt. De Chinese minister van Buitenlandse Zaken Wang Wenbin riep na de toespraak van Poetin op tot een “zo snel mogelijke” wapenstilstand. Kazachstan en de Centraal-Aziatische staten hebben allemaal hun burgers verboden om tegen Oekraïne te vechten, nadat in Sacharovo een wervingskantoor was geopend waar alle buitenlanders die in Moskou wonen documenten moeten aanvragen. Het Russische bankbetalingssysteem “Mir” [ironisch genoeg betekent het ‘vrede’] dat Mastercard en Visa moet vervangen, werkt nu niet meer in Centraal-Azië en Turkije. Zowel China als Turkije zeggen dat de referenda niet zullen worden erkend.

Zal de mobilisatie helpen?

Het Kremlin vermijdt nog steeds de oorlogsverklaring. Dit zou betekenen dat het de mislukking van de ‘speciale militaire operatie’ erkent. Op dezelfde manier vermijdt het een volledige mobilisatie uit angst voor het uitbreken van massaal verzet. Er is officieel verklaard dat alleen mannen met militaire ervaring zullen worden opgeroepen. Dit is een leugen die snel aan het licht komt. Zelfs op elite-universiteiten in Moskou vallen rekruteringsofficieren binnen in colleges om oproepingspapieren uit te delen.

Desondanks geloven de meeste deskundigen niet dat deze mobilisatie de gebeurtenissen in het voordeel van het Kremlin kan keren. Het Russische leger is ‘top-down’, een erfenis van de stalinistische staat. Dit betekent dat officieren de gelederen niet vertrouwen, nu wordt gesuggereerd dat zelfs de dagelijkse tactische beslissingen in het Kremlin worden genomen. Er is niet genoeg uitrusting, officieren of sergeanten/korporaals om de gemobiliseerden te trainen. Zelfs in de beste tijden duurt het normaal weken, zo niet maanden om nieuwe militaire eenheden te vormen die naar het front kunnen worden gestuurd. Er zijn al video’s verschenen van de verschrikkelijke toestand waarin deze nieuwe gemobiliseerden naar verwachting zullen verkeren. Veel deskundigen geloven dat deze nieuwe rekruten gewoon kanonnenvlees zullen zijn.

Een verdere ondermijning van het Poetin-regime?

Commentatoren merken vaak op dat Poetin erin geslaagd is aan de macht te blijven omdat hij een informeel pact heeft met een loyaal electoraat, waarbij hij hen stabiliteit biedt, zij het zonder democratische rechten, en zij zich buiten de politiek houden. Dit is een wat simplistische opvatting, vooral omdat het voorbijgaat aan het feit dat er geen levensvatbaar politiek alternatief voor zijn bewind is opgebouwd. Toch ondermijnen deze beslissingen dat pact – er kan nu nauwelijks een familie zijn die niet op zijn kop is gezet door de start van de ‘speciale operatie’, de mobilisatie en de economische ramp die zich ontwikkelt.

Het is te vroeg om te voorspellen of de jongste opleving van de anti-oorlogsbeweging zich op korte termijn kan ontwikkelen met een bredere basis. Het kan langer duren voordat de gevolgen van de mobilisatie doordringen, aangezien de nieuwe troepen naar Oekraïne worden gestuurd, en velen terugkeren als “Cargo 200” – de term van het Russische leger voor lijkzakken. Misschien zal een nieuwe wending in de oorlog in Oekraïne de heersende elite nieuwe schokken bezorgen.

Het kapitalisme heeft geen uitweg

Poetin, die het steeds agressievere en imperialistischere Russische kapitalisme vertegenwoordigt, is niet in staat zijn nederlaag te aanvaarden, of zijn troepen uit Oekraïne terug te trekken en het recht op onafhankelijkheid te erkennen, omdat dit van zwakte zou getuigen en tot de volledige en snelle ineenstorting van zijn bonapartistische regime zou kunnen leiden. Zolang hij in het Kremlin blijft, zal hij zijn toevlucht nemen tot steeds wanhopiger maatregelen, waaronder de mogelijke verdere escalatie van het conflict in Oekraïne. Hij heeft al laten zien dat hij bereid is de levens en huizen van Tsjetsjenen, Syriërs en nu ook Oekraïners op te offeren. Door zijn mobilisatie heeft hij zijn totale minachting getoond voor de nieuwe Russische soldaten en hun gezinnen, van wie velen hun leven wordt verwoest zodat hij aan de macht kan blijven.

De hamvraag is echter wie hem kan vervangen. Het regime denkt misschien dat de massale onderdrukking van de pro-kapitalistische liberale oppositie en andere oppositiekrachten, waarbij sommigen in de gevangenis zitten en vele anderen in ballingschap gaan, zal verhinderen dat er een nieuwe oppositie tegen zijn bewind ontstaat. Maar dat gebeurt niet. Het betekent echter wel dat een dergelijke beweging een grotendeels spontaan en politiek verward karakter zal hebben, totdat een echt massaal alternatief voor de arbeidersklasse en levensvatbare leiders ontstaan.

Het betekent dat een alternatief voor Poetin in dit stadium waarschijnlijk zal voortkomen uit het huidige regime. En die keuze is niet aantrekkelijk. In het beste geval zou het kunnen gaan om een meer gematigde figuur als Misjoetin of Sobjanin, maar die zouden een door de oorlog en de sancties verwoeste economie erven en nog steeds gegijzeld worden door de krachten binnen het staatsapparaat die Poetin aan de macht hebben geholpen. Een ander alternatief zou een meer hardline figuur zijn zoals Medvedev of een figuur van de veiligheidsdiensten.

Volgens generaal Sir Richard Barrons, voormalig hoofd van de Britse strijdkrachten, zijn westerse politici “doodsbang” voor een “zogenaamd ‘catastrofaal succes’ voor de Oekraïense strijdkrachten, dat tegen alle voorspellingen in een regeringsbedreigende nederlaag voor Rusland inluidt”. Zij vrezen dat een wanhopige Poetin dan zijn toevlucht zal nemen tot het gebruik van tactische kernwapens.

Dit geldt duidelijk niet voor alle westerse politici. Terwijl sommigen liever een vorm van compromis zien, waardoor Poetin in de woorden van Macron “zijn gezicht kan redden”, willen anderen Poetin juist zo ver mogelijk terugdringen en tegelijk een regimeverandering vermijden. Als Poetin echter besluit om, zoals de Russen zeggen, “Va Banque” te gaan, en bereid is alles op het spel te zetten, dan zal het westerse imperialisme geen andere keuze hebben dan hetzelfde te doen, en zal het conflict oncontroleerbaar escaleren.

Hoe dan ook, het zijn de arbeidersgezinnen die de directe gevolgen ondervinden van deze brute oorlog die al negen maanden duurt en mogelijk nog veel langer kan duren. Wereldwijd worden ze geconfronteerd met een escalerende energie-, voedsel- en inflatiecrisis. In Oekraïne worden hun huizen en jobs vernietigd. Daarom zijn zoveel Oekraïners bereid het leger en de territoriale verdedigingsmacht te steunen, en in toenemende mate deel te nemen aan de opkomende partizanenbeweging in bezette gebieden. Hun strijd is voor het recht op zelfbeschikking voor Oekraïne.

Tegelijkertijd is de regering-Zelenski, naarmate zij zich meer tot de westerse imperialistische mogendheden wendt voor steun, bereid de toekomst van Oekraïne te hypothekeren door in te stemmen met de voorwaarden van de imperialisten voor leveringen en financiering. Sinds de zomer is het tempo van maatregelen tegen de arbeidersklasse opgevoerd, waaronder pensioenhervormingen, privatisering van de wapen-, voedsel- en energiesector en loonsverlagingen voor werknemers in de staatssector. Alsof dit nog niet genoeg is, worden de verkiezingen van volgend jaar waarschijnlijk uitgesteld. Duidelijk bezorgd dat de arbeidersklasse zal leren hoe ze zich tijdens de oorlog moet organiseren en verzetten, wordt een nieuw register van wapenbezit voorbereid, zeker om ervoor te zorgen dat de arbeiders aan het eind van de oorlog ontwapend zijn.

Noodzaak van een onafhankelijk alternatief voor de arbeidersklasse

Uit dit alles blijkt duidelijk dat de arbeidersklasse in Rusland, Oekraïne en internationaal geen vertrouwen mag hebben in het kapitalisme of het imperialisme in welke vorm dan ook. Socialisten in Rusland zullen blijven pleiten voor de opbouw van een democratisch georganiseerde anti-oorlogsbeweging, geworteld in de arbeidersklasse, met links naar de vrouwenprotesten die zich ontwikkelen. Zij steunen het zelfbeschikkingsrecht van Oekraïne, dat alleen mogelijk is als de Russische troepen zich volledig uit Oekraïne terugtrekken. Russische socialisten zien de noodzaak in van een duidelijk politiek, socialistisch alternatief, dat zich kan organiseren als onderdeel van een massale arbeidersbeweging om het Poetin-regime omver te werpen en een einde te maken aan het kapitalisme in Rusland.

Op dezelfde manier strijden socialisten in de westerse imperialistische landen om socialistische alternatieven voor hun eigen regeringen op te bouwen, die niet alleen de rechten van arbeiders, vrouwen en de LGBT+-gemeenschap aanvallen, de lonen drukken en de inflatie opdrijven, maar ook samenwerken om de militaire uitgaven te verhogen en oorlogen te voeren in het belang van het kapitalisme.

Sterke arbeidersorganisaties in andere landen zouden de arbeidersklasse in Oekraïne, die strijdt om de Russische troepen te verdrijven, de grootst mogelijke steun kunnen geven en haar tegelijk helpen een politiek alternatief op te bouwen voor de regering-Zelenski, die verdere aanvallen op de belangen van de werkende klasse voorbereidt om haar zakelijke partners en imperialistische bondgenoten te dienen. Zo’n beweging zou strijden tegen privatisering, pensioenhervormingen en loonsverlagingen, en opkomen voor echte democratie, met inbegrip van het recht op autonomie of zelfbeschikking als een bepaalde regio dat wil.

Uiteindelijk is de sleutel tot het verdedigen van de Oekraïense zelfbeschikking, tot het beëindigen van de oorlog en toekomstige oorlogen, het opbouwen van een internationaal arbeidersalternatief om een einde te maken aan het bestaan van imperialistische en kapitalistische regeringen in de hele wereld. Daarvoor hebben we internationale solidariteit van de arbeidersklasse nodig in een georganiseerde strijd tegen alle oorlogszuchtigen, om een einde te maken aan het kapitalistisch systeem, de bron van de moderne oorlogen, en om het te vervangen door een nieuwe samenleving, gebaseerd op een democratische en duurzame planeconomie en een vrijwillige en gelijkwaardige confederatie van socialistische staten, waarin alle volkeren recht hebben op zelfbeschikking, een degelijke levensstandaard en een leven zonder onderdrukking, discriminatie en autoritarisme.