De pensioenbetoging van 16 mei maakte het al duidelijk: de actiebereidheid tegen deze rechtse regering en de asociale maatregelen is niet weg. De regeringen zetten hun offensief door tegen de werkenden, jongeren, vreemdelingen, … Ze zullen dit blijven doen tot we ze stoppen! In het zomerakkoord worden bovenop nieuwe aanvallen ook volgende stappen aangekondigd. De federale regering zegt nu al welke verworvenheden ze nog weg wil. Ook de regionale regeringen zitten ondertussen niet stil.
Begin september waren er onder de Vlaamse ambtenaren druk bijgewoonde personeelsvergaderingen waar de aanvallen van de Vlaamse regering werden toegelicht. Deze bijeenkomsten waren een enorm succes: de zalen waar vaak te klein. Het maakte dat er wel stakingsacties moesten aangekondigd worden. Helaas werden de geplande acties afgeblazen toen minister Homans alsnog bereid was tot overleg. Onderhandelen kan en moet, maar niet zonder een stok achter de deur in de vorm van nieuwe mobilisaties.
Bij de Waalse overheidsdiensten wordt op 10 oktober gestaakt. Op 20 september betoogde het ABVV in Namen tegen de hervorming van de ondersteuning van jobs in lokale openbare diensten en verenigingen. Op 28 september is er een staking van de federale ambtenaren, inclusief brandweer en acties bij de politie. De woede die er al was tegen onder meer de pensioenmaatregelen is na de zomer enkel uitgebreid met nog meer heikele punten door de aanvallen op onze arbeidsomstandigheden.
Acties voorbereiden en opbouwen
Toen Michel in 2014 aan de macht kwam, volgde meteen massaal protest. Dat leidde tot discussie over het ritme van de besparingen, interne spanningen in de regering en toenemende vijandigheid onder een bevolking die de genomen maatregelen niet steunde. Er was met een opbouwend actieplan een momentum opgebouwd. Dit versterkte de acties: een betoging in aanloop naar een staking is niet een zoveelste ‘wandeling’ door Brussel. Collega’s meekrijgen was bovendien gemakkelijker omdat het menens was. Maar toen al zat er een zwakte in het protest: het doel van de val van de regering verdween al gauw naar de achtergrond. Het momentum ging voorbij en de regering kon zich herstellen.
We hebben opnieuw goed voorbereide acties nodig in het kader van een actieplan dat naar een nieuw momentum van een algemene staking opbouwt. Geen algemene staking in een verre toekomst die eens het zo ver is toch afgeblazen wordt, maar een actieplan met een duidelijk omlijnd doel: deze regering stoppen. Dit betekent een krachtsverhouding opbouwen en gebruiken om onze eisen af te dwingen.
Zo kunnen we de laatste maanden van de regering-Michel aangrijpen om onze eisen en thema’s op de agenda te zetten in plaats van de verdelende rechtse retoriek die anders dominant zal zijn.
De acties kunnen we best voorbereiden door zoveel mogelijk collega’s te betrekken. Waar er in 2014 terug aangeknoopt werd met de traditie van personeelsvergaderingen heeft dit de deelname en dus de kracht van de acties versterkt. In de aanloop naar 2 oktober waren er enkele uitstekende initiatieven zoals personeelsvergaderingen bij GSK in Waals-Brabant of een petitie in de Antwerpse chemiebedrijven rond de eindeloopbanen en zware beroepen. De nieuwe pensioenkrant is eveneens een goede zaak, ook al mochten enkele eisen gerust wat explicieter: minimaal pensioen van 1500 euro, pensioen aan 75% van het laatste loon in plaats van 60%, intrekking van de aanvallen op het brugpensioen en de landingsbanen.
Militantenbijeenkomsten en personeelsvergaderingen na 2 oktober
Een collectieve evaluatie na 2 oktober waar open gediscussieerd kan worden over de goede en minder goede punten van 2 oktober en waar een actiekalender besproken wordt, zou het enthousiasme van heel wat vakbondskaderleden en aktivsten kunnen aanwakkeren. Het zou tevens een goede gelegenheid zijn om de eisen toe te lichten en te bespreken zodat de vakbondskaderleden en aktivsten deze vol zelfvertrouwen durven uitdragen op hun werkplekken en zo een links programma breder verspreiden in de samenleving.
De regering probeert de aandacht af te leiden door verdeeldheid te zaaien. Als we niet willen dat dit de discussies domineert, moeten we onze eigen eisen offensief naar voren brengen. Waarom geen nieuwe “operatie waarheid” zoals voor de algemene staking van de winter van 1960-61, toen maandenlang campagne gevoerd werd in heel het land om de waarheid achter de Eenheidswet bekend te maken? Verder bouwend op de pensioenkranten kunnen we de leugens van regering en werkgevers doorprikken en dit meteen koppelen aan acties.
Het is belangrijk dat we ons niet laten verdelen: de sterkte van de werkenden ligt in hun aantal. Deze regering heeft het op de 99% gemunt, soms vallen ze iedereen tegelijk aan maar vaak kiezen ze er lagen uit als de ambtenaren, ouders, bedienden, ouderen, werklozen, zieken, … Uiteindelijk komt iedereen aan de beurt en zijn we er allemaal slechter af. Als iets bij één groep lukt, zal het ook sneller lukken bij een volgende of meteen bij iedereen. Al wie in strijd wil gaan tegen deze regering moet meegenomen worden in het actieplan dat er na 2 oktober hopelijk komt. De uitdaging is groot: deze regering stoppen!
