De jaarlijkse demonstratie op Internationale Vrouwen Dag (8 maart) is veranderd in een demonstratie voor feminisme om meer groepen mensen te betrekken bij de strijd voor de rechten van vrouwen. Duizenden mensen kwamen bij elkaar op de Dam in Amsterdam. De sfeer was uitstekend, de boodschappen vanaf het podium gevarieerd. De reacties van veel mensen op kwesties als femicide, grensoverschrijdend seksueel gedrag, achterstelling en discriminatie is sterk, al loopt Nederland bijvoorbeeld op het gebied van femicide behoorlijk achterop, maar er moet wel iets worden gedaan met al die reacties, anders leidt het niet tot veranderingen. Vanaf het podium werd op de demonstratie duidelijk, en duidelijk gemaakt, dat alle vormen van onderdrukking samenhangen.
Het is nodig dat de beweging verder gaat dan het aanmoedigen van het uiten van gevoelens en persoonlijke ervaringen. Natuurlijk zijn die het startpunt, maar als die door bundeling en sterke organisaties niet leiden tot verandering, zal de kapitalistische maatschappij met zijn noodzaak tot verdeel-en-heers deze ervaringen blijven generen.
Er is een sterke noodzaak om tegenwicht te bieden. In de eerste plaats tegen wat er gebeurt in onze maatschappij: femicide wordt in Nederland nog niet eens altijd erkend, armoede treft vooral alleenstaande vrouwen (met kinderen), veel van die één-ouder-gezinnen zitten nu letterlijk in de kou, de positie van sekswerkers staat onder druk van de overheid, o.a. door verplichte registratie, vluchtelingen worden door de overheid in de steek gelaten, racisme en discriminatie blijven mensen naar de rand duwen.
Overheid en bedrijven zijn onder druk wel bereid om verbaal afstand te nemen van grensoverschrijdend en discriminerend gedrag, maar daarmee is het natuurlijk niet opgelost. Seksueel grensoverschrijdend gedrag in instellingen en bedrijven krijgt aandacht, maar veel van deze ellende vindt binnen gezinnen plaats en met het aanpakken daarvan is nauwelijks een echt begin gemaakt. Zedenzaken zich bij de politie opstapelen.
De opeenstapeling van maatschappelijke problemen rond discriminatie, grensoverschrijdend seksueel gedrag, achterstelling en armoede vraagt om sterke strijdorganisaties. De overheid is niet in staat om deze problemen echt op te lossen. De toeslagenaffaire en de afwikkeling van de aardbevingsschade in Groningen, de aanpak van zedenzaken tonen het onvermogen van de overheid keer op keer aan.
Daarbovenop komt dat er binnen het kapitalisme de behoefte aan verdeel-en-heers groeit nu het protest toeneemt. Verdeling langs lijnen van “ras”, sekse, seksuele geaardheid, afkomst, leeftijd is een belangrijk wapen van de heersende klasse. Een wapen dat ze niet snel of gemakkelijk uit handen zullen geven.
Dat de heersende klasse dat serieus aanpakt blijkt wel uit de aanvallen op abortus, de conservatieve ideeën over vrouwen bij sommige politieke partijen (vrouwen stellen carrière boven kinderen, zoals Forum voor Democratie in Nederland), de groeiende aanhang voor de ideeën van influencer en multimuljonair als Andrew Tate (soms best OK om een vrouw te slaan), rapteksten over bitches, maar ook ideeën uit de religieuze hoek over de rol van vrouwen in het gezin, de noodzaak om vrouwenlichamen te bedekken of ze onderwijs te onthouden, blijven over de hele wereld de positie van de vrouw onder druk zetten.
Het is niet alleen moeilijk om vooruitgang te boeken, de vooruitgang die er in de afgelopen jaren is geboekt door #MeToo en andere campagnes staat onder druk van reactionaire bewegingen. En we kunnen natuurlijk niet nog eens tientallen jaren wachten op gelijke lonen (75 tegen het huidige tempo, volgens Oxfam)! Seksistisch en seksueel geweld is dodelijk en wat dat betreft hebben we te maken met een absolute noodsituatie!
We moeten zoveel mogelijk mensen samenbrengen om een brede strijdbeweging op te bouwen. Feministische bewegingen moeten zich verbinden met andere sociale strijd. Ze hebben allemaal een gemeenschappelijke tegenstander: het kapitalistisch systeem, dat de meerderheid uitbuit ten gunste van een extreme minderheid van ultrarijken en dat seksisme en racisme gebruikt als verdeelstrategie.
We mogen niet stoppen. Iedere dag van het jaar is er strijd, want seksisme is dagelijkse kost. Demonstraties zijn een essentiële stap in de opbouw van een beweging die in staat is het kapitalistisch systeem omver te werpen, en het is met dat doel dat meer dan een eeuw geleden op 8 maart werd bedacht.
Feministen en vakbondsactivisten aller landen, verenigt u!
De rijken worden steeds rijker en de bevolking wordt armer. Vakbondsstrijd voor hogere lonen en meer sociale bescherming is essentieel. Eisen zoals een hoger minimumloon, een 30-urenweek met behoud van loon en bijkomende aanwervingen, degelijke arbeidsomstandigheden, meer sociale zekerheid … zijn bij uitstek feministisch. Ook de nationalisatie van de energiesector en andere sleutelsectoren in onze economie zou niet alleen een groene transitie mogelijk maken, maar ook energie betaalbaar houden en budget vrijmaken om te investeren in publieke diensten, sociale woningen, vluchthuizen, onderwijs… als deel van de strijd tegen seksisme.
Financiële onafhankelijkheid is onmisbaar om je eigen keuzes te maken in het leven, om gewelddadige situaties beter uit de weg te kunnen gaan, om jezelf te ontplooien enz. Zo’n financiële onafhankelijkheid vereist degelijke lonen (ook in de ”vrouwelijke” sectoren), voldoende publieke kinderopvang en zorgcentra, degelijke pensioenen voor iedereen. De regering is echter absoluut niet van plan om met een breed investeringsplan te komen om achterstelling van vrouwen aan te pakken of de financiële onafhankelijkheid van vrouwen mogelijk te maken. Elke oplossing die zij binnen het kapitalistische systeem aanbiedt is halfslachtig en zwak. Wij verdienen meer dan dat! Een samenleving zonder seksisme is mogelijk, en daarvoor moeten we ons organiseren.
Om degenen die ons willen intimideren, de Andrew Tate’s en de Thierry Baudet’s van deze wereld, het zwijgen op te leggen, is het tijd om mee te strijden! Sluit je aan bij onze campagne voor Socialistisch Feminisme!
