Om kwart voor 6 vanmorgen (11 juli) meldde ik mij als staker (plp-vroeg-laag) aan bij het RBC en bij collega-plp in de nachtdienst in Rotterdam en om 6 uur ging ik met de eerste trein richting Gouda vanaf Noord op weg naar Amersfoort. Uiteraard een geanimeerd gesprek met de collega-Hc over de aktie en de BOA-enquete (ik heb ‘m in het weekend ingevuld) en in Gouda overgestapt op de intercity naar Amf. Een ruim twintigtal had zich al aan de voor,- en achterkant van het station verzameld met de banner, hesjes en pamfletten voor personeel en reizigers.
Peter den Haan, Rotterdam
(Lid Ledenparlement FNV sektor Vervoer (subsektor Spoor)
Na het officiële gedeelte (inschrijven als staker voor de stakingsuitkering) ben ik met een paar collega’s-Aktievoerders (Wisse, Gerard, Dirk, John, Faisal en nog 2, nee 3 van wie ik de naam helaas alweer vergeten ben, sorry) naar de achterkant gegaan om de pamlfetten uit te delen en het gesprek aan te kunnen gaan. Uiteraard ben ik vele bekenden tegengekomen uit allerlei processen, hartstikke leuk, maar vooral hartverwarmende waren de meeste reacties. Zowel van reizigers als het langskomend personeel.
Vooral onder de reizigers was er onvrede over de marktwerking en versnippering van het Openbaar Vervoer. En veel onbegrip over de ingeslagen weg van Direktie en de oude en nieuwe Regeringspartijen, die eerst de zaak weer onder een paraplu leken te leiden en nu het opknippen, versnipperen en privatiseren van allerlei lijnen en diensten, met alle lasten en onduidelijkheden van dien, weer verder willen doorvoeren. Vergelijkbare ervaringen in de zorg, het bedrijf of dienst waar men zelf werkte tot aan een persoon die bij het Ministerie van Justitie werkte en bezig was met een procedure rond onbehoorlijk bestuur in de top, waren ons deel. Op de vraag of men dan wist dat partijen als CDA, d’66, uiteraard de VVD meer marktwerking in hun verkiezingsprogramma hadden staan, werd dan weer vaak met verbazing gekeken. Het besef dat dezelfde processen ten grondslag lagen aan bijvoorbeeld de ontmanteling van de zorg, of van de verzelfstandiging van voorheen woningbouwverenigingen en grote corporaties blijkt nu pas door te dringen.
Dat gold voor de collega’s in een groot aantal gevallen ook. Uiteraard waren de V&S-ers blij mij hun functiewaardering naar tg 56 (een resultaat waar de vakbonden een belangrijke rol in hebben gespeeld) maar veelcollega’s toonden hun waardering en instemming met de aktie. Uiteraard werden herinneringen opgehaald aan de akties in 2001 en sommigen hebben eerdere akties ook meegemaakt. Er was veel onvrede en teleurstelling over het gebroken vakbondsfront. De noodzaak om gezamenlijk op te trekken, dan wel in ieder geval niet als stakingsbreker en onderkruiper op te treden wordt breed gedragen. Het gevoel dat de onderlinge samenhang en solidariteit is afgenomen wordt gedeeld. Al stelden menigeen dat daar ook bewust op is en wordt gestuurd en met succes.
Uiteraard waren er een paar (gelukkig op 1 hand te tellen) die absoluut niets zagen in de aktie (boeit niet; ben er klaar mee, ga over een half jaar met pensioen), maar ook daar lag er vooral eerdere teleurstelling(en) aan die houding ten grondslag. Frappant vond ik het wel dat van de ong. 150 collega’s die ik heb gesproken en geen een meer zei: “het zal zo’n vaart niet lopen”. Die dooddoener is duidelijk passé. Uiteraard kwam de “ik ga niet staken voor de winkeltjes’, ook een paar keer voorbij, maar de argumenten rond centralisering van ondersteunende diensten, doorgedreven automatisering en digitalisering, met als gevolg ‘slechte’ werkpaketten en de falende werving, krijgen toch meer de doorslag. De noodzaak van verbreding en versterking van de aktie om resultaat te halen werd aangedragen. Maar daarom ook dit estafettetraject.
Aangrijpend vond ik het verhaal van een collega uit het Noorden , zo’n 10 jaar Hc, die eerst in de bouw had gewerkt en op straat kwam te staan omdat het bedrijf failliet ging. De vakbond kon niks voor hem doen. Hij kreeg 6 maanden een faillissementsuitkering en kwam daarna in de WW. Want in de Nederlandse regelgeving komen werknemers pas als laatste schuldeisers aan de beurt. Banken en verzekeraars en dan de Belastingdienst komen eerst. Wat maar weer eens aantoont dat wat je niet bezit, je eigenlijk niet (goed) kan controleren.
Een heet hangijzer is voor het overgrote deel(!) het steeds verder (en versnelde!) verhogen van de AOW en pensioenleeftijd. Een aantal hadden het resultaat bij de Brandweer meegekregen (pensioen met 60, door vervroegd AOW) en snappen met goed fatsoen niet waarom de discussie rond zware beroepen maar niet wil vlotten.
Mijn mening daarover is simpel; omdat zij het cynisme van de machtshebbers onderschatten. Zowel in de politiek, als daarna bij ons in het bedrijf en andere bedrijven is winstbejag de maat geworden en daarbij worden de juiste huurlingen uitgezocht. Al decennia. En veel van ons en eerst en vooral de sociaaldemocratie is daarin volop meegegaan. Met alle gevolgen van dien. En gekroond met de koopmansgeest en VOC-mentaliteit. En tegen dat kaliber moeten we opknokken. En daar is nieuw bewustzijn en nieuwe solidariteit voor nodig. In ons (eigen)belang. En dus is er nog veel organisatie en ook tijd nodig. Het komende CAO-traject zal ook een belangrijke leerschool worden, want de houding van het bedrijf ten opzicht van de vakbonden en de vakbondsakties is overduidelijk verscherpt en verhard in vergelijking met pak ‘m beet 10 jaar terug. De tijd van kiezen of kabelen is aangebroken, als FNV hebben we een streep getrokken en gelukkig heb ik de indruk gekregen dat de meeste collega’s toch liever terugvechten dan gelaten achter over te liggen en het maar over hen heen te laten komen. In mijn ogen dus al met al een goede, leerzame en vruchtbare aktie, waar er meer van zullen moeten volgen. Stop de Krimp!
