Razan al-Najjar, een 21-jarige vrijwilligster van een medisch team in Gaza, werd op vrijdag 1 juni doodgeschoten tijdens een protestactie nabij Khan Yunis. Ze werd omgebracht toen ze eerste hulp gaf aan gewonde betogers tijdens de nu wekelijkse ‘Mars voor Terugkeer.’ De koelbloedige moord brengt de Palestijnse dodentol sinds het begin van het protest op 30 maart op meer dan 120. Daarnaast vielen er duizenden gewonden.
MR is een persfotograaf uit Gaza. Zaterdag sprak hij met leden van de Socialistische Strijdbeweging (onze zusterorganisatie in Israël-Palestina). Hij kende Razan en was op het protest waar ze vermoord werd. “Razan werd voor mijn ogen vermoord.”
MR is geboren en opgegroeid in Gaza. “Ik ben een van de vluchtelingen die in één van de kampen leeft. Ik ervaar de gevolgen van het vluchtelingenleven sinds mijn geboorte. Ik werkte zeven jaar in de journalistiek maar doe nu vooral documentaires. Mijn collega’s en ikzelf brengen de gebeurtenissen van de Grote Mars van de Terugkeer in Gaza in beeld.
“Ik heb Razan ontmoet in het actiekamp van Khan Younis. Ze was een van de eerste vrijwilligers die de gewonden hielp. Als we spreken over vrijwilligerswerk in Gaza betekent dit werken zonder enig geld. Ze gaf haar leven om gewonde vreedzame betogers te verzorgen. Ze was er elke dag van ’s ochtends vroeg tot het einde van de confrontaties ’s avonds. Ze gaf haar leven om de wereld te tonen dat er mensen zijn die opkomen voor een rechtvaardige en vreedzame zaak.”
MR beschrijft de vreselijke zaak op het terrein: “Gisteren bevond ik me met mijn collega’s in het actiekamp van Khan Younis aan de grens. We deden ons werk zoals steeds. De soldaten richtten zich tegen iedereen, zowel met ‘zenuwgas’ (een mengeling van traangas en andere giftige gassen die gedurende een week gevolgen met zich meebrengen voor wie erdoor geraakt is) als met de internationaal verboden clusterkogels.”
“Een van de jonge mannen was gewond en de hulpverleners gingen naar hem. De heldhaftige Razan was deel van de ploeg. De soldaten schoten toen bewust op haar, ook al droeg ze het witte uniform van een verpleegster. Ze werd neergeschoten met een kogel in de buik. De kogel veroorzaakte een grote wonde. Ik was geschokt en kon niet verder gaan met mijn werk als fotograaf.”
“Razan droeg geen wapens of iets anders dan als excuus kon ingeroepen worden om haar neer te schieten. Ze bood enkel hulp aan een gewonde,” zegt MR. Hij benadrukt: “Laat er geen twijfel over bestaan: de Israëlische soldaten zien door hun verrekijkers heel goed op wie ze schieten. Ze zien alles wat zich afspeelt. Ze richten zich doelbewust op ongewapende mensen, kinderen, journalisten en hulpverleners. Ze volgen geen wetten.”
“Het mooie meisje Razan keerde niet terug. Haar dood zal onze mensen niet ontmoedigen om hun vreedzame Mars voor Terugkeer verder te zetten. Zij hopen dat het doden van mensen anderen zal intimideren en de acties zal stoppen, maar ze vergissen zich. Het vermoorden van onschuldigen zet onze mensen nog meer aan om voor hun rechten op te komen, de basisrechten die door internationale normen erkend zijn. We willen vrij leven, vrij zijn om te gaan waar we willen, om te reizen en te vissen. We willen het einde van de onrechtvaardige belegering van ons onderdrukt volk.”
