In december 2018 viel het kabinet-Michel in België. De rechtse regering voerde een hard bezuinigingsbeleid en werd daar in de verkiezingen van mei 2019 voor afgestraft. Ruim een jaar nadat de regering viel, is er nog steeds geen nieuwe. De redenen voor deze politieke crisis worden gezocht in specifiek Belgische zaken zoals de verschillen tussen Franstaligen en Nederlandstaligen, het grote aantal partijen of de wijze waarop het federale stelsel is opgebouwd. Dat is kort door de bocht: in zowat alle ontwikkelde kapitalistische landen is er sprake van politieke crisis. De onderliggende oorzaak is de toenemende ongelijkheid terwijl alle gevestigde partijen voor een zelfde bezuinigingsbeleid staan. Als democratie beperkt wordt tot stemmen voor wie de beste reclamecampagne voert om vervolgens slechts enkele punten en komma’s in het bezuinigingsbeleid te veranderen, is het niet verwonderlijk dat er weinig enthousiasme is onder de bevolking.
door Geert Cool, LSP België
De werkenden en hun gezinnen hebben in alle delen van België dezelfde problemen: wonen wordt onbetaalbaar, armoede neemt fors toe, er is een zorgcrisis, … Het ongenoegen is overal op dezelfde oorzaken gebaseerd, maar het uit zich op het politieke terrein anders. Langs Franstalige kant is er een opmars van de linkerzijde, met de PTB/PVDA (Partij van de Arbeid) die in de peilingen op 16,5% staat in Wallonië. In Vlaanderen dreigt het Vlaams Belang fors te groeien, na vooruitgang in de verkiezingen is de extreemrechtse partij in de peilingen nu de grootste. Dit alles zou een regeringsvorming na nieuwe verkiezingen nog moeilijker maken: het traditionele centrum verliest steeds meer terrein.
De arbeidersbeweging moet zelf de politieke agenda bepalen. Er zijn enorme uitdagingen inzake sociale bescherming van de werkenden en hun gezinnen. Maar als de werkenden dit niet op de agenda zetten, horen we zeker in Vlaanderen alleen maar spreken over vluchtelingen, asielcentra of andere hoofddoeken. Extreemrechts speelt daarop in en doet zich ‘sociaal’ voor: sociale tekorten bij het ‘eigen volk’ zouden opgelost worden door het af te nemen van nieuwkomers. Waar extreemrechts aan de macht kwam, blijkt dat enkel het racisme en het geweld gerealiseerd worden. Uiteindelijk keert extreemrechts zich ook tegen de armen van het ‘eigen volk’.
De vooruitgang van PVDA is belangrijk: voortaan worden de zorgen van gewone gezinnen ook gehoord in het parlement. Onze eisen worden er vertolkt, tot grote ergernis van de traditionele partijen. Dit koppelen aan mobilisatie is noodzakelijk en mogelijk. Na een oproep van de socialistische vakbond ABVV/FGTB betoogden op 28 januari nog 20.000 mensen in Brussel voor het behoud en uitbreiding van de sociale zekerheid. Een brede mobilisatie rond onze eisen is nodig, waarbij we dit het beste koppelen aan een offensief programma van maatschappijverandering. Om onze sociale verworvenheden te verdedigen en er nieuwe af te dwingen, is niet alleen strijd nodig maar ook een perspectief van een socialistische samenleving.
