De woningcrisis is een terugkerend probleem voor het wereldwijde kapitalistische establishment. Stijgende huurprijzen en roekeloze huiseigenaren duwen groepen die het moeilijk hebben in deze tijden van bezuinigingen helemaal over de afgrond. Sinds het begin van de crisis is er een sterke toename van het aantal daklozen: van 6.500 in 2009 tot bijna 13.000 in 2016. Nu komen er spanningen rond studentenhuisvesting aan de oppervlakte in heel het land. Het falen van de regering om het tekort aan huisvesting aan te pakken, zorgt ervoor dat heel wat studenten, zowel Nederlandse als buitenlandse, in wanhopige situaties terechtkomen.
Artikel door Aindriú, Utrecht (uit de krant ‘Socialistisch Alternatief’)
Er doken verhalen op van studenten die op campings verblijven, in veel te dure studentenhostels en zelfs in een asielzoekerscentrum in Groningen. De universiteiten blijven zwijgen over dit probleem. Ze wijzen in het beste geval op oplossingen op korte termijn, maar weigeren verantwoordelijkheid op te nemen voor de vele internationale studenten die naar hier werden uitgenodigd. Deze onderwijsinstellingen handelen meer als bedrijven: ze trekken het geld van buitenlandse studenten aan als investering en als onderdeel van wereldwijde concurrentie.
De gemeentebesturen en universiteiten schuiven de verantwoordelijkheid voor de problemen nu al jaren naar elkaar door. De infrastructuur is onvoldoende voor de toestroom van studenten. Jaar na jaar wordt de druk groter met verhuurders die een graantje willen meepikken en private bedrijven die gebruik maken van het kamertekort om grote winsten te boeken.
Studenten protesteren in Utrecht
Naar schatting zal de Utrechtse studentenbevolking de komende vijf jaar met 18.000 aangroeien. De door de gemeente 2.350 beloofde extra kamers tegen 2019 zullen niet volstaan. Integendeel, de tekorten zullen enkel groter worden. Tegen deze achtergrond besloot een groep getroffen studenten aan de universiteit van Utrecht om tot actie over te gaan. Op vrijdag 13 oktober kwamen we bijeen op de trappen van Janskerkhof 3 om actie te voeren en de ernst van het probleem duidelijk te maken. We waren met ongeveer 50 studenten en voerden een uur actie. Er was een groot enthousiasme over nieuwe acties. Studenten zaten op de trappen met protestborden, maar lieten wel voldoende ruimte zodat iedereen het gebouw binnen kon. Op de borden slogans als: ‘Wij willen woonruimte,’ een erg gematigde eis aan een universiteit met een jaarlijks budget van 880 miljoen euro. De beveiliging was minder blij met de actie en haalde de politie erbij. De veiligheidsagenten beweerden dat de kwade studenten die allemaal netjes hun collegegeld betaalden het private bezit van hun universiteit bezet hielden.
Na de actie was er belangstelling van de lokale en regionale media. De studenten gebruikten dit platform om hun eisen voor betaalbare huisvesting en een puntensysteem bij verhuur bekend te maken. Wonen is een mensenrecht, geen luxeproduct dat enkel toegankelijk is voor wie het zich veroorloven. Als de universiteit duizenden internationale studenten uitnodigt naar Utrecht, dan heeft deze samen met het gemeentebestuur een verantwoordelijkheid voor de huisvesting van de studenten.
De rampzalige verliezen bij de vorige huizencrisis toont aan dat we de behoefte van wonen niet kunnen overlaten aan de private markt, private ontwikkelaars en private banken. De winsthonger van projectontwikkelaars en private huisjesmelkers leidt tot een zeepbel in de huizenmarkt. Het monopolie van de private bedrijven op de huizenmarkt heeft niet alleen de huurprijzen fors de hoogte ingejaagd, maar leidt ook tot discriminatie van studenten en migranten door verhuurders. Dit is onaanvaardbaar en we moeten protesteren tegen dit onrechtvaardig gedrag dat zo openlijk gesteld wordt. Dit is slechts één van de voorbeelden van hoe dit systeem faalt: onderwijs, pensioenen, zorg, infrastructuur, … De heersende elite is amper in staat om de samenleving het hoofd te bieden. In plaats van te investeren in de publieke sector wordt gewoon doorgegaan met de bezuinigingen en privatiseringen.
De wooncrisis in Nederland is een duidelijk voorbeeld van het falen van rechtse regeringen om de problemen van de meest kwetsbare mensen aan te pakken. De media en vertegenwoordigers van de regering stellen dit voor als een tweeledig probleem waarbij internationale studenten tegen hun Nederlandse collega’s worden opgezet. We moeten deze verdeeldheid bestrijden en bouwen aan solidariteit tussen studenten om deze kwestie op landelijk niveau aan te pakken.
Dit vereist een programma in het belang van de overgrote meerderheid van de bevolking in plaats van een kleine groep van het establishment. Onze strijd voor betaalbaar wonen in Utrecht en de rest van Nederland, moet verbonden worden met een bredere strijd in de samenleving, niet enkel rond huisvesting maar rond alle kwesties die werkenden, vrouwen en jongeren raken.
